tag:blogger.com,1999:blog-26744355196266850392024-03-19T12:26:43.505+01:00Por ciertoNoéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.comBlogger72125tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-52089879076789542462018-11-26T01:07:00.001+01:002019-07-28T22:20:39.188+02:00<div style="text-align: justify;">
Hai un capítulo de This American Life no que penso moito últimamente.</div>
<div style="text-align: justify;">
Nel, o periodista Josh Bearman conta a historia da súa nai e o seu medio irmán, David. Os pais de Bearman divorciáronse cando era novo, e el criouse en California co pai. A nai era alcohólica. Tivo outro fillo, cun narcotraficante ó que despois asesinaron diante dela, e acabou vivindo de prestado nunha comunidade de retirados en Florida.</div>
<div style="text-align: justify;">
Un día Josh recibiu unha chamada do seu irmán pequeno: estaba a piques de entrar no cárcere durante un mes, e a nai acababa de ser internada nun hospital despois de pasarse semanas nun estupor alcohólico. Josh voou dende California a Florida para facerse cargo da situación.</div>
<div style="text-align: justify;">
No capítulo describe o estado no que encontrou a casa da súa nai: ulía a mexos en todas partes, había carrachas na nevera e no microondas. Levaban cunha ventá rota por un furacán dende facía meses, que nunca se preocuparan de amañar.</div>
<div style="text-align: justify;">
No medio do desastre parece un detalle menor, pero Bearman explica que así é como eran a súa nai e o seu irmán, máis aló da cárcere e do alcohol: flexibles, adaptables. Pasáballes algo que empeoraba a súa vida, e eles acostumábanse a vivir cun tablón tapando a ventá do salón, ou sen poder utiliza-la nevera, ata o punto no que xa non sentían a necesidade de amañala.</div>
<div style="text-align: justify;">
Haberá quen fale positivamente da resiliencia, e incluso da falta de ambición. Pero eu tardei dous anos en acaba-lo proxecto fin de carreira, porque me adaptei a non telo e me convencín a min mesmo de que non estaba mal sin el. Adapteime a vivir de prestado no piso da miña moza durante meses, a non ter nevera, eu tampouco, na casa de meus pais.</div>
<div style="text-align: justify;">
Fai tres anos encontrei traballo na Coruña, a mil quilómetros da miña moza. Non era unha situación ideal, pero aprendín a encontrar satisfacción na rutina das oito horas ó día de oficina, no soldo e nas responsabilidades, e a minimiza-lo problema de vivir lonxe dela.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ahora vou deixa-lo traballo para irme vivir con ela en Barcelona. Leva anos esperando por min. Adaptareime, claro, eso non é o que me da medo.</div>
<div style="text-align: justify;">
Penso moito nese capítulo de This American Life ultimamente.</div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-55921258392277520032015-04-15T18:50:00.001+02:002015-05-06T17:05:00.099+02:00Coma Cabeza, en Parets<div style="text-align: justify;">
Vexo ó baixarme do tren un cartel que dice: "<i>Gallecs. No passaran!</i>". Asústome ante a posibilidade de estar participando sin sabelo nunha invasión galega a Parets del Vallès; realizada por tren, é de supoñer, aproveitando o ancho ibérico.</div>
<div style="text-align: justify;">
Si alguén pode facelo, eu fíome da miña capacidade de conquistar un pobo de chorra, inexorablemente e sin querer. "A invasión galega de 2015", dirán os libros de texto, "foi un episodio moi confuso na historia de Parets. O propio invasor parecía non saber si estaba invadíndonos ou non, e non foi capaz de explica-los seus motivos; si acaso, parecía cabreado consigo mesmo por estar cumplindo co puñetero tópico da escaleira."<br />
<br />
<i><span style="font-size: xx-small;">Versión en castelán <b><a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2015/04/cabeza-en-parets.html">aquí</a> </b></span></i></div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-4489694031808906502015-03-01T22:17:00.002+01:002015-03-01T22:26:53.564+01:00<div class="storify">
<iframe allowtransparency="true" frameborder="no" height="750" src="//storify.com/nrf/story/embed?border=false" width="100%"></iframe><script src="//storify.com/nrf/story.js?border=false"></script><noscript>[<a href="//storify.com/nrf/story" target="_blank">View the story ""Deambular mirando al suelo y tropezar con un pañuelo", " on Storify</a>]</noscript></div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-89921655770544781292015-02-01T21:40:00.000+01:002015-05-06T17:06:22.122+02:00A soedade do corredor de fondo<div style="text-align: justify;">
O outro día, no aeroporto, boteille
unha carreira a unha tipiña por ver quén chegaba antes ó bus a
Barcelona. Unha carreira tácita, quero decir.<br />
Cando volvo desde Galicia procuro viaxar sempre no último voo do día, que sae da Coruña ás dez e chega ó Prat ás doce menos cuarto. Collín o costume ultimamente de pensar que o servicio de bus dende
o aeroporto acaba ás doce e si non me dou présa vou ter que baixar en
taxi; así que en canto me vexo fóra do
avión collo velocidade de cruceiro e comezo a adiantar a tódolos que se baixaron antes ca min. Con eficiencia, sin escándalos. Eles pasean pola terminal bromeando ou poñéndose abrigos ou
quitándoos porque acaban de chegar a Barcelona; eu camiño so, estou
concentrado, e coñezo millor a ruta: recorto esquinas, son máis eficiente nos xiros, métome por atallos. Unha
vez perdinme e recorrín toda a terminal hacia o outro lado, tamén é
verdade —iba feliz, marabillado pola miña eficacia: deixáraos a todos atrás, estaba so no aeroporto—, pero xeralmente vénzoos con facilidade.<br />
Despois de acabar cos do meu avión márcome novos obxectivos ós que batir. Sempre hai alguén máis adiante, pasaxeiros doutros voos, e aplícome a adiantalos a eles tamén. Sin aspaventos, sin botar a correr, simplemente camiñando rápida e despiadadamente, sen dúbidas, optimizando a ruta.<br />
Cando chego á cola para montarme no autobús recordo de súpeto que o servicio dura ata a unha e cuarto; nese mesmo momento cáeseme o cansancio encima, noto cóxegas nos xemelos, rompo a sudar. Mentras estou atascado na fila tratando de recupera-lo alento, colócaseme ó lado xente á que eu xa deixara atrás facía moito tempo.<br />
É un<i> hobby</i> coma calquer outro, supoño.<br />
<br />
A ultima vez que o fixen levaba xa dous ou tres minutos adiantando ós demáis pasaxeiros nas cintas transportadoras cando vin que me xurdira un rival. Unha rapaza diante miña camiñaba igual de rápido ca min, coa mesma voracidade. Eu perdera demasiado tempo colgando a bolsa no hombro, e agora levábame ventaxa; fixeina como obxectivo e apurei o paso. Fun recortando distancias con ela a través de grupos de pasaxeiros ociosos mentras pasábamos pola zona das tendas.<br />
Comeuse a esquina do Desigual exactamente igual que o faría eu, e inmediatamente lanzouse cara a parede dereita do pasillo, cruzándose diante da marea de xente, en previsión dunha curva a dereitas que debía tomar para atallar por debaixo das escaleiras mecánicas. Practicamente recto, sen dubidar, coma unha leona cazando. Unha demostración impresionante <br />
Aínda así alcanceina nas cintas de equipaxes e pasei polo control policial algo antes ca ela. Abrinme demasiado ó face-la curva da valla de separación que hai á salida das portas para evitar tapóns de xente, e ela aproveitou para recupera-la dianteira.<br />
Por primeira vez nese momento, dinme conta de que ela tamén o sabía, de que despois de todo estaba realmente botando unha carreira. E ademáis estaba respetando as mesmas reglas ca min: non iba correndo, sólo camiñando millor ca os demáis. E millor ca min, de feito, porque me acababa de adiantar.<br />
Continuei tras ela pola sala de espera, surfeando as riadas de viaxeiros, sorteando <i>trolleys</i> e<i> </i>familias recén reencontradas que amenazaban con incluirme no seu abrazo. A rapaza foise cara a dereita para esquivar a un conductor de limusina e encontrouse de frente cun monitor de chegadas que a frenou en seco.<br />
Eu pasei de largo e ó facelo perdina de vista, pero xusto antes de entrar na rampa de baixada ós autobuses apareceu da nada e cruzóuseme diante, aproveitando que nun momento de debilidade lle deixara pasar a unha nai cun carro de bebé. Intentei devolverlle o adiantamento na rampa, pero levaba a maleta cara a súa esquerda, maliciosamente, para bloquearme o paso ou para facerme tropezar. Igual o imaxinei todo, para qué volo vou negar.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ó salir da rampa soamente me quedaban quince metros para pasala antes de que chegásemos á fila do autobús; parecía casi imposible. Imaxinei que ela iría relaméndose na súa victoria, e que probablemente eso a faría cometer un erro igual que fixera eu á entrada da rampa.<br />
Abrinme hacia a dereita e esprintei contando con que ela afrouxaría o paso. Cheguei a colocarme en paralelo pero ela estaba alerta e mantivo o ritmo. O final da cola, a nosa liña de meta, achegábase máis rápido incluso do que nosoutros camiñabamos, e estábame quedando sen marxe; notei unha punzada nos xemelos.<br />
O que quero decir é que no último segundo da carreira perdín a compostura e non fun quén de evitar poñerme a correr para entrar na cola antes ca ela, pero estaba baixo moita presión. Non fun elegante, recoñezoo, nin impasible coma un león, aínda que sí efectivo. Gañara a carreira, despois de todo.<br />
Mentras esperabamos a que a xente fose entrando no autobús, pensei en darme a volta e felicitala polo ben que competira, con <i>señorío</i>, magnánima ou condescendentemente según se mire. Debíalle polo menos un sorriso amable. En todo caso, tiña que tratar de asegurarme de que ela tamén se dera conta do que pasara.<br />
Pero tería que deixalo para máis tarde, de todas formas, porque a cola iba avanzando e xa me tocaba entrar no autobús, practicamente. Cando me acababa de montar e estaba sacando a carteira para pagar, o conductor pechou a porta xusto detrás miña e non lle deixou
subirse a ela.<br />
Sentinme mala persona. Eu creo que a rapaza tiña que saber que estábamos botando unha carreira, tácita e amistosa; pero cabe a posibilidade de que, mentras arrancaba o autobús, se preguntase por qué o capullo que se lle acababa de colar diante e que a deixara tirada en terra se lle quedaba mirando encima, ó outro lado do cristal, coa cara de pena dun can na porta dun supermercado.<br />
<br />
<i><span style="font-size: xx-small;">Versión en castelán <a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2015/05/la-soledad-del-corredor-de-fondo.html"><b>aquí</b> </a></span></i></div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-342739159041563132015-01-16T00:46:00.001+01:002016-02-09T03:04:34.790+01:00O prado dos rastrillos non se acaba nunca<div style="text-align: justify;">
A finais de outubro encontrei unha habitación de alquiler en Barcelona, despois de mes e medio con tódolos meus trastos metidos en caixas no salón de A. Era pequena, interior e barata, nun piso cheo de libros vellos e goteiras e discos de jazz e lixo nas esquinas, que compartiría cunha cantante de tangos arxentina e cunha mexicana simpática, con ventiladores estropeados e unha lavadora vella no salón como mesiña da tele. Parecía un sitio onde ser pobre e feliz, coma un Vila Matas en París.<br />
A habitación non quedaba libre ata unhas semanas despois e eu tiña que ir a Galicia, así que non me mudei ata mediados de novembro. Nada máis entrar pola porta as miñas novas compañeiras explicáronme que nese tempo decidiran volverse ós seus países antes do fin de ano, e que me devolverían a fianza si quería irme e buscar habitación noutra parte.<br />
E igual o debería ter feito, ó millor o normal sería ter recollido os meus cartos e cargado coas caixas da mudanza e baixar con elas os tres pisos que acababa de subir, pero nun arrebato bohemio e optimista imaxineime bebendo viño blanco en tarros de cristal e comendo tamales mentras a arxentina cantaba "<i>Nostalgia</i>", e decidín quedarme.<br />
Metín as caixas no meu cuarto e nin me preocupei de desempaquetalas, encendín o ordenador, conecteime á wifi do piso e celebrei que xa acabara a mudanza contribuíndo improvisadamente á campaña en Indiegogo do novo disco de <a href="http://youtu.be/GNJWHwTUvwU">Edgar Oliver</a>, porque me sentía optimista e bohemio.</div>
<div style="text-align: justify;">
Despois pechei a porta da habitación e basicamente non salín en todo o mes, por outra parte, porque máis aló dos arrebatos bohemios son tirando a reservado e non hai fantasía artística parisina que me dé a paciencia suficiente para aguantar conversacións sobre os debates da Sexta. Tampouco foi todo tan pedestre como sona; non bebín absenta e viño blanco en tarros de cristal, pero as rapazas querían vender tódolos mobles do piso antes de mudarse, así que estivemos dúas semanas sin mesa no salón e cinco ou seis días sen
microondas, comendo pasta fría sobre unha lavadora vella coma un escritor en Ménilmontant.</div>
<div style="text-align: justify;">
O 12 de decembro tiven que volver ó piso de A, coas mesmas caixas ca un mes antes e con dous detalliños que salvei da basura por honra-lo espírito bohemio co que me mudara: unha botella do mellor alcohol da casa e un libro de segunda man. A falta de absenta a botella tivo que ser de cava brut, que non me gusta particularmente; e o libro, unha noveliña de Ben Elton de cando pretendía ser novo e provocador, tiña unha pinta atroz. Acabei bastante satisfeito. </div>
<div style="text-align: center;">
____<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Acordeime do disco ontes ás tres da mañá. De repente, deitado na cama; dinme conta de que levaba dous meses, dende aquel arrebato pasional, sen prestarlle ningunha atención á páxina da campaña, e entroume unha urxencia como soamente pode xurdirche de madrugada. Tiven que levantarme da cama e ir ó salón a buscar en internet.<br />
Resultou que a campaña se financiara exitosamente. Mandáranme algún correo para poñerse en contacto comigo que acabara enterrado nunha carpeta na que non lle prestara atención, e non tiña maneira de saber, simplemente mirando a web en Indiegogo, si xa fixeran os envíos ou non.</div>
<div style="text-align: justify;">
Tiña dereito a que me mandasen un email cunha copia dixital do disco e máis unha postal cun dibuxo de Coney Island a principios de século, firmada por Edgar; e —esto sí que o descubrín en Indiegogo— a dirección de envío que lles pasara, nos días de viño e rosas, fora a do piso das rapazas.<br />
Entroume un medo de madrugada a que xa me tiveran mandado a postal á dirección equivocada; así que lles escribín un correo confuso e con parágrafos mestos coma a fraga de Eirís, onde tódalas noites o lobo saúda á xente, no que pretendía sonar informal e despreocupado, probablemente fracasando por completo. Dalgunha maneira perdín o fío a metade do correo, soprenderavos descubrir, e olvideime de mencionar que me mudara e a dirección que lles tiña mandado non era correcta, porque ás veces póñome a escribir sobre unha postal de Edgar Oliver e acabo falando de "<i>Nostalgia</i>", de absenta, e de lavadoras estropeadas.<br />
Así que cando me levantei hoxe —a unha hora, por certo, francamente bohemia— esperábame no buzón un correo da organizadora da campaña. "Estimado Noé", me decía. "Sinto moito o retraso no envío da súa postal. Acabámoslla de mandar hoxe mesmo, e alégrame informalo de que adicionalmente incluímos unha copia física do CD como mostra de boa vontade".<br />
Así que lles acabo de regalar un disco de Edgar Oliver e unha postal de Coney Island ós inquilinos novos do piso. Espero, polo menos, que sexan bohemios.<br />
<span style="font-size: x-small;"><i><br /></i></span>
<span style="font-size: x-small;"><i>Versión en castelán <b><a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2016/02/a-finales-de-octubre-de-2014-encontre.html">aquí</a></b></i></span><br />
<br /></div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-267095539571973092014-12-30T01:10:00.001+01:002016-09-29T16:00:04.366+02:00Destas historias<div style="text-align: justify;">
"Pois teu tío Luis estuvo na guerra en África, <i>el hombre</i>, a única vez que viaxou na vida; e alí en Marruecos caéuselle unha carteira que levara da casa, un día que iba na lancha.<br />
Despois volveu e casouse con Elena e tuveron a miña prima Pepita, que en paz estea, e un día debaixo da ponte da Marisma pescou unha solla así de grande. E dentro dela encontrou, por suposto, ¡a carteira que perdera no mar en África!<br />
Tiña destas historias, pero meter non se metía con naide..."</div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-25672127707082258862014-08-26T17:58:00.003+02:002015-02-13T03:23:23.445+01:00Milagro de North Jackson no Palomar (e II)<div style="text-align: justify;">
Empeza-la segunda parte dun texto que se contaba escribir do tirón parécese ós primeiros minutos dunha prórroga. Ambos equipos, e o escritor tamén, acaban de facer un esforzo para tratar de rematar en alto, e francamente esperaban estar descansando a estas alturas, así que empezan deixándose levar.<br />
Mentras o escritor comenta algunha xeneralidade para ir tapando a pantalla, os North Jackson Chiefs fan unha ou dúas faltas rutinarias, solo por meterse outra vez na dinámica do xogo. Unha delas cométea Travis Smith, o rapaz que tivera o partido nas súas mans un minuto antes. É a quinta; queda eliminado.<br />
A estas alturas, os catro equipos estamos cargados de faltas. Despois de Smith sona un silbato que envía a outro Chief ó banquillo. Volve sonar e esta vez o eliminado é un rapaz de Ribadeo. Con dous minutos de prórroga xogados, os Chiefs non teñen ningún sustituto dispoñible, así que están igual de mal ca nosoutros, aguantando como poden cos cinco últimos suplentes do equipo e temendo que en calquer momento os árbitros os deixen soamente con catro. Os de Ribadeo, pola súa parte, teñen dous xogadores na cancha.<br />
<br />
Unha das técnicas de defensa máis crueles do baloncesto consiste en deixarlle o balón, e todo o espacio que queira, ó peor xogador do equipo rival, únicamente cortándolle as liñas de pase. Chámaselle "flotalo".<br />
Cando eres rotundamente malo entras na cancha seis ou sete minutos cada partido para que descanse o teu titular e para realizar certas labores loxísticas, que fan que o xogo non se pare: tés que cortar á zona para abrir espacios, pasar pronto a pelota para que circule con velocidade, bascular en defensa de lado forte a lado débil, ir ás axudas e ós bloqueos e a pecha-los rebotes.<br />
Pero no medio dunha xogada calquera veste coa pelota nas mans, con todo o tempo do mundo para pensar e elevado de todas esas labores oscuras que te abruman, e a situación toma un tinte irreal, onírico. Os rivales mírante con respeto, marcando as distancia.<br />
Entonces caes na conta de que hai un reloxo correndo e necesitas toma-la responsabilidade de atacar, e daste conta de que te acaban de pillar bailando cando xa apagaran a música. A partir daquí o único límite márcao a túa desesperación: tiros de nove metros, dobles flagrantes, bandexas cos dous pés no chan... Eu unha vez púxenme a botar, funme do meu defensor e metín unha canasta fácil, con inusitada solvencia, solo para descubrir que confundira a liña do campo de baloncesto cunha de futbito que había pintada ó lado e levaba desde o principio da xogada botando fóra.<br />
Na prórroga atacamos coma si nos estiveran flotando ós cinco á vez; sin posicións, sin orden nin concerto, con botes nos pés e pases mal dados. Aínda así, a trompicóns, vamos metendo algunha canasta, porque despois de todo estamos xogando contra dous.<br />
Entonces chega o peor momento: un dos de Ribadeo colócase na liña de fondo para sacar, molestado aínda que non moito por un dos nosos, mentras que o outro corre en zig-zag para encontrar un pase e tódolos demáis tratamos de defendelo ou tapa-lo pase ou bascular ó lado débil ou sabe dios qué, pero en xeral acabamos correndo detrás del como unha fila de patos seguindo a súa mai.<br />
Encontran o pase unha e outra vez, e a partir de ahí o que saca nin siquiera se molesta en subir ó ataque; quédase no seu campo mirando cómo o seu compañeiro e os catro incompetentes que o seguimos, desesperados e a punto de desbandar, nos vamos achegando pouco a pouco á canasta. Un par de veces incluso se senta na súa bombilla. Despois nosoutros tropezámonos ou facémonos bloqueos cegos a nosoutros mesmos, ou saltamos todos a un tempo, catro defensores caendo á vez na mesma finta, un espectáculo digno de ver, e cando nos queremos dar conta o de Ribadeo meteunos outro triple.<br />
Mentras tanto, no outro partido ambos equipos teñen un número previsible de xogadores e esquemas razonables, así que se mantén equilibrado. Cando quedan menos de dous minutos para o final da prórroga, os silbatos sonan tres veces. Dúas delas, apenas con dous segundos de diferencia, marcan a eliminación de dous Chiefs.<br />
A terceira é no Palomar. Ó triplista de Ribadeo escápaselle o balón e fórmase unha montonera, plumas volando por todas partes, durante a cal me pegan un manotazo na muñeca. Probablemente alguén do meu equipo, aínda que solo sexa por estadística. O árbitro para o partido e pítame falta a min. A quinta, tamén. Terei que ve-lo final do partido no banquillo.</div>
<div style="text-align: justify;">
A falta de 32 segundos por xogarse, North Jackson vai tres puntos por detrás de Fort Payne, con dous xogadores menos en cancha e sin a posesion. A lóxica dicta que faigan falta e paren reloxo, posiblemente Chad Cobb que solo leva dúas, e despois esperen ó fallo de Fort Payne nos tiros libres. En lugar deso, tenen un destello de boa sorte e un xogador de Fort Payne comete pasos, así que recuperan a pelota directamente. Cobb asume a responsabilidade do ataque. Recibe do pivot, levántase en carreira marcado por dous xogadores e lanza un triple desde moi lonxe. O balón describe unha parábola moi aberta e acaba entrando limpia.<br />
O público que abarrota o pabellón vólvese tolo, as cheerleaders animan, Jad e Robert gritan emocionados, Thomas Lake tén que pasarse ás maiúsculas na transcripción porque o <i>speaker </i>do pabellón está gritando, con toda a forza que pode "¡EMPATE A 67!". Eu míroo desde o banquillo e probablemente sexa porque aínda estou cabreado pola miña eliminación, pero non me resulta particularmente emocionante.<br />
<br />
No mesmo episodio de Radiolab no que contan a historia de North Jackson entrevistan a Malcolm Gladwell. Posiblemente todo o programa sexa unha excusa para falar con el. Gladwell está presentando un libro sobre David e Goliath, no que defende que non debemos deixarnos levar pola dialéctica do <i>underdog </i>e temos que apoiar ó favorito.<br />
Arguméntao de moi diversas maneiras, o tipo é brillante; dice por exemplo que o que está en desventaxa teórica
pode xogar coas normas: permitímoslle a David que vaia armado, ó
Atlético que se dedique a defender durante 50 minutos na final da Champions League. Supoño que tén razón, pero a min flotábanme de pequeno e hai cousas que non son capaz de procesar. </div>
<div style="text-align: justify;">
O partido sigue empatado a falta de 15 segundos, cando cae eliminado por faltas o antepenúltimo Chief. A prórroga estase acabando e un xogador de Fort Payne tén dous tiros libres para poñer ó seu equipo por diante. Respira fondo, flexiona as rodillas, centra a mirada na traseira do aro. Falla o primeiro. Bota forte un par de veces cando o árbitro lle devolve o balón e despois agárrao, recupera o tacto, recalibra a forza. Falla o segundo. O único límite, etc. Un compañeiro seu caza o rebote e mete canasta con inusitada solvencia, pero os árbitros anúlana por unha falta anterior. A pelota é para os Chiefs. Un formigueo de entusiasmo recorre o pabellón.<br />
Outro dos razonamentos que fai Gladwell é que o favorito está obligado a gañar. Nin no partido de Stevenson nin no Palomar hai ningún título en xogo. Gañalo non nos supoñerá ningunha alegría a Fort Payne e a nosoutros, pero é a nosa obligación; non facelo será un desastre. Mentras os espectadores, Jad, Robert e Thomas Lake animan casi involuntariamente ó <i>underdog</i>, están pasando por alto o verdadeiro drama que teñen diante. O partido escápasenos sin que seipamos cómo evitalo, estamos nadando contra corrente, tratando de manter a cabeza alta e pateando desesperados baixo a auga. Non entendemos nada, deberíamos estar gañando comodamente e peleando polo <i>basket-average</i>.</div>
<div style="text-align: justify;">
Un dos Chiefs colócase na liña de fondo para sacar, molestado aínda que non
moito por un rival, mentras que o outro corre en zig-zag para
encontrar un pase, e os demáis Wildcats tratan de defendelo pero en xeral
acaban correndo detrás del. Finalmente recibe e acaba por tirar un triple en carreira. <br />
Falla, pero o que sacara, en lugar de quedarse no seu campo, correu toda a pista sin oposición e plantouse debaixo do aro rival xusto a tempo para recolle-lo tiro do seu compañeiro. Os Wildcats danse conta e corren hacia el en desbandada. Fai unha finta de tiro e caen catro Wildcats á vez, plumas volando por todas partes, un espectáculo digno de ver.<br />
Mete a canasta definitiva, no último segundo da prórroga; unha escena de película. <br />
<br />
<br />
<span style="font-size: small;">REFERENCIAS</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">"<a href="http://t.co/wM9lAfnLaI"><i>2 on 5</i></a>" de Thomas Lake</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN-US;"><span style="font-size: small;">"<i><a href="http://www.radiolab.org/story/153810-winning-side/">On the winning side</a></i>"</span></span></div>
</div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-49117306657156814622014-08-20T13:24:00.002+02:002015-02-23T16:08:50.679+01:00Fragmento de "La batalla por el Polo Norte": Observacións de campo do doutor Cook entre os inuit<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i>"Estábamos en un período de monogamia. Uno de los esquimales, un tal Nyah, había cedido cierto número de mujeres en lugar de perros, y no había en la tribu más que un solo hombre que tuviera dos mujeres.</i><br />
<i>Tan pocas eran las mujeres con respecto a los hombres que alguno de estos, en edad de casarse, se veía obligado a renunciar a las ventajas de la vida matrimonial, por falta de compañera.</i><br />
<i>Sin embargo, los esquimales procuraban arreglarse; en efecto, con nuestro consentimiento, muchos hombres cambiaban sus mujeres, así como en otros casos las mujeres elegían otros hombres. Estos cambios parecía que hiciesen felices a todos, porque nadie expresaba ningún disgusto."</i></div>
</blockquote>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-71174865471088861172014-07-16T20:52:00.000+02:002020-04-22T11:56:09.152+02:00Oportunidades perdidas<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: xx-small;"><i>Vén do <b><a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2014/07/ciencia-e-aventura.html">capítulo anterior</a></b></i></span><br />
<span style="font-size: small;"><i><span style="font-size: xx-small;">Versión en castelán <b><a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2014/10/tres-dinosaurios-en-el-trineo.html">aquí</a></b></span></i><a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2014/10/tres-dinosaurios-en-el-trineo.html"> </a></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">A
expedición Discovery fora organizada conxunta e moi disputadamente por
dúas asociacións científicas, a Royal Society e a Royal Geographical
Society<i> (</i>RGS<i> </i>de aquí en diante), cuias diferencias, cabería supoñer soamente con leerlles os nomes, non podían ser moi grandes.</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">A Royal Society, fiel a unha <a href="http://www.radiolab.org/story/119040-pass-science/">historia</a></span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(1)</sup></span></span></span></span> na que participaran por igual matemáticos, biólogos e inventores</span><span style="font-size: small;">, fixara unha serie moi amplia de obxectivos científicos </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">(recollida e estudio de especímenes, análise da meteoroloxía e da dinámica do xeo,
establecemento dunha historia xeolóxica etc)</span>, estudiando en profundidade as zonas xa coñecidas. Pola súa banda, a RGS, co
seu presidente Clements Markham ó frente, pretendía centra-la expedición na exploración xeográfica do que por entonces
aínda era un vacío nos mapas, <i>terra incognita</i>, <a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2013/01/prologo-al-libro-de-jacinto-anton.html"><i>hic sunt dracones</i></a>. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">A diverxencia parece pequena, pero
é un punto de apoio no que facer palanca. </span><span style="font-size: small;"><a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2013/12/a-bicicleta-baleira-de-bartali.html">Nalgunha parte</a>
escribín xa sobre cómo somos capaces de resumi-la
independencia de Cataluña e a loita entre neoliberalismo e
socialdemocracia nun derbi de fútbol, ou usa-la rivalidade entre dous
ciclistas coma metáfora da caída do fascismo en Italia. Non costa nada
crear unha mitoloxía que encha o furado aberto entre a Royal Society e a RGS:
contrapoñe-la sensatez conservadora e un tanto gris dunha frente á romántica fuxida cara adiante da outra, debuxa-la <a href="http://kittyninjafish.deviantart.com/art/Fanart-Trip-to-the-Tip-455466222">caricatura</a> dun ratón de laboratorio en bata blanca, incapaz de facer lume, montado nun trineo e sendo arrastrado por <a href="http://youtu.be/RHQGqxOyMFk">Mal Reynolds</a>.</span><br />
<span style="font-size: small;">Así,
pódese exemplificar coa Discovery o dificil equilibrio entre ciencia e
aventura, ciencia e espectáculo: establecer un obxectivo coma unha marca de <i>Farthest South</i>
atraería o interés do
público e aseguraría a financiación; pero a razón lexitimadora do esforzo era o avance da ciencia, o ben común.</span><br />
<span style="font-size: small;">Encóntranse exemplos de dilemas parecidos en toda a exploración moderna, desde que <a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2013/11/alvar-nunez-cabeza-de-vaca-unha.html">cristianizar salvaxes</a> deixou de ser unha excusa admisible para botarse ó mar a conquistar terras lonxanas. A </span><a href="http://www.radiolab.org/story/242184-dark-side-earth/"><span style="font-size: small;">carreira espaci</span><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;">al</span></span></a><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(3)</sup></span></span></span></span><span style="font-size: small;">, por exemplo, </span><span style="font-size: small;">estivo pavimentado de descubrimentos e avances tecnolóxicos, </span><span style="font-size: small;"> pero foi sobre todo un choque propagandístico de <a href="http://elpais.com/diario/2006/09/24/ultima/1159048802_850215.html">cervos de catorce puntas</a>;
Thor Heyerdahl navegou na Kon-Tiki para probar que era posible que a
Polinesia fora colonizada dende América, e o seu viaxe foi ó mesmo tempo
unha aventura prodixiosa e un experimento científico inútil. <span style="font-size: small;">O conflicto reprodúcese</span> incluso na recente ceremonia de <a href="http://esmateria.com/2014/06/12/el-exoesqueleto-de-brasil-timo/">inauguración</a> do Mundial de Brasil</span><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(4)</sup></span></span></span></span><span style="font-size: small;">; e</span><span style="font-size: small;">
vén sendo o mesmo que enfrontan os divulgadores científicos e incluso
eu, modestamente: facer artículos atractivos, <a href="http://www.cracked.com/article_15895_the-5-most-badass-presidents-all-time.html">listas</a> de <i>8 experimentos científicos que farán que creas en fantasmas</i> escritas en párrafos cortos cheos de fotografías; ou ben construir muros de texto, inmisericordes como <a href="http://www.freezeframe.ac.uk/collection/photos-british-antarctic-expedition-1910-13-ponting-collection/p2005-5-110">acantilados de xeo</a>, con <a href="http://www.cracked.com/article_20677_6-insane-easter-eggs-buried-in-famous-tv-shows.html">ovos de pascua</a> </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">oscuros e valiosos, nos que a narración pelee desesperadamente por escapar da atención do lector.</span></span><br />
<div style="text-align: center;">
__________</div>
<br />
<span style="font-size: small;">O
ISEE-3 era un satélite lanzado pola NASA en 1978 para estudia-la
interacción entre o campo magnético terrestre e o vento solar, que en
1982 estaba tranquilamente orbitando en torno a un punto de equilibrio
gravitatorio entre a Terra e o So</span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">l</span><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(5)</sup></span></span></span></span>, recollendo datos e realizando un traballo oscuro e valioso para a Ciencia, é de supoñer; pero entonces <a href="http://youtu.be/vz68Z5kjE3o?t=3m14s">véuselle encima</a> metafóricamente o cometa Halley</span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(6)</sup></span></span></span></span></span>.</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">O
Halley iba achegarse á Terra por primeira vez na era espacial (por
primeira vez, de feito, desde xaneiro de 1910, cando Wilson, Bowers e
Cherry estaban preparándose para embarcar no Terra Nova), e varias
axencias espaciais querían aproveitar esa oportunidade de ouro para
mandar sondas ó seu encontro. Estábase formando unha "<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Halley_Armada"><i>Halley Armada</i></a>",
na que participarían os xaponeses, os europeos e os rusos, que mandaban
dúas naves. Pero a NASA non preparara nada. E estamos falando dos anos
80, da Guerra Fría e a Guerra das Galaxias; había loitas que EEUU
simplemente non podía rexeitar. Iba ser un desastre propagandístico.</span><br />
<span style="font-size: small;">Así
que se agarraron a unha medida de última hora, ideada por un matemático
de órbitas chamado Robert Farquhar: en 1982 cancelaron abruptamente a
misión da ISEE-3, sacárona da súa órbita e colocárona nunha ruta que a
levaría finalmente a cruzarse co Halley no 86 </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: x-small;">—</span>daquela maneira, <i>mind you</i></span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: x-small;">—</span>, pero
sobre todo a interceptar ó cometa Giacobini-Zinner en 1985, meses antes de que os rusos e
o resto da <i>Armada</i> chegase ó Halley. A ISEE-3 converteuse por tanto na primeira nave en sobrevolar un cometa, e esa particular <i>Farthest South </i>evitoulle a vergonza</span><span style="font-size: small;"> mediática á NASA. </span><br />
<span style="font-size: small;">Vista sin ter nin idea, a <a href="http://youtu.be/GMqBRqVFztc">ruta</a> que Farquhar lle fai tomar á ISEE-3 é fascinante. Primeiro frénase <a href="http://youtu.be/htobTBlCvUU">elegantemente</a>
na súa órbita e cae hacia a Terra, pero acelérase o xusto para pasar de largo; ó pendular na outra dirección acaba por pararse de novo, sobre as puntas dos pés, e
despois cae cara a Terra coma un alfil lanzado ó ataque, esquivándonos por pouco, xogando con nós. E volve, unha e outra vez, describindo complicados pasos
de baile cada vez máis rápido, colándose con gracilidade entre a Lúa e a
Terra. A danza de Farquhar acaba nun final apoteósico no que a Lúa
desvía á ISEE-3, prométovolo, coma se fosen bolas de snooker, e mándaa
nunha nova traxectoria na que acaba por cruzarse cos cometas.</span><br />
<span style="font-size: small;">É unha mostra de precisión e xenialidade</span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(6)</sup></span></span></span></span></span></span>,
e sálvalle a honra á NASA; pero faino a costa de cancela-la misión
orixinal da nave e interrumpi-la súa labor científica. Ademáis é un
logro vacío, porque a ISEE-3 estaba diseñada para estudiar algo moi
concreto, e non tiña o instrumental adecuado para que a lanzasen á
aventura de cazar cometas.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">O
equipo orixinal da nave protestou amargamente, incluso na prensa,
denunciando que Farquhar lles roubara a ISEE-3. El defendeuse decindo
que en realidade a estaba tomando prestada: a nova órbita devolveríaa finalmente
ás cercanías da Terra nunhas décadas, e naquel momento alguén se ocuparía de devolvela á súa funcionarial misión de partida.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">Pero
foron pasando os anos, e o que a axencia espacial fixo foi basicamente
olvidarse da nave. En 1999 apagaron os seus dispositivos de voo e
despois renovaron os transmisores do telescopio dende o que
a controlaban; en 2008, cando foi tempo de
planificar qué facer coa nave, déronse conta de que xa non podían comunicarse con ela e decidiron, coma Cabanillas, que era urxente poñerse a
esperar.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">E
ahora está de volta. Vai achegarse á Lúa o 10 agosto. Visto que a NASA
estaba deixándoa pasar, un grupo de aficionados (programadores,
enxeñeiros, físicos) decidiron organizarse e rescata-la ISEE-3 pola súa
conta.
Pretendían devolvela á misión orixinal da que fora roubada fai 32 anos,
recuperala para a Ciencia e concederlle un último baile cando xa a deran
por amortizada.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">Primeiro
estableceron una campaña de crowdfunding
a través da que obtiveron financiación, despois conseguiron o permiso da
NASA e
alquilaron tempo nun telescopio, recuperaron ou recrearon con tecnoloxía
moderna os transmisores que a NASA tirara nos 2000, e tomaron o control
da nave. Publico esta entrada o 1 de xullo, e as cousas tenen moi boa
pinta: hoxe mesmo recibiron por primeira vez datos do magnetómetro</span><span style="font-size: small;"> da nave, e mañá mesmo conseguirán activar dous dos propulsores e varia-la súa velocidade de xiro.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">Pero
non o van conseguir. Intentarán volver encende-los motores durante
catro semanas. Concluirán que perderon o gas que presuriza o combustible
e o move polas tuberías do sistema de propulsión, e aínda que todo o
demáis funcione increíblemente ben para unha vella máquina que leva 40
anos dando voltas polo espacio, ese problema será suficiente para que
non poidan redirixi-la nave. Así que se resignarán a deixala marchar na
mesma órbita; pero antes </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">encenderán todo o instrumental científico e</span> declararán inaugurada, con </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">certo gusto
polas palabras rimbombantes,</span> a primeira </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">"<i>Citizen Science Interplanetary Mission</i>"</span>.</span><br />
<span style="font-size: small;">A
min
téñenme gañado para a causa, claro. Desde o principio, desde o
romanticismo da idea
inicial dun grupo de <i>hackers</i> e amateurs rescatando unha vella nave
"menos intelixente ca unha tostadora" e recuperándoa para o ben común,
contando ademáis coa axuda de Farquhar, que a estas alturas é un
venerable señor de oitenta e dous anos. Unha historia fascinante,
espectacular.</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">Pero
non está moi claro durante cánto tempo serán capaces de recibi-los datos que rexistre a ISEE-3, ou si serán
capaces de interpretalos. Necesitarán alquilar máis tempo nos
radiotelescopios da NASA, e finalmente incluso estes deixarán de captar a
súa señal. </span>C<span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">orre o risco de converterse noutra marca de <i>Farthest South</i>, unha historia atractiva, que conseguiu que me interesase polo trazado de órbitas espaciais, pero inutil e último termo.</span> </span> </div>
<div style="text-align: center;">
__________</div>
<br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">De volta á expedición Discovery, os científicos da Royal Society acabaron
por recoñecer que necesitarían para os seus experimentos a alguén que
os levase hasta alí, que
fose capaz de establecer e organizar un campamento e que en xeral
cargase pesos;
así que o comité de organización, despois de nombrar xefe da expedición
ó xeólogo John W. Gregory, contratou por recomendación da RGS a un
capitán da Marina chamado Robert Scott ó que lle deron o mando do HMS
Discovery e unhas intruccións bastante condescendentes: "<i>(T)he Captain would be instructed to give such assistance as required
in dredging, tow-netting etc., to place boats where required at the
disposal of the scientific staff."</i></span></span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">Aproveitando o clima de disputas, que podedes sentirvos libres de extrapolar á rivalidade futbolística que queirades,
xurdiu a figura polarizadora de <a href="https://twitter.com/nramalleira/status/477855301572763648">Scott</a>,
quen se rebelou co apoio de Markham e da Royal Navy. Esixiu te-lo
control
absoluto da expedición, tanto no barco coma en terra, provocando a
dimisión de Gregory, quen se marchou declarando que o traballo
científico "non debería estar subordinado a unha aventura naval";
conseguiu que o Almirantazgo liberase das súas funcións a outros
oficiais da Marina para que o arroupasen, e finalmente estableceu que tódolos expedicionarios, militares ou non, se rexirían polo
código naval, baixo a súa autoridade.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">O plantel
científico, nunha tripulación total de 49 personas, acabou por
constar soamente de cinco membros. Entre eles había un xeólogo de 22 anos e un
médico recién licenciado, e respondían en teoría ante un xefe científico que nin
siquiera viaxara á Antártida, senón que se quedara en Sudáfrica.</span><br />
<span style="font-size: small;">Curiosamente, foi neste menguado grupo <i>rival</i>
onde Scott encontrou ó seu máis cercano colaborador: o médico e zoólogo
Edward Wilson, un home diplomático, paciente e optimista, que mantiña
moi boas relacións con tódolos oficiais e mariñeiros.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">Scott
propúxolle a Wilson que o acompañara no seu proxecto personal:
pretendía realizar unha gran viaxe de exploración en dirección Sur na
temporada de verán de 1902. Non se marcaba o Polo como obxectivo, pero
non renunciaría a el si o tiña cerca. Wilson tivo reticencias porque
tiña un traballo oscuro e valioso que realizar e non quería deixalo de
lado; pero sabía que Scott lle estaba a
brindar unha oportunidade que tódolos demáis membros da expedición
desexaban, así que finalmente aceptou.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">Como
consecuencia desto, cando o teniente Skelton encontrou unha colonia de
pingüinos Emperador baixo o cabo Crozier, a única persona da expedición
que entendía deverdade a importancia científica daquel descubrimiento estaba
camiñando en dirección Sur con Scott e Shackleton, lanzado á aventura,
perseguindo cometas. </span></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<br />
<i><span style="font-size: xx-small;">Continuará, espero</span></i><br />
<span lang="GL" style="font-family: "" sans-serif "" , "serif"; font-size: small;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: small;">REFERENCIAS</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">"<a href="http://www.libreriadesnivel.com/libros/el-peor-viaje-del-mundo/9788498720822/"><i>El peor viaje del mundo</i></a>" de Apsley Cherry-Garrard</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-size: small;">"<i><a href="http://www.edwardawilson.com/features">Edward Wilson of the Antarctic</a></i>"</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-size: small;">"<a href="http://naukas.com/2014/05/09/llamando-isee-3-nos-oyes/"><i>Llamando a ISEE-3, ¿nos oyes?</i></a>" e a serie "<a href="http://elprofedefisica.naukas.com/tag/isee-3/"><i>Susurros desde la ISEE-3</i></a>" de Arturo Quirantes</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-size: small;">"<a href="http://danielmarin.naukas.com/2014/04/01/ice-la-nave-interplanetaria-que-se-negaba-morir/"><i>ICE, la nave interplanetaria que se negaba a morir</i></a>", de Daniel Marín</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-size: small;">"<a href="http://www.npr.org/2014/03/18/289628696/space-thief-or-hero-one-mans-quest-to-reawaken-an-old-friend"><i>Space thief or hero?</i></a>" e "<a href="http://www.npr.org/blogs/thetwo-way/2014/07/10/330255777/the-little-spacecraft-that-couldnt"><i>The little spacecraft that couldn't</i></a>", de Nell Greenfieldboyce</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(1) </sup></span></span></span></span><span style="font-size: x-small;">A veces tampouco era unha historia da que sentirse particularmente orgulloso. Copio un artigo de Cunqueiro, <i>of all people</i>: "<i>Ahora
estoy leyendo los comentarios de Pepys a las transfusiones de sangre
que sir Cristóbal Wren, astrónomo real, hizo en perros, en Londres, por
primera vez hace ahora mismo trescientos años (...). En 1687 </i>(sic)<i>, el año siguiente al gran incendio de Londres</i></span></span></span></sup></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><i>,
la Real Sociedad de Ciencias experimentó con un loco, graduado en Artes
en Cambridge, llamado Arturo Cage, y pariente de lady Castlemaine, la
deliciosa amante del último Estuardo. Cage, según Pepys, era un hombre
pobre y disoluto, y la Real Sociedad lo ajustó por veinte chelines para
que consintiera una transfusión de sangre de oveja</i></span></span></span></sup></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><i> </i></span></span></span></sup></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><i><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(2)</sup></span></span></span></span><span style="font-size: x-small;">. A</span></span></span>lgunos
opinaban que la sangre de oveja pacífica, en el cuerpo de aquel
frenético, lo calmaría. Cage escribió un relato en latín de la
experiencia a que se había sometido, afirmando que se sentía un hombre
nuevo, curado de su iracundia. Pero Pepys afirmó que seguía igual, loco
perdido</i>".</span></span></span></sup></span></span></span></span></span></span><br />
<span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(2) </sup></span></span></span></span><span style="font-size: x-small;">Cabe, supoño, apuntar que o home se chamaba <a href="http://www.pepysdiary.com/encyclopedia/11843/">Arthur Coga</a>
e non Cage, que recibiu unha guinea e non vinte chelíns, que era
estudiante en Divinidade </span></span></span><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: x-small;">—</span></span>signifique eso o que signifique</span></span></span><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: x-small;">—</span></span> e non de Artes, e que o
experimento foi en 1667. Sorprende, por outra parte, que, con tódalas
imprecisións que cometeu, fose Cunqueiro o único que descubriu o
parentesco de Coga con lady Castlemaine, a seica deliciosa amante do último
Estuardo.</span></span></span><br />
<span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(3) </sup></span></span></span></span><span style="font-size: x-small;">A
carreira ó Everest, sin embargo, esquivou hasta onde eu sei a tentación
de autoxustificarse apelando ó ben común. A un dos seu
participantes, George Mallory, <a href="https://youtu.be/ouRbkBAOGEw">atribúeselle a frase de que quería escalar a montaña simplemente "<i>because it is there</i>"</a>. Que esa frase seña unha simplificación casi ridícula do que <a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2013/04/why-climbing-de-george-lh-mallory.html">realmente escribiu</a> é outro asunto, clar<i>o.</i><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></span></span><br />
<span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(4)</sup><span style="font-size: x-small;"> </span></span></span>O
saque inicial do Mundial foi realizado por un rapaz parapléxico que
empleaba un exoesqueleto controlado pola súa mente. Por prestarse a esta
maniobra publicitaria, o doctor Nicolelis recibiu financiación pública
para o seu proxecto; por outra parte, o seu obxectivo inicial era
emplear por primeira vez na ceremonia unha técnica moi avanzada (implantes cerebrales para controla-lo
exoesqueleto), pero as prisas do Mundial obligárono a resignarse a
outra (un gorro de electrodos) que xa se utilizara moitas máis veces.</span></span></span><br />
<span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(5)</sup></span><span style="font-size: x-small;"> </span></span>A estes puntos de equilibrio chámaselles Lagrangianos en honor a Joseph-Louis de Lagrange</span></span></span></span></span></span><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;">,
quen enunciou o teorema do punto medio. A relación deste coa existencia
de solucións para as ecuacións do sistema Terra-Sol é probablemente
trivial, si recordo ben as miñas clases de Cálculo I. <span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;">Curiosamente
Lagrange empezouse a interesar polas matemáticas a raíz de ler un libro
de Edmund Halley cando era adolescente, o que é un dato secundario que
dota de simetría ou circularidade á aventura da ISEE-3. Halley, por outra
parte, era membro destacado da Royal Society, pero igual me estou pasando co da
simetría. <a href="http://www.newyorker.com/magazine/2013/11/18/guy-walks-into-a-bar">Ás veces levo as ideas lonxe de máis</a>.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(6)</sup></span><span style="font-size: x-small;"> </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="mso-spacerun: yes;"><span style="font-size: x-small;">Farquhar foi o descubridor das "<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Halo_orbit">órbitas de halo</a>", gracias ás cales unha nave pode orbitar en torno ós Lagrangianos, que
son puntos sin atracción gravitatoria propia; era o causante, por tanto, de
que a ISEE-3 estivese alí <i>to begin with</i>. </span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span>Escribe <a href="http://elprofedefisica.naukas.com/2014/06/16/susurros-desde-la-isee-3-iv/">Quirantes</a>
que diseñaba as misións de xeito que os momentos máis importantes, coma
por exemplo as insercións orbitais, coincidisen con aniversarios de
bodas e cumpleanos da súa familia.</span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></div>
</div>
</div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-37820666497154074322014-07-01T05:38:00.002+02:002016-09-29T15:34:45.522+02:00Unha idea inevitable<div style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: xx-small;">Vén do <a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2014/06/tres-dinosaurios-nun-trineo-ii.html"><b>capítulo anterior</b></a></span></i><span style="font-size: small;"><i><span style="font-size: xx-small;"> </span></i></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">A
raiz do éxito de
Malcolm Gladwell, popularizouse na última década unha clase de libros de
ensaio
máis ou menos científicos nos cales os autores presentan unha tese
completamente contraria ó sentido común e tratan de xustificala, con
trampas e esgrima intelectual. Máis aló da banalidade de si son falaces
ou non, resultan apasionantes como toreo de salón, como boxeo de
sombras.</span><br />
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">Escuitei
fai pouco en <a href="http://www.radiolab.org/story/101024-idea-time-come/">Radiolab</a>
a un escritor chamado Steven Johnson, que
presentaba un libro sobre a formación das ideas. Johnson apoiábase en
que a patente do teléfono de Bell fora a primeira por meras horas de
diferencia, e en que antes da bombilla de Edison houbera outras 23, para
argumentar que estes inventos terían existido sen os
seus inventores; e a partir de ahí que as grandes ideas non son producto
de xenios individuais —traballando no proverbial garaxe das empresas
tecnolóxicas americanas—,
senón do entorno, do momento: si o nivel de coñecemento da
sociedade e a tecnoloxía dispoñible son os adecuados, a idea acaba
por xurdir, de forma lóxica e case inevitable.</span><br />
<span style="font-size: small;">Cando
unha partida de mariñeiros da expedición Discovery </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">—</span>sen moita idea de
bioloxía</span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">—</span> descubriu unha colonia de pingüinos Emperador cerca do cabo
Crozier, resultaríalles moi sinxelo subestima-la relevancia
histórica dos animaliños, véndoos resbalar e saltaricar no xeo. Pero Edward Wilson, o zoólogo da expedición, encontrábase na ventana temporal exacta</span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(1)</sup></span></span> e tiña o nivel xusto de coñecemento para que</span><span style="font-size: small;"> xurdise nel,</span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"> lóxica e inevitablemente, </span>unha idea que o arrastraría dez anos despois ata o monte Terror, con Bowers e Cherry,</span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"> </span> por culpa do momento e do entorno.</span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: small;">__________</span></div>
<br />
<span style="font-size: small;">O biólogo e naturalista alemán Ernst Haeckel —tamén médico, filósofo, <a href="http://publicdomainreview.org/collections/ernst-haeckels-radiolaria-1862/">ilustrador</a> e primeira persoa en usa-la expresión "Primeira Guerra Mundial"<span style="font-size: xx-small;"><sup>(2)</sup></span>—
enunciara en 1866 unha hipótese biolóxica coñecida como Teoría da
Recapitulación que se resumía, admirablemente, en cinco palabras (tres en inglés, e
posiblemente unha espantosamente longa no alemán orixinal): "A ontoxenia
recapitula a filoxenia".</span><br />
<span style="font-size: small;">Axudaban,
claro, á concisión os términos "ontoxenia" e "filoxenia", que tamén
inventara Haeckel. A filoxenia era a historia evolutiva de cada especie;
a ontoxenia, os cambios morfolóxicos polos que pasaba cada individuo ó
medrar, dende a xestación á idade adulta. O que decía, por tanto, a
Teoría da Recapitulación era que cada animal iba pasando durante o seu
desenrolo por distintas fases que rememoraban (recapitulaban) os
escalóns evolutivos da súa especie. </span><br />
<span style="font-size: small;">A
metonimia da Teoría da Recapitulación é curiosa e hasta bonita, si me
preguntades a min; pero a súa importancia iba máis aló. A
hipótese apoiábase en tres leis, máis ou menos arbitrarias.</span><br />
<span style="font-size: small;">Segundo a
primeira, a da Correspondencia, cada fase do embrión representaba unha
forma adulta dos escalóns anteriores da evolución.</span><br />
<span style="font-size: small;">Por exemplo, Haeckel
fixouse
nuns canais similares a unhas agallas que aparecen na farinxe dos
embrións humanos, e propuxo
que estes canais farínxeos non soamente semellaban branquias, senón que o
eran, propiamente, segundo a lei da Correspondencia: agallas completamente formadas dun
especimen adulto dalgún escalón evolutivo anterior que estaban sendo recapituladas polo embrión; e por tanto<i>,</i><i> <a href="http://www.enriquevilamatas.com/escritores/escrdeoryja1.html">en gimnástico dibujo en el aire</a></i><span style="font-size: xx-small;"><sup>(3)</sup></span>, a demostración palpable de que os humanos tiñan antepasados acuáticos. </span><br />
<span style="font-size: small;">A
segunda das
leis nas que se basaba era a da Adición Terminal, que propoñía que a
creación de novas especies se producía ó aparecer un novo paso no
desenrolo do embrión ó final dos anteriores; por exemplo, o humano
aparecería ó encadirse unha fase mais á xestación do primate máis
cercano.</span><br />
<span style="font-size: small;">Esta
segunda lei planteaba un problema: os embarazos das
especies máis avanzadas terían que ser elefantiásicos, lóxicamente,
moito máis largos cós das menos evolucionadas. Para contrarrestalo,
Haeckel
propuxo a terceira lei, a do Truncamento, que decía que o desenrolo
embrionario ás veces tiña atallos e saltábase etapas intermedias. </span><br />
<span style="font-size: small;">Daquela
maneira, con parches e ases na manga, a Recapitulación servía como
explicación da mecánica evolutiva antes da popularización da xenética,
actuando ademáis de ponte entre a teoría de <a href="https://twitter.com/nramalleira/status/483404041607983104">Darwin e a de Lamarck</a><span style="font-size: xx-small;"><sup>(7)</sup></span>, que seguía sendo moi popular naquel momento.</span><br />
<span style="font-size: small;">Despois
de ser enunciada propagouse rapidamente e converteuse nun dos
paradigmas centrais da bioloxía durante a segunda metade do século XIX,
pese a que o goteo de excepcións á regla foi constante. Provocou un gran
auxe da embrioloxía, pero este non se traduciu en sonoros avances no
coñecemento sobre a <a href="http://www.harkavagrant.com/index.php?id=287">evolución das especies</a>. </span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">Por exemplo, leváronse a cabo moitos esforzos para tratar de demostrar que as aves xurdiran a partir dos reptís, pero no
estudio dos ovos non se encontraban evidencias que probasen esa
relación. Sempre se podía
apelar, claro, á lei dos atallos: as aves moi evolucionadas tiñan moitas
etapas intermedias que recapitular, e necesitaban saltarse algunha. </span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"> </span></span></span></span><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;">__________ </span></span></div>
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;">Dende o século XXI é sinxelo subestima-la teoría da
Recapitulación; fixarnos nas trampas e atallos, na esgrima intelectual, e
supoñer sin moitas dúbidas que é falsa. Pero Edward Wilson era un
producto do seu momento e do seu entorno. Estudiara bioloxía en
Cambridge a finais do XIX, nunha época na que as ideas de Haeckel
estaban en plena vixencia e os pingüinos Emperador eran considerados a
especie máis primitiva das aves<span style="font-size: xx-small;"><sup>(4)</sup></span>. </span><br />
<span style="font-size: small;">A noticia do descubrimento da colonia representaba para Wilson unha oportunidade de estudiar en exclusiva <span style="font-size: small;">os embrións que menos ancestros deberían recapitular, e por tanto aqueles que tiñan máis posibilidades de
non saltarse ningún escalón intermedio. P</span>odería demostra-la orixe evolutiva das aves, a teoría da Recapitulación e, de rebote, a Evolución. </span>Soamente necesitaba recoller un ovo de Emperador.<br />
<br />
<span lang="GL" style="font-family: "" sans-serif "" , "serif"; font-size: small;"><span style="font-size: xx-small;"><i>Contin<span style="font-family: "" sans-serif "" , "serif";">úa</span> no <b><a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2014/07/ontoxenia-e-filoxenia.html">capítulo seguinte</a></b></i></span></span><span lang="GL" style="font-family: "" sans-serif "" , "serif"; font-size: small;">
</span><br />
<span lang="GL" style="font-family: "" sans-serif "" , "serif"; font-size: 10.0pt;">
</span><span style="font-size: small;"><br /></span><br />
<span style="font-size: small;">REFERENCIAS</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">"<b><a href="http://www.libreriadesnivel.com/libros/el-peor-viaje-del-mundo/9788498720822/"><i>El peor viaje del mundo</i></a></b>" de Apsley Cherry-Garrard</span><br />
<span style="font-size: small;">"<a href="http://www.edwardawilson.com/features"><b><i>Edward Wilson of the Antarctic</i></b></a>" </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">"<b><a href="https://fossilpenguins.wordpress.com/"><i>March of the Fossil Penguins</i></a></b>", de Daniel Ksepka.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">"<b><i><a href="http://9e.devbio.com/article.php?id=219">DevBio</a></i></b>", de Scott Gilbert</span><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: xx-small;"><sup>(1)</sup></span><span style="font-size: x-small;"> <a href="http://99percentinvisible.org/episode/longbox/">Falaban en 99% Invisible fai pouco da inaudita importancia política que tivo "<i>Out of time</i>", de REM</a>.
Saiu en 1991, cando os discos estaban empezando a comercializarse como
CDs pero as estanterías das tendas aínda estaban diseñadas pensando en vinilos. As
discográficas vendían os CDs empaquetados coma fascículos dunha
colección, pegados a unha lámina de cartón coas dimensións adecuadas para adaptarse ós expositores, pero que estaba pensada para que a xente a tirase
enseguida. </span></div>
</div>
<span style="font-size: x-small;">Os REM considerábana un gasto inútil de cartón, e negáronse a que "<i>Out of time</i>" aparecese nese formato, ata
que a súa discográfica lles propuxo imprimir pola parte de atrás unha
petición de firmas para un proxecto de lei. O apoio dos fans de REM ó
proxecto foi tal que non soamente conseguiron que se aprobase a lei,
senón que contribuíron a que Bush perdese as eleccións frente a Clinton o
ano seguinte.</span><br />
<span style="font-size: x-small;">Todo esto sucedeu, de novo,
como producto do entorno e do momento, na única ventana de tempo na que
era posible, mentras se fabricaban as <i>longbox</i>, antes de que as tendas entendesen que os CDs iban perdurar e se adaptasen a eles.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: xx-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(2)</sup> </span></span></span></span>Empregouno por primeira vez nun artículo no "Indianapolis Star" <a href="http://youtu.be/GeDjaQNiTog">en setembro de 1914</a>, cando a guerra levaba menos de tres meses</span><span style="font-size: xx-small;"><sup>(3)</sup></span><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: x-small;">. A expresión foi popularizada
definitivamente en 1920 por Charles à Court Repington, un militar inglés
reconvertido en reporteiro de guerra que fora bautizado co xa
suficientemente
improbable nome de Charles à Court antes de engadirlle o sonoro
Repington dun
antepasado seu a cambio da herdanza dunha finca en Straffordshire,
seguindo <a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2013/11/as-duas-personas-que-se-pagaron-unha.html">unha costume extrañamente extendida no seu entorno e no seu momento</a></span></span><span style="font-size: x-small;">.</span></div>
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: x-small;"> </span></span></span><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: x-small;"> </span></span><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(3)</sup></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span> </span><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Sobrevíveo unha imaxe de lanzarse a conclusións precipitadas partindo de indicios escasos. C</span>uriosamente, un deses <a href="https://twitter.com/paleofreak/status/468040905707241472"><i>leaps of faith</i></a>
popularizou un término </span><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: x-small;">—</span></span></span>tiña certo talento para eso</span><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: x-small;">—</span></span></span> que sobreviviu ata a actualidade pese a non significar nada en concreto. Haeckel postulou en 1860 que os primeiros
restos de ancestros humanos se atoparían en Asia, describiu en gran
detalle estes teóricos restos, e incluso lles puxo
nome: Pitecántropo. Cando finalmente se
encontraron restos de homínidos na illa de Java denomináronos inicialmente <i>Pithecanthropus Erectus</i> por contaxio, antes de darse conta de que eran unha subespecie de <i>Homo erectus</i>.</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(4) </sup></span></span></span></span></span></span>É
moi complicado tratar
de buscar en internet en qué se basaban para pensar eso sin embarrancar
en páxinas e páxinas
nas que biólogos mosqueados repiten en maiúsculas que a evolución é un
proceso continuo e aleatorio que tódolos seres vivos levan o mesmo tempo
sufrindo, e por tanto non hai especies máis ou menos evolucionadas,
superiores ou primitivas, e a pregunta non tén sentido.</span><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(5)</sup></span></span></span></span></span></span></span><br />
<span style="font-size: x-small;">Sin embargo, é perfectamente aceptable decir que o <i>Aptenodytes</i>, o xénero constituído polos pingüinos Emperador e os Rei, é o basal dos pingüinos. Esto significa que foi o que
antes se separou do tronco común da familia, fai 40 millóns de anos.</span><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(8)</sup></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span> </span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(5) </sup></span></span></span></span></span></span></span>Loitan, claro, contra unha idea que leva douscentos anos percolando,
unha especie de parche haeckeliano á Evolución que nos invita a creer
que esta se produce en escalóns de perfección, prototipos cada vez máis
mellorados ata chegar á actualidade, cando estamos por fin perfectamente
adaptados ó entorno<span style="font-size: xx-small;"><sup>(6)</sup></span>.</span><br />
<span style="font-size: x-small;">Está exemplificada pola "<i><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/March_of_Progress">March of progress</a></i>", unha ilustración que resume a evolución humana coma unha fila india de homínidos avanzando <a href="http://scienceblogs.com/sciencepunk/2011/09/15/five-iconic-science-images-and/">decididos</a>
e millorando en pasos discretos, uns despois dos outros, ordenadamente,
ata acabar chegando a un ser humano arquetípico, central, importante,
que camiña cara o seu destino cunha lanza na man. </span><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">A ilustración, por certo, </span><span style="font-size: x-small;">non pretendía representa-la evolución dos primates
coma un camiño único, pero aínda así gañou moita popularidade e axudou a
asentar esta idea</span><span style="font-size: xx-small;"><sup>(7)</sup></span>.</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">Na actualidade este esquema mental foi substituído polo do <a href="http://sciblogs.co.nz/the-atavism/2012/02/22/the-tree-of-diversification-or-why-the-march-of-progress-is-wrong/">árbol</a>
evolutivo que todos temos na cabeza, no que se parte dun tronco común e
as ramas se van separando de maneira aleatoria a medida que se afianzan
mutacións. Leín nalgunha parte que sería preciso cambiar incluso
este esquema, cun tronco central e ramas de distintos grosores, porque
fai que perviva a discriminación por niveis, a perspectiva
antropocéntrica, a idea de que as
especies máis recentes son superiores; a persona á que llo leín propoñia
un arbusto evolutivo, de ramas dispersas sin orden nin niveis e que
—todo axuda— non apuntan claramente hacia arriba</span></span><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">.</span> </span><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup> </sup></span></span></span></span></span></span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(6)</sup></span></span></span></span></span></span><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: x-small;"> Pódese rastrear, <i>of all places</i>, ata o texto que George Mallory escribiu para xustifica-lo seu desexo de subir ó Everest. Decía nel: "</span></span></span><span style="font-size: 10pt;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: x-small;"><i>the struggle</i> [por escala-la montaña]<i> is the struggle of life itself, upward and forever upward</i>"</span></span></span></div>
<span style="font-size: xx-small;"><sup>(7)</sup></span><span style="font-size: x-small;"> </span><span style="font-size: x-small;">Máis
aló da banalidade de ter ou non razón, creo que sería capaz de
defende-la teoría de que aquelas ideas que nos fai sentir importantes
son máis resistentes; xa sexa as que nos establecen coma unha versión
perfeccionada doutras especies e central na
Evolución, coma a "<i>March of Progress</i>", ou as que nos deixan xoguetear, coma o Lamarckismo, coa idea de que o que facemos
importa, de que <a href="http://www.radiolab.org/story/251884-leaving-lamarck/">podemos facer máis fortes ós nosos fillos a base de
esforzarnos nosoutros</a> e a loita pola
vida é similar á loita de subir unha montaña, cara arriba e sempre cara
arriba. Claro que tamén seguimos usando aínda a palabra pitecántropo pese a que non significa nada.</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(8)</sup></span><span style="font-size: x-small;"> </span>Si
nos deixamos vencer pola tentación de contar en escalóns discretos e
baixamos dous pasos no arbusto evolutivo dos Emperador, colocámonos ó
outro lado </span><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">—neste caso, literalmente debaixo</span></span></span><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: x-small;">— da fronteira K-T. É decir, que os pingüinos ou unhos antecesores próximos sobreviviron á <a href="http://youtu.be/K52vD4WBdLw">extinción dos dinosaurios</a>. Apetecíame mencionalo.</span></span></div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-22417783581055899792014-06-14T22:19:00.000+02:002016-09-29T12:17:18.291+02:00Un volcán extinto na Antártida <div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: xx-small;"><i>Vén do <b><a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2014/03/tres-dinosaurios-nun-trineo-i.html">capítulo anterior</a></b></i></span><br />
<span style="font-size: xx-small;"><i>Versión en castelán <b><a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2014/06/tres-dinosaurios-en-el-trineo-i.html">aquí</a></b> </i></span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">O monte Terror recibe ese nome tan apropiado para un
conto de Lovecraft polo HMS Terror, o segundo barco da expedición de James C.
Ross</span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(1)</sup></span></span></span></span><span style="font-size: small;"><i> </i></span><span style="font-size: small;"><i>—</i>o Ross do Mar, a Barreira de Xeo e a Illa homónimas</span><span style="font-size: small;">—; quen, posiblemente despois de constatar o pouco práctico que resultaba <a href="http://youtu.be/Df-uemc-e3w">poñerlle o seu nome</a>
a todo aquelo que a súa vista abarcaba, lle dedicou dous dos volcáns da
súa illa ó Erebus
e Terror, as naves da súa expedición; e aínda despois un mísero cabo na
base do Terror (monte) ó seu suposto mellor amigo, Francis Crozier,
capitán do Terror (barco).</span><br />
<span style="font-size: small;">Dice Ander Izagirre en "<i><a href="http://gentedigital.es/comunidad/anderiza/mis-libros/groenlandia-cruje/">Groenlandia cruje</a></i>"
que todos temos na casa un mapa de Groenlandia: basta con mirar un
folio en blanco. Poño esta cita aquí porque me parece divertida, pero
sobre todo porque é unha representación moi boa da imaxe mental que tiña
Antártida antes de poñerme a escribir este texto: un folio en blanco,
plano, liso e impoluto; ou acaso un montón deles, acumulándose
ordenadamente, cada capa encima da anterior, <i>por los siglos de los siglos</i>. </span><br />
<span style="font-size: small;">Sin embargo, o xeo forma
correntes, igual cá auga líquida, que flúen por gravidade desde o
centro do continente, seguindo a súa topografía, ata desembocar nas <a href="http://www.antarcticglaciers.org/glaciers-and-climate/shrinking-ice-shelves/ice-shelves/">grandes barreiras flotantes da costa</a>,
coma a de Ross, na que unha lengua de xeo recente formada por decenas
de glaciares e que ocupa miles de kilómetros cadrados de extensión </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><a href="http://youtu.be/KlDO0C8r_ws">avanza, pesada e constante</a></span>, afundindo ó seu paso as capas inferiores</span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(2)</sup></span></span>.</span><br />
<span style="font-size: small;">Esto
fai que a base da barreira entre en contacto con correntes profundas de
auga máis quente e se funda, provocando a maioría da renovación do xeo;
pero unha parte acaba desembocando no mar </span><span style="font-size: small;">mediante un impresionante acantilado de </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">ata 50 metros de altur</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">a<span style="font-size: xx-small;"><sup>(3)</sup></span>, non tanto un</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"> <a href="http://cinemania.es/app/webroot/img/conts/the-wall-game-of-thrones-19933847-1280-720_640.jpg">muro de xeo</a></span> coma unha catarata</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(6)</sup></span></span></span></span> da que constantemente se </span></span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><a href="http://youtu.be/gQjWDP2QGqM">desprenden</a></span> icebergs,</span> que se extende 600 kilómetros ó Este da illa de Ross</span></span><span style="font-size: small;">.</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">Practicamente o único obstáculo que encontra ó seu paso esa lenta riada no seu camiño ó mar
é o cabo Crozier, un brazo de terra </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">n</span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">o extremo oriental da illa de Ross, </span>
á sombra do Terror, </span>que a estas alturas xa non debería estar alí</span><span style="font-size: small;">. O xeo acumúlase coa forza seca e simple das reglas
da natureza cumplíndose sobre el, e prodúcese unha batalla sorda entre a lengua de xeo e o monte Terror, 3.000 metros de volcán
resistindo de pé un </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><a href="http://www.jotdown.es/2012/06/vajont-el-titanic-de-las-presas/">empuxe avasallador</a>,</span> coma un árbol no medio dunha riada. Ademáis desa violencia soterrada, que provoca ruxidos e temblores, </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">o <a href="http://youtu.be/MpcAd__qHP0">vento</a> nesa zona é un dos
peores da Terra, </span>hai tormentas constantes e un mar
que bate con forza sobre as covas e <i>crevasses</i>
nos acantilados de xeo, desprendendo témpanos enormes que caen con estrépito
dende as alturas.</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">Cherry escribe que o cabo Crozier é "<i>the kind of place where giants have had a good time in their childhood, playing with ice instead of mud -so much cleaner too!</i>", o cal, francamente, destroza a ambientación que estaba conseguindo no párrafo anterior. Deixádeme que copie un fragmento de "<i>Hacia el Polo</i>", de Fritjof Nansen, que estrictamente non ten moito
que ver pero é máis grandioso:</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">
</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-size: small;"><i>"La
lucha de hielo contra hielo es, sin duda, un espectáculo extraordinario. Se
siente uno en presencia de fuerzas titánicas. </i></span></div>
<span style="font-size: small;"><i>Al comienzo
de una gran presión parece que todo el globo ha de conmoverse con tales
choques. Primero se oye como el retumbo de un terremoto muy lejano, luego el
ruido se acerca y estalla a la vez en diversos puntos. Los ecos del gran
desierto de nieve, hasta allí silencioso, repiten ese mugido con estampidos de
trueno, los gigantes de la Naturaleza se preparan para el combate. El hielo
cruje por todos lados, se rompe y se amontona formando torosses y, de repente,
os encontráis en medio de esa lucha espantosa. </i></span><br />
<span style="font-size: small;"><i>Todo rechina
y muge, el hielo se estremece cuando pisáis; por todas partes terribles
convulsiones. Envueltos en tinieblas, veis subir los témpanos como montañas, y
acercarse a vosotros como olas amenazadoras. Fragmentos de cuatro o cinco
metros saltan al aire en esas colisiones, y montan unos sobre otros o caen pulverizados...
Ahora os envuelven por doquier masas de hielo móvil prontas a desplomarse sobre
vosotros. Para libraros de su estrujón mortal os disponéis a huir; pero delante
de vuestros pies cede el hielo, se abre una negra sima y el agua fluye a oleadas
por la abertura. Si queréis escapar en la otra dirección, a través de la
oscuridad distinguís una nueva cordillera de moles que avanzan hacia vosotros.
Buscáis otro paso y encontráis cerrada toda salida."</i></span></blockquote>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">En
1902, unha partida de exploradores da
Discovery que inspeccionaba a cara Norte do Crozier baixo o mando do
teniente Skelton descubriu unhos
puntos negros
movéndose torpemente nunha pequena plataforma de xeo recente ó pé dos
acantilados da Barreira, aproximadamente 200 metros baixo o
cabo. Observándoos con maior precisión os días seguintes,
déronse conta de que aquel pequeno e fráxil remanso nun campo de batalla
entre <a href="http://youtu.be/c5S6DFiQyWo">xigantes</a> fora o lugar escollido polos
pingüinos Emperador para establecer a súa única colonia coñecida no mundo.</span><span style="font-size: xx-small;"><i> </i></span><br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;"><i>Continúa no <b><a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2014/07/ciencia-e-aventura.html">capítulo seguinte</a></b></i></span></div>
</div>
<div style="margin: 0cm; text-align: justify;">
<br />
<span style="font-size: small;">REFERENCIAS</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">"<a href="http://www.libreriadesnivel.com/libros/el-peor-viaje-del-mundo/9788498720822/"><i>El peor viaje del mundo</i></a>" de Apsley Cherry-Garrard</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"><span style="font-size: small;">"<i><a href="http://www.spri.cam.ac.uk/museum/diaries/">Scott's Last Expedition</a></i>" de Robert
Falcon Scott</span><span style="font-size: xx-small;"><sup>(6)</sup></span></span><br />
<span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"><span style="font-size: small;">"<a href="http://www.interfolio.es/Cl%C3%A1sico/Entradas/2010/2/22_Hacia_el_Polo.html"><i>Hacia el Polo</i></a>" de Fritjof Nansen</span></span><br />
<span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"><span style="font-size: small;"> </span></span><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup> </sup></span></span></span><br />
<span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(1) </sup></span></span><span style="font-size: x-small;">Un dos financiadores da expedición foi, <i>I'm delighted to say</i>,
Sir Francis Beaufort, moi apreciado neste blog por dar nome a unha
escala de medición da forza do vento que non inclúe velocidades, pero sí
observacións empíricas curiosamente específicas, coma "o vento nótase na pel destapada, susurran as follas
dos árboles e empezan a moverse os muíños" (<i>light breeze</i>), ou "axítanse as follas e ondean as bandeiras" (<i>gentle breeze</i>).</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(2)</sup><span style="font-size: x-small;"> Así que, coma os <a href="http://qi.com/podcast/podcast-episode-013">colmillos dos mamuts</a>, os <a href="http://www.radiolab.org/story/times-they-are-changin/">esqueletos dos corales</a> e <a href="https://twitter.com/Daurmith/status/473036334148620288">en xeral </a>moitas outras cousas, as capas de xeo sirven para medi-lo paso do tempo. Leín o resumen dun <a href="http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1029/JB092iB02p01311/abstract"><i>paper</i></a>
no
que falaban dun glaciar seco fai 250 anos que descubriran na Barreira
de Ross ó detectar mediante radar grietas de presión baixo o xeo, </span></span></span><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><span style="font-size: x-small;"><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><span style="font-size: x-small;"> e puideran datar tendo en conta o grosor do xeo sobre elas</span></span></span>.</span></span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(3)</sup></span><span style="font-size: x-small;"> En
1841, James C. Ross adentrouse no que pensaba que era unha placa de xeo marino</span><span style="font-size: xx-small;"><sup>(4)</sup></span><span style="font-size: x-small;">
pegada á costa, pero descubriu que esta banquisa formaba soamente un
anel, e ó outro lado había un mar libre que entraba 800 kilómetros no
continente conocido ata entón. Continuou por el en dirección Sur ata que
se encontrou coa barreira de
xeo (á cal, supoño que merecerá a pena que o aclare nalgunha parte, non
foi el
quen decidiu chamarlle "de Ross"). "<i>Well</i>", escribiu no seu diario, "<i>there's no more chance of sailing through that than through the cliffs
of Dover</i>".</span></span><span style="font-size: xx-small;"><sup> </sup></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: xx-small;"><sup>(4)</sup></span><span style="font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: x-small;"> O
descubrimento foi, por certo, un tanto casual: solo decidiu explorar aquela
zona de costa porque a que tiña planeada orixinalmente estaba xa ocupada por
unha expedición francesa, comandada por un <a href="http://www.theprow.org.nz/assets/events/Dumontdurville.jpg">señor moi parecido a Colin Firth</a> que despois acabaría comprando para Francia a
Venus de Milo; e outra americana, cuios achádegos foron a base inicial do que
agora é o Smithsonian. Ambas expedicións cruzábanse entre sí e facíanse
maniobras evasivas, e tal, así que Ross decidiu irse investigar onde non o molestasen.</span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: xx-small;"><sup>(6)</sup></span><span style="font-size: x-small;"> O
libro dos diarios de Scott foi editado por Leonard Huxley, biólogo evolutivo apodado "o bulldog de Darwin". <a href="http://i.eatliver.com/2013/11016.jpg">Merece a pena</a> apuntar que
Huxley foi pai, aparte do famoso Aldous, de Andrew Fielding Huxley, non tan
famoso pero laureado co Nobel de Medicina en 1963, <i>so there's that</i>; e de Julian, inventor dos <a href="http://qi.com/podcast/podcast-episode-012/">gorros de papel albal</a>
cos que se representa sempre ós conspiranoicos, ademáis de primeiro secretario
general da UNESCO. O primeiro responsable de ACNUR foi Fridtjof Nansen,
por certo, <a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2013/11/trenco-perdido-ii.html">a quen non paro de mencionar neste blog</a> coas excusas máis peregrinas. </span></div>
</div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-77681288835673736322014-05-24T13:40:00.000+02:002016-05-18T00:42:36.706+02:00Milagro de North Jackson no Palomar (I)<div style="text-align: justify;">
Contan nun capítulo recente de Radiolab (<i>but then again</i>, todos o son) a historia dun partido de baloncesto de instituto que se xogou nun pequeno pobo de Alabama, chamado Stevenson, o día de San Valentín de 1992.<br />
Esa edición do programa trata da dialéctica de
favoritos e <i>underdogs</i> no deporte. Para facer interesante un enfrentamento, explican Jad Abumrad e <a href="http://www.radiolab.org/story/happy-birthday-bobby-k/">Robert Krulwich</a>, hai que fabricar unha historia arredor. A máis extendida, a máis fácilmente asimilable, é a de establecer un David e un Goliath: os espectadores neutrais decantarémonos automaticamente polo competidor que nos digan que ten menos posibilidades de vencer, e estaremos interesados a partir de ahí.<br />
<br />
Ó final do capítulo narran o partido de Stevenson. Enfrentábanse os locais North Jackson Chiefs cos Wildcats do veciño pobo de Fort Payne. Non había ningún título en xogo, nin siquiera era un<i> playoff</i>, e ningún dos equipos era particularmente bon. Incluso esaxerei cando dixen que eran pobos veciños: Stevenson e Fort Payne están a uns 70 kilómetros un do outro, máis ou menos coma Lugo e Ribadeo.<br />
A ningún oínte de Radiolab, e a ningún de vosoutros <i>for that matter</i>, lle debería importar en absoluto o que pasou nese partido. Supoño que eso o convirte nun exemplo perfecto para Jad e Robert. Supoño, tamén, que igual debería deixar de escribir, visto así.<br />
O partido desarrollouse por cauces perfectamente mediocres, como cabía esperar, salvo pola cantidade de faltas que estaban cometendo ambos equipos: ó final dos 40 minutos sumaban 75, unha cada 32 segundos. Foi unha sucesión de faltas constante, enlazada por breves momentos de xogo nos que, por outra parte, abundaban as perdas de balón e os
fallos. Con ese panorama, o marcador foi moi baixo; pero chegou apretado ó final.<br />
Hai unha reportaxe boísima de Thomas Lake en Sports Illustrated na que transcribe a narración do último cuarto. Quedando aproximadamente medio minuto os North Jackson Chiefs perden de tres, pero Travis Smith, o seu base, rouba a pelota e anota fácilmente ó contraataque. A diferencia queda reducida a un punto.<br />
Nese momento Nacho pide tempo morto. Nosoutros estamos empatados con Ribadeo, temo-la última posesión e eles solo teñen tres en cancha. Podemos gañar o noso primeiro partido de liga, na última xornada. Mentras nos aclara esto, <a href="http://tvtropes.org/pmwiki/pmwiki.php/Main/Exposition">un tanto innecesariamente</a>, váiselle poñendo un sorriso canalla que aínda non entendemos. Podemos gañar, dícenos, e volvernos a casa satisfeitos polo día, pero tamén podemos deixar pasa-la posesión e forza-la prórroga.<br />
A esas alturas do tempo morto probablemente Bieito, que é o millor do equipo, xa entende de qué esta falando o noso entrenador, pero Bieito está eliminados por faltas así que a responsabilidade cae sobre os cinco suplentes que aínda podemos xogar, que miramos a Nacho coma vacas ó tren. <br />
Desa maneira, síguenos explicando, teremos dez minutos por diante contra tres xogadores e non solamente gañaremos o partido, senón que poderemos remontarlles os seis puntos de <i>basket-average</i>
que nos sacaran na primeira xornada e que os mantiveran penúltimos da liga, semana a semana, ó largo de meses de derrotas en paralelo.<br />
Temos na nosa man, si decidimos deixar pasa-la posesión, acaba-la tempada sin
se-lo peor equipo da provincia. <br />
O árbitro chámanos á pista antes de que sexamos capaces de contestarlle a Nacho qué queremos facer, e á salida do tempo morto os Wildcats plantean unha xogada longa para gastar tempo. Os Chiefs acaban por cometer unha falta con cinco segundos no reloxo que os pode deixar a tres puntos, e ademáis acarrea outra eliminación.<br />
Soamente quedan 6 Chiefs dispoñibles. A situación é desesperada, pero non grave: cando o tirador dos Wildcats falla o segundo dos seus tiros libres, os Chiefs atrapan o rebote e lánzanse ó contrataque; a diferencia é de dous puntos, a victoria é posible. Travis Smith chega en carreira armando o brazo a toda présa e lanza un triple sobre a bocina.<br />
Falla, pero os árbitros pitan falta novamente, a número 75 do partido. Smith ten tres <a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2014/03/resena-de-resena.html">tiros libres sin tempo no reloxo</a>. Pode gaña-lo partido, pero solo transforma dous deles. Prórroga.<br />
Nosoutros estamos confusos polo emocionante que se acaba de poñe-lo partido de Alabama e porque non acabamos de asimilar completamente todo o que nos dixo Nacho e, probablemente por eso, convencidos contra o seu criterio e o do sentido común de xogarnos deportivamente a última posesión, <a href="http://cdn.themis-media.com/media/global/images/library/deriv/71/71347.jpg">enfrentando cara a cara ós nosos rivales</a> sin picaresca, sin forza-la prórroga. Gustaríame recordar por qué.<br />
Fallamos, claro, non merece a pena nin comentalo, éramos malos de narices. Cinco suplentes habituais sentados no fondo do banquillo do peor equipo do Estudiantes, fose cal fose a categoría ou o tempo que levásemos nela. Fallamos e acabamos na prórroga de todas formas e non importou, pero gustaríame saber qué pensábamos
naquel momento aqueles cinco gloriosos perdedores cando, ante a posibilidade de ser Goliath por primeira vez nas nosas vidas deportivas, decidimos ser honrados e face-lo correcto. Con romanticismo na mirada adolescente.<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: small;">REFERENCIAS</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">"<a href="http://t.co/wM9lAfnLaI"><i>2 on 5</i></a>" de Thomas Lake</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-size: 10pt; mso-ansi-language: EN-US;"><span style="font-size: small;">"<i><a href="http://www.radiolab.org/story/153810-winning-side/">On the winning side</a></i>"</span></span></div>
<br /></div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-61932049124526438312014-03-18T22:31:00.000+01:002014-04-07T19:01:58.314+02:00<div class="storify">
<iframe allowtransparency="true" frameborder="no" height="750" src="//storify.com/nrf/livetweet-of-sorts-do-ewea-2014/embed" width="100%"></iframe><script src="//storify.com/nrf/livetweet-of-sorts-do-ewea-2014.js"></script><noscript>[<a href="//storify.com/nrf/livetweet-of-sorts-do-ewea-2014" target="_blank">View the story "Livetweeting of sorts do martes do EWEA 2014" on Storify</a>]</noscript></div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-28265371379983348022014-03-11T04:00:00.000+01:002017-07-14T18:23:26.542+02:00Un pesadelo<div style="text-align: justify;">
<div style="line-height: 115%; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><span lang="GL" style="font-family: "" sans-serif "" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><span style="font-size: xx-small;"><i>Versión en castelán <b><a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2014/06/tres-dinosaurios-en-el-trineo-i.html">aquí</a></b></i></span></span> </span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">Tres homes, <i>one
of whom at any rate is feeling quite frightened</i>, camiñan a escuras sobre o
mar. Levan dezanove días de viaxe en plena noite e están chegando ó seu
destino, nas faldas do monte Terror.</span><br />
<span style="font-size: small;">Bill Wilson, "<i>Birdie</i>"
Bowers e Apsley Cherry-Garrard parten da súa base no cabo Evans o 27 de xuño
de 1911 con máis de 300 quilogramos de provisións
en dous trineos. Rodean a illa de Ross camiñando a oscuras sobre o mar conxelado entre <i>crevasses</i> e <i>seracs</i>, fendas de presión no xeo que serían dificiles de ver
incluso coa luz do día; antes de cada paso necesitan tentar co pé e guiarse
polo sonido que lles devolve o chan para intuir si poden cargar todo o peso,
así que camiñan en silencio.</span><br />
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">Sufren temperaturas que se acercan ós -60º C.
Os dentes pártenselles ó castañear, o sudor conxélase sobre a súa pel antes de
chegar á roupa. Ó deitarse a durmir teñen alucinacións nas que soñan con dulces, e o aire que exhalan mentras tanto vai formando unha capa de xeo sobre a
súa cara que provoca que cada vez respiren con máis fatiga.</span><br />
<span style="font-size: small;">Pero ó día seguinte teñen que levanta-lo campamento e continuar avanzando. Tratan de arrastrar ambos trineos á vez, pero en ocasións a neve é tan blanda que teñen que deixar un atrás mentras avanzan co outro. Varias veces por día algún
dos tres ten que parar e golpearse metódicamente as pernas ou un brazo
para evitar que se lle conxelen, mentras os outros siguen camiñando sen esperalo.</span><br />
<span style="font-size: small;">Francamente, non son capaz de facerlle xustiza ó mal que o pasaron. Comparto esta frustración co
propio Cherry, quen titulou o seu libro <i>The
Worst Journey in the World</i> por este inferno
grisáceo de dezanove días,</span><span style="font-size: small;"> e
escribe nel:</span></div>
<span style="font-size: small;">
</span><br />
<blockquote class="tr_bq">
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><i>"The
horror of the nineteen days it took us to travel from Cape Evans to Cape
Crozier would have to be re-experienced to be appreciated; and any one would be
a fool who went again: it is not possible to describe it"</i></span></div>
</blockquote>
<span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">Dedícalle un largo capítulo que se lee <a href="http://gentedigital.es/comunidad/anderiza/tag/cherry-garrard-apsley/">buscando aire a bocanadas coma un peixe fora da auga</a>, no que enumera un problema novo e inesperado</span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: xx-small;"><sup>(1)</sup></span> en cada párrafo; pero non se queda satisfeito. P</span></span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">or peligrosas que sexan as grietas de presión, a súa foi unha batalla soterrada, sin un momento heroico no que escaparan dunha habitación menguante agarrando o sombreiro xusto antes de que se pechase a porta. </span>Viviron</span> o horror seco e simple das reglas da natureza cumplíndose sobre eles. Frío, sono, fame; un barruzo de pequenos inconvintes acumulándose un sobre o outro, un día tras outro, solamente porque non deberían estar alí.</span></span><br />
<span style="font-size: small;">A veces bromeo neste blog con pequenos desenganos
cotidianos que se me caen encima <a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2012/04/como-andar-por-un-prado-cheo-de.html">coma folios kamikazes</a>. Téñoos agrupados baixo a etiqueta "<a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/search/label/Como%20cami%C3%B1ar%20nun%20prado%20inzado%20de%20rastrillos">Como camiñar nun prado inzado de rastrillos</a>", que é unha referencia ós <a href="http://media.giphy.com/media/RSOUOj8H9A3Xq/giphy.gif">Simpson</a>, e cando os escribo imaxínome esa escena de <i>slapstick</i>: o protagonista (eu,
vaia) da un paso decidido nunha dirección e lévase un golpe na cara co mango
dun enciño. Desorientado, retrocede cun par de pasiños cortos e recibe outro no
lombo (son golpes con efectos sonoros, que en realidade non doen); despois cáese hacia adiante sen
poder evitar poñe-las mans para frena-lo golpe, ainda que sabe que vai disparar outro rastrillo con elas, e mira a cámara <a href="http://youtu.be/APn6iLyVtYs">encollendo os hombros</a>.</span><br />
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">Agora pensade no pobre Cherry, un dos nosos, un rapaz
pijo e torpón recén saído da universidade. C</span><span style="font-size: small;">amiñando </span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">desorientado, pasando fame e frío. Notando </span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;">por exemplo o dolor no codo por non durmir, e o cosquilleo no brazo coma si estivese tratando de escapar de si mesmo; o</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-size: small;"> bloqueo da mandíbula por tela apretada; a pesadez de camiñar nun campo aberto, sin ter onde fixarse. </span></span></span><span style="font-size: small;">Son sensacións que coñecemos, pero normalmente podemos sacudírnolas de encima e pasar a outra cousa, coma a miña lista de pequenas frustracións. Cherry<span style="font-size: small;"> o único que pode facer é dar un paso máis, atento ó sonido do xeo baixo o seu pé, e espera-lo seguinte golpe.</span></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="GL" style="font-family: "" sans-serif "" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><br />
<span style="font-size: xx-small;"><i>Continúa no <a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2014/06/tres-dinosaurios-nun-trineo-ii.html"><b>capítulo seguinte</b></a></i></span><br />
</span><span style="font-size: small;"> </span><br />
<span style="font-size: small;">REFERENCIAS</span></div>
<span style="font-size: small;">"<a href="http://www.libreriadesnivel.com/libros/el-peor-viaje-del-mundo/9788498720822/"><i>El peor viaje del mundo</i></a>" de Apsley Cherry-Garrard</span><span lang="EN-US" style="font-size: 10.0pt; mso-ansi-language: EN-US;"> </span><br />
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-size: xx-small;"><sup>(1)</sup></span><span style="font-size: 10.0pt;"> </span><span style="font-size: x-small;">A min nin se me ocurriría pensar, por exemplo, que cando levantan o campamento pola mañá teñen que
decidir en qué postura queren arrastra-lo trineo durante todo o día: o abrigo váiselles quedar conxelado nada máis saír da tenda, e si colle unha posición incómoda (digamos que coa capucha demasiado baixa porque se encolleron ó sair) pasarán horas antes de que a poidan correxir.</span><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>ES</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:EnableOpenTypeKerning/>
<w:DontFlipMirrorIndents/>
<w:OverrideTableStyleHps/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Tabla normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-language:EN-US;}
</style>
<![endif]--></div>
</div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-6059599031031760272014-03-02T20:10:00.003+01:002018-11-26T01:14:13.500+01:00Salín compra-lo periódico e volvín cargando un enciño ó hombro<div style="text-align: justify;">
<br />
Entro no ascensor. Apreto o botón do segundo piso. Doume conta inmediatamente de que me equivoquei e pulso tamén o do quinto. Mírome no espello do ascensor mentras sube, <i>como todas las personas que en el mundo han sido</i>. Quédame corto nas mangas, o xersei este; creo que me encolleu ó lavalo. O ascensor para, e saio del empuxando a porta co tacón mentras aínda miro o xersei no espello. Fixo bólas na espalda, ademáis, definitivamente estropeóuseme; igual debería telo lavado a man, ou metelo nunha bolsa como fai A. coas blusas. Trato de abri-la porta, pero a chave non xira. Parece mentira que aínda non distinga qué chave vai en cada porta. A seguinte que intento nin siquera entra na pechadura. Miro ben a porta. É dun color distinto á miña. Volvo correndo ó ascensor, pero pasou demasiado tempo e o mecanismo de seguridade do ascensor xa non me deixa entrar. Subo camiñando tres pisos. <a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2012/04/como-andar-por-un-prado-cheo-de.html">Cando chego arriba o ascensor está alí</a>, esperándome.<br />
<br />
<a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2015/05/es-que-ni-para-ir-por-el-periodico.html"><i><span style="font-size: xx-small;">Versión en castellano </span></i></a></div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-76259921408751786452014-02-10T19:05:00.000+01:002014-06-13T13:45:40.345+02:00Si hai camellos atados á entrada é que se come ben<div style="text-align: justify;">
Cada vez que o deixan solo na súa mesa, Rustichello da Pisa recupera un pergamino que ten medio escondido e escribe afanosamente o que recorda da noite anterior. Levaba 15 anos deixándose envellecer a poucos, traballando durante o día como escribano para os seus captores xenoveses e durmindo polas noites na cárcere, cando o transferiron á cela daquel mercader veneciano, un tipo encantador cun deses sorrisos dos que no fondo sabes que non deberías fiarte, de quen se fixo amigo case instantáneamente porque parecía imposible resistirse.<br />
Desde entón, Marco Polo fálalle tódalas noites sobre as súas viaxes por Cipango, sobre a corte do Gran Khan e as incribles cidades do seu reino. Rustichello memoriza as súas historias e ó día seguinte transcríbeas a escondidas, roubándolle tempo ó seu traballo. Levaba anos sin sentirse tan vivo.</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i>"Sugiu es una hermosa ciudad. Sus habitantes son idólatras y sujetos al Gran Khan. Tienen papel moneda, viven del comercio e industria. Tejen ricas sedas para sus vestimentas."</i></div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Rustichello copia ese párrafo, esconde o manuscrito e quédase distraído na súa mesa pensando nas sedas da cidade de Sugiu e nas 10.000 eguas blancas do Gran Khan e no seu palacio recuberto en ouro tallado. Mentras tanto, <i>micer</i> Polo acaba o seu relato e entón o profesor Rodríguez Pardo, presidente do tribunal, cédelle a palabra ó profesor López Rúa, quen despois dunha breve alabanza a modo de introducción lle pregunta ó veneciano pola definición ambiental da zona de actuación. Marco Polo traga saliva, apálpase os petos buscando unha resposta e comeza a falar, algo máis titubeante do que lle gustaría:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i>"Vughin es otra preciosa ciudad. Sus habitantes son idólatras y súbditos del Gran Khan. Usan papel moneda. Hay seda en cantidad.</i></div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Nese momento, o escribano Rustichello volve unhos párrafos atrás e ve que Marco lle dera a mesma definición unhas noites antes, palabra a palabra, para outra cidade distinta. "Qué raro", pensa, "¿copiaríao mal?".<br />
Mira sorprendido ós membros do tribunal, pero ningún deles parece terse dado conta. O presidente non levanta a mirada dos seus folios; o profesor Fernández de Mesa, lixeiramente recostado hacia atrás e cunha perna cruzada sobre a outra como solo saben facer os ricos, podería tranquilamente estar durmindo; López Rúa móstrase satisfeito coa resposta obtida, e a continuación interésase pola batimetría empleada e os estudios xeotécnicos. Marco Polo vai asentindo co ritmo da pregunta, un sorriso abríndose paso na súa cara:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i>"Sabed que [Ciangan] es grande y rica. Sus habitantes son idólatras y vasallos del Gran Khan. Emplean también papel moneda. Viven del comercio y de las artes. Tejen cendales de toda forma y hechura, y en gran número.<br />No queda más que mencionar, y os hablaremos de otras ciudades..."</i></div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
"Disculpe, <i>micer </i>Polo, pero ahora corresponde cederlle a palabra ó profesor Fernández de Mesa", dice Rodríguez Pardo dándolle un pequeno codazo preventivo ó seu compañeiro de tribunal. Este desperézase e fai un comentario sobre o presuposto de licitación que non acaba de callar en pregunta, así que Marco Polo simplemente prosigue o seu relato onde o deixara:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i>"Cuando partimos de Ciangan, desfilaron ante nosotros durante tres días, en un paisaje risueño y fecundo, castillos, ciudades y villas ricas y pobres, que viven del comercio y las artes. Los habitantes son idólatras y pertenecen al Gran Khan. Como los demás del reino, tienen papel moneda</i>."</div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
E todos sonreímos educadamente e démonos a man e incluso houbo aplausos, mentras Rustichello da Pisa masticaba o seu desengano, e así máis ou menos acabei a carreira. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
REFERENCIAS:<br />
"<a href="http://www.libreriaaltair.com/index.php/VIAJES/42/0/?&tx_ttproducts_pi1[backPID]=883&tx_ttproducts_pi1[product]=120648&cHash=529374e591"><i>Viajes. La división del Mundo</i></a>", de Marco Polo<br />
"Parque Eólico Marino en los Bajos de Baldaio", de Noé Ramalleira Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-64071838380540892212014-02-09T04:34:00.001+01:002015-05-13T21:02:11.097+02:00Bit of a conundrum, here<div style="text-align: justify;">
Son casi as catro da mañá mentras escribo esto. Non é que teña <a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2012/03/insomnio.html">insomnio</a> hoxe, ollo. É máis, estou nese punto dulce no que debería apagar o ordenador e deitarme definitivamente; pero entonces deixaría de escuita-la <a href="http://youtu.be/JaF6V54gDp8">música</a>, claro.</div>
<div style="text-align: justify;">
O problema é que me deixei a radio encendida, antes de colle-los cascos e abrir Spotify. E na radio está Iker Jiménez falando de <a href="http://pruebas-cristianas-intenzas.over-blog.com/article-nuevo-invento-para-evitar-morir-por-efectos-de-terremotos-y-maremotos-otsunamis-69277327.html">probas</a> científicas da existencia da telequinesia. É un problema ridículo, <i>fair enough</i>, un guisante debaixo da cama. Pero si xa me molesta agora o pouco que oio nas pausas entre canción e canción, acolchado o sonido polos auriculares, ter que escuitalo a viva voz, por pouco tempo que fose, cabrearíame ata o punto de non deixarme durmir. Son un <a href="http://m.youtube.com/watch?v=ct1-zq8gf_0&desktop_uri=%2Fwatch%3Fv%3Dct1-zq8gf_0#">ecosistema</a> moi delicado polas noites, <i>granted</i>.</div>
<div style="text-align: justify;">
A solución pasaría, por tanto, por levantarme da cama suxeitando o portátil con cuidado na man esquerda, preto dabondo da miña cabeza para que non se me caian os cascos e vixilando por outra parte que o cable do ordenador non se solte do enchufe,<i> </i>da-la volta sobre min mesmo e estira-los brazos todo o que poida, acompañando coa cabeza o movemento do brazo esquerdo porque o cable dos auriculares é bastante corto, mentras coa man dereita tanteo a radio, e idealmente encontro o botón co que apagala sin ter que oir a pseudociencia de Jiménez. É a única solución que se me ocurre e non son capaz de pensar en nada máis, porque ás catro da mañá o cerebro dun é coma un rinoceronte en estampida, incapaz, irónicamente, de maniobrar arredor de ningunha idea.<br />
Antes de deitarme, antes incluso de encende-la radio, freguei os cacharros da cena; por razóns que descoñezo, unha taza encontrou a maneira de escurrírseme das mans, saltar hacia arriba e caerse finalmente ó chan <i>en gimnástico dibujo en el aire</i>.<br />
Cheguei á habitación cabreado conmigo mesmo pero distraínme un momento e cando me quixen dar conta <a href="http://s81.photobucket.com/user/dscotty420/media/cool%20ass%20dogs/Movie_0003.mp4.html">tiña o móbil na man e estaba a mirar twitter</a>. Solteino espantado na mesiña de noite, en concreto encima das gafas; deslizouse sobre elas e acabou caendo pola parte de atrás da mesa. Cando estaba apartándoa para recolle-lo teléfono, a lámpara de repente veuse sin ningunha mesa debaixo, e despois de valora-la situación durante <a href="http://www.prosper.org.au/wp-content/uploads/2011/07/wile-e-coyote.jpg">un instante</a> resolveu caerse ó chan; pero eu agarreina no aire heroicamente, cunha axilidade completamente impropia de min, e volvina poñer sobre a mesa, de onde a tirei co codo vinte segundos despois.<br />
Con estos antecedentes, comprenderedes que non me atreva a poñer algo tan valioso como o portátil nas miñas mans. A posibilidade de suxeita-lo ordenador cunha man mentras sigo conectado a el mediante os cascos, dar tres pasos na oscuridade sin tropezar con nada, facer o que en ballet se denomina como pirueta de torsión ou <i>layback </i>e despois acertar co botón de apagado da radio sin tirala ou, qué sei eu, meterlle o dedo no ollo ó gato resúltame, a estas horas da noite, imposible de imaxinar<i>.</i><br />
Así que aquí estou, punto dulce do sono <i>long gone</i>, oíndo de fondo as probas irrefutables de que hai xente capaz de mover obxetos coa mente.<br />
<br />
<span style="font-size: xx-small;"><i> Versión en <a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2015/05/bit-of-conundrum-here.html"><b>castelán</b></a> </i></span></div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-57088847321080392132014-01-26T20:22:00.001+01:002014-01-28T18:37:19.234+01:00Fragmento de "The Hitchhiker's Guide to the Galaxy", de Douglas Adams<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="color: #666666;">"As Ford gazed at the spectacle of light before them, excitement burned inside him, but only the excitement of seeing a strange new planet. It was enough for him to see it as it was. It faintly irritated him that Zaphod had to impose some ludicrous fantasy onto the scene to make it work for him. All this Magrathean nonsense seemed juvenile.</span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="color: #666666;"><a href="http://youtu.be/HhGuXCuDb1U?t=7m30s">Isn't it enough</a> to see that a garden is beautiful without having to believe that there are fairies at the bottom of it too?" </span></i></div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Supoño que non é increíblemente sorprendente encontrar un guiño escéptico nun libro de Douglas Adams, pero gústame a forma de facelo. Excuso decir que <i>all that Magrathean nonsense</i> era, por outra parte, verdade.</div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-5860868176876189662014-01-23T18:49:00.000+01:002014-02-03T20:40:04.646+01:00O conxurado involuntario<div style="text-align: justify;">
Quixen buscar en internet a
Paula de Parma, a das dedicatorias de Vila-Matas, por saber si
existía fóra das gardas dos seus libros. Acabei, con certa lóxica, lendo <a href="http://pauladeparma.blogspot.com.ar/2006/10/paula-de-parma.html" target="_blank">un texto</a> publicado nun blog arxentino chamado "pauladeparma" o 1 de octubre de 2006, domingo. Nel aparece o seguinte fragmento:</div>
<div style="text-align: justify;">
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #666666;">"<i>[D]iría que Vila-Matas no existe, y <a href="http://www.jotdown.es/2011/12/wu-ming-las-historias-son-hachas-de-guerra/" target="_blank">un colectivo de autores dispuestos a aniquilar la identidad </a>vigilan cómo crece su personaje. Pensándolo bien,
ese vampiro ojeroso que se pasea cada vez más por periódicos y revistas
puede no ser más que una marioneta con la suficiente chaladura como
para que no sepamos interpretar en su mirada si habla en serio o se está
burlando de nosotros</i>."</span></blockquote>
Algunhas certezas quédanseme mirando ós ollos e abofetéanme cun <a href="http://jacobo.tarrio.org/es/know/el-guante-y-el-duelo">guante vacío</a>, retadoras. Lendo un comentario sobre Jacinto Antón nun blog intúo que o escribiu Ander Izagirre e resulta ser certo; aburrido en clase de estructuras penso que o "<a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2009/04/el-caso-de-angel-serafin-de-dios.html" target="_blank">A. Serafín de Dios</a>" que vera anunciado nunha placa se chamaba Ángel, e tamén é verdade. Cousas coma esa non
deberían pasar, opino; xa me <a href="https://twitter.com/nramalleira/status/425761632849895425">costa</a> <a href="https://twitter.com/nramalleira/status/425762307029733376">bastante</a> ter unha mente científica como para que os feitos se revolvan contra min. Trato de
descontalos como casualidades e pasar páxina, pero agárranseme coma a un toro
banderilleado.<br />
Mentras lía o texto anterior clavóuseme a certeza de que eu escribira <a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2008/02/vila-matas-no-debera-existir.html" target="_blank">algo moi parecido</a> sete anos antes, á vez que a autora do blog. Intentei escapar do desafío, pero levábao cosquilleando dentro. E estaba derrotado de antemán, pero aínda así estiven buceando algún tempo nas augas empantanadas do meu blog <a href="http://www.fotolog.com/tipo_timidetto/15810117/#profile_start" target="_blank">vello</a> hasta que vin o texto, <a href="http://www.fotolog.com/tipo_timidetto/16046124/" target="_blank">publicado</a> o martes 26 de septiembre de 2006:<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="color: #666666;">"<i>Vila-Matas no debería existir, </i><i>tendría que ser sólo el pseudónimo que
utilizase un escritor oculto, o incluso un escritor ficticio inventado (...) por un tipógrafo o un relojero.</i>"</span> </blockquote>
</div>
<div style="text-align: justify;">
Alleo
a que había unha conspiración internacional de dúas personas na súa contra, Vila-Matas acudiu o xoves daquela semana a unha
entrevista de Ray Loriga en "<a href="http://www.rtve.es/alacarta/videos/carta-blanca/carta-blanca-ray-loriga/858527/" target="_blank">Carta Blanca</a>". Fala dese programa en "Exploradores del abismo", e aparece anunciado na páxina de TVE como un dos invitados.</div>
<div style="text-align: justify;">
E sin embargo non está. O programa pódese ver na web e a entrevista que fixo, entre o martes no que eu
pedín que non existise e o domingo no que pauladeparma afirmou que <a href="http://youtu.be/CkxCHybM6Ek" target="_blank">xa non o facía</a>, desapareceu do programa.<br />
Foi sin querer, francamente.</div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-60420559755943077152014-01-21T19:00:00.000+01:002015-05-07T10:29:03.559+02:00Aprendamos sobre a formación da oleaxe de vento con Cabeça de Vaca<div style="text-align: justify;">
O vento empeza a soplar sobre un mar perfectamente en calma. Absolutamente en calma, como unha vaca esférica (igual é bon momento para aclarar que non teño demasiada idea, <i>alas</i>, de cómo se forma a oleaxe de vento). Cada ráfaga xenera unha subpresión xusto despois de pasar, que a nivel microscópico fai que as partículas superficiais da auga se eleven e despois teñan que rectificar, coma o pequeno volantazo que das cando te adianta un coche ó doble da túa velocidade na autovía porque estás ocupado <a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2013/11/detour-ii.html">tratando de recordar si vas no sentido correcto</a>. Ata aquí estou bastante seguro. O volantazo das partículas superficiais xenera unha microvibración, e <a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2013/01/prologo-al-libro-de-jacinto-anton.html">o monstruo</a> empézase a desperezar.</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i> "Naquela mesma noite en que chegamos vieram algums índios até Castillo e lhe disseram que estabam muito doentes da cabeça, rogando que os curasse. Depois que os benzeu e encomendou-ou a Deus eles disseram que estavam completamente curados. </i><i><i>Foram até suas casas e trouxeram muita tuna e um pedaço de veado, coisa que não sabíamos o que era. </i>"</i></div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
E estase producindo o mesmo fenómeno nas partículas inmediatamente próximas, pero cun desfase, porque o vento circulou sobre elas un diferencial de tempo despois. Igual subpresión, igual vibración, iguales amplitude e periodo e un lixeiro desfase: temos unha onda.</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i>"Como a notícia logo se espalhou entre eles, (...) vieram outros enfermos para que nós os curássemos. Cada um trazia un pedaço de veado e eram tantos que não sabíamos onde colocar tanta carne. (...) Todos festejaram e dançaram até o raiar do so. Foram três dias consecutivos de festejos com a nossa chegada."</i></div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Ou algo así, francamente; a estas alturas xa encontro <i>many a</i> <a href="http://youtu.be/HhGuXCuDb1U"><i>pigeonhole</i></a> na teoría. Por exemplo, ¿móvense porque se repite o mesmo mecanismo, ou porque a auga é un medio contínuo e ó moverse unha partícula arrastra ás do lado?<br />
O caso é que a ola <a href="http://www.lacompania.net/cancion/vieja">avanza sin espera</a>-las nosas explicacións, e como o vento sigue soprando propágase cada vez máis amplia, movendo grandes cantidades de auga, arrastrando profundidades con ela.<br />
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i>"Passado
mais um dia, partimos dali, acompanhados por toda aquela gente,
chegando até onde moravam outros indios. Estes nos receberam muito bem,
nos dando carne de veado (...). Como aconteceu nos demais lugares, bastava nós fazermos uma oração junto a eles que já se diziam curados."</i></div>
</blockquote>
Chega á costa co ruxido dun monstruo e, cando a profundidade do leito mariño cumple a relación apropiada coa altura de ola significante, rompe sobre a area <a href="http://www.enriquevilamatas.com/escritores/escrdeoryja1.html"><i>en gimnástico dibujo en el aire</i></a> ou estalla sobre as rocas con autoridade, sin dar explicacións, <a href="http://youtu.be/qAB_u7AT-vE">inapelable</a> coma unha avalancha ou unha reacción nuclear en cadea.</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i>"(C)ontinuamos sendo bem recebidos, porém aqueles que nos acompanhavam começaram a saquear as casas dos que nos recebiam e tomar todos os seus pertences (...). Os própios indios que perdiam suas terras e casas (...), vinham nos consolar, dizendo que estavam muito felizes só por ter-nos encontrado e que mais adiante seriam recompensados por outros (...). A partir daqui houve uma mudança no hábito de receber-nos (...). Quando chegávamos nos lugares, as pessoas que vinham nos receber já nos ofereciam tudo que possuíam, inclusive suas casas (...). Aqueles que entregavam as suas coisas quase sempre nos seguiam, com o objetivo de na próxima parada receber alguma compensação."</i></div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Así se comportan os indios <a href="http://es.wikipedia.org/wiki/Relativismo_cultural">según Cabeza de Vaca</a>. Unha marea que sube e entra <a href="http://tiporaretto.blogspot.com.es/2013/05/cando-mina-mai-era-pequena-soamente.html">nas casas polas ventanas</a> ou estalla violenta contra as paredes. Difíciles de entender ou de explicar pero inevitables, coma un fenómeno físico ante o cal solo se pode encolle-los hombros e deixalo pasar.<br />
<br />
<br />
<br />
REFERENCIAS:<br />
"<a href="http://www.libreriaaltair.com/index.php/NAUFRAGIOS_Y_COMENTARIOS/42/0/?&tx_ttproducts_pi1[view]=LISTBUSCADOR&tx_ttproducts_pi1[autor]=CABEZA%20DE%20VACA%2C%20ALVAR%20NU%D1EZ&tx_ttproducts_pi1[backPID]=42&tx_ttproducts_pi1[product]=35183&cHash=720da6ba6a"><i>Naufragios y comentarios</i></a>", de Álvar Núñez Cabeza de Vaca </div>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-48174853710990361182014-01-20T21:00:00.000+01:002014-05-19T23:36:02.081+02:00Fragmento de "Viajes", de Marco Polo: Die Bremer Stadtmusikanten (?)<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i>" [El Gran <a href="http://www.radiolab.org/story/91519-genghis-khan/">Khan</a>] va a verlos una vez por semana, y va <a href="https://twitter.com/Iearnsomething/status/468120591325990913/photo/1">galopando</a> por esta pradera, que corre a lo largo del muro, y muy a menudo trae consigo un leopardo en la <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjkcA7t4t4eu2Nr97SU2pCI83C-SRVSRCDRbxM0F3mX7udkgDDuaB_Mrcek039KRmZ1rBX9wPjIt9J8XEB8Bdqe2DNfyY24MfEitIwUDNbqx_K6d6aBhQxNJcs19MuZAd9IVU7A2101RQQ/s1600/you+may+be+cool.jpg">grupa</a> de su caballo.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Así se divierte en ver cómo los ciervos son devorados por sus halcones."</i></div>
</blockquote>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-24613770575700779272014-01-17T03:33:00.001+01:002014-03-22T18:27:59.797+01:00Fragmento de "Viajes", de Marco Polo: you utter Vogon!<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i>"En esta región se produce el almizcle mejor y más fino. Sabed que el almizcle se recoge así: hay un animalito del tamaño de una gacela que tiene el pelo muy áspero, las patas de gacela, sin cuernos, con cola de gacela, cuatro dientes, dos abajo y otros dos en la mandíbula superior, de tres dedos de largo y muy puntiagudos. Van siempre en parejas. Es un hermoso animal.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Cuando se le apresa, el animal tiene escondido en el medio del vientre, en una bolsita entre el cuero y la carne, el líquido; se <a href="http://youtu.be/dEpSLcd0ydM?t=2m10s">corta</a> el pellejo y se aparta, y este líquido es el almizcle"</i></div>
</blockquote>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-28982971084870860182014-01-07T04:30:00.000+01:002014-01-28T18:37:00.292+01:00Fragmento de "The Speckled Band", de Arthur C. Doyle<blockquote class="tr_bq">
<i>"So he sat as I dropped off to sleep, and so he sat when a sudden ejaculation caused me to wake up</i><i>"</i></blockquote>
<br />
Existen <a href="http://t.co/Cao7zeQnaC">moitos exemplos</a> de <i>ejaculations</i> no canon holmesiano. Recoméndase a posibles interesados na materia que vexan o <a href="http://youtu.be/3GmUFM08mj0">primeiro episodio da temporada J de QI</a>. (NdE)<br />
<br /><br />Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-46118224774278621292013-12-27T21:00:00.001+01:002015-01-23T21:48:38.711+01:00Cabeza de Vaca nas Cotovías<div style="text-align: justify;">
Estou en Lugo, así que hoxe póidovos copiar directamente de <i>Naufragios </i>en lugar de oir campanas ao lonxe e contarvos mentiras piadosas coma <a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2013/11/alvar-nunez-cabeza-de-vaca-unha.html">antes</a>. Ocorre que por estes <a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2013/04/as-costuras-do-guion.html">azares da vida</a> a miña copia do libro<i> </i>é unha edición brasileira, así que tódalas citas van estar en portugués, xa me perdonaredes; podedes
imaxinar que as pronuncia un Cabeza de Vaca confuso, que viaxou demasiado no tempo e tén problemas de <i>time lag</i>:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i>"Naquela
ilha costumam curar as enfermidades soprando o doente e passando a mão
sobre ele. Tentaram fazer isso conosco e nós nos ríamos muito, o que os
deixou zangados."</i></div>
</blockquote>
<div style="text-align: justify;">
Si lle preguntades ó Cabeza lusista, diravos que a <i>ilha</i> en cuestión era a de <i>Mal-fado</i>, á cal fóra do meu libro os españois chamaron <i>del Malhado</i>, e en xeral coñecemos como Galveston, TX; por <i>Gálvez Town</i>, por outra parte, así que a ver quén convence a <i>Cabeça</i> <i>de Vaca</i> de que fai mal en chamarlle do <i>Mal-fado</i>.</div>
<div style="text-align: justify;">
Galveston, por certo, é a cidade natal de Barry White, quen en realidade se chamaba Barry Carter, porque se ve que nesta illa do infortunio os nomes non valen ren. É un laberinto de espellos no que <a href="http://youtu.be/CSagY1OCTvc">nada é o que parece</a>, e os nativos despertan a cada día falando cun acento distinto, vacíos de significados, e inventan <a href="http://youtu.be/UYJ2q6A39aA">un novo nome</a> para o sol, o mar e a illa, nas súas voces graves e sensuais.<br />
En todo caso, como vedes cando os nativos lles ofreceron axuda ós españois, estes despreciárona e ríronse deles. Non foi moi educado pola súa parte, pero o de soprar nas feridas e impoñer mans tampouco tiña moito sentido.<br />
Pero qué ten sentido en Galveston, onde os nomes non
significan nada e todos retozan e disfrutan coma se ó día seguinte cada
persona se despertase sendo completamente distinta e non houbese consecuencias; onde son incapaces de acumular sabiduría dunha xeración a outra porque ó durmir olvidan o nome de tódalas enfermidades, coma unhos peixes de cores, coma unhas cotovías, e solo poden soprar e xunta-las mans e esperar un milagre.</div>
<div style="text-align: justify;">
Os soldados españois, donos do mundo, futuros <i>Conquistadores</i>, ríanse con superioridade dos indios de Galveston porque eles contaban co máis avanzado coñecemento médico europeo. Incluso Cabeza de Vaca, co <i>time lag</i> que sufre, non pode evitar sorrir mentras recorda as supersticións dos indios e escribe as seguintes liñas:</div>
<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
<i>"O que o médico costuma fazer é uma incis</i><i><i>ão</i> no lugar dolorido, chupando ao redor dela.
Costumam também fazer cauterização com fogo (...). Depois disso, sopram no lugar que dói e acreditam que com isso afastam o mal. Nós os curavamos
benzendo-os, rezando un Pater Noster e uma Ave Maria, e rogando a Deus
Nosso Senhor que lhes desse saúde."</i></div>
</blockquote>
<br />
<br />
<br />
REFERENCIAS:<br />
"<a href="http://www.libreriaaltair.com/index.php/NAUFRAGIOS_Y_COMENTARIOS/42/0/?&tx_ttproducts_pi1%5Bview%5D=LISTBUSCADOR&tx_ttproducts_pi1%5Bautor%5D=CABEZA%20DE%20VACA%2C%20ALVAR%20NU%D1EZ&tx_ttproducts_pi1%5BbackPID%5D=42&tx_ttproducts_pi1%5Bproduct%5D=35183&cHash=720da6ba6a"><i>Naufragios y comentarios</i></a>", de Álvar Núñez Cabeza de Vaca Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-2674435519626685039.post-28231607847622402792013-12-27T21:00:00.000+01:002014-01-28T18:36:51.846+01:00Fragmento de "Moby Dick", de Herman Melville<blockquote class="tr_bq">
<div style="text-align: justify;">
"<i>Así estuve, ¡estruja!,
¡estruja!, ¡estruja!, durante toda la mañana, hasta que tuve la impresión de que me fundía en la esperma. Seguí estrujando aquella esperma
hasta que una especie de locura me sobrevino y me hallé estrujando las manos de uno de mis compañeros de trabajo, tomándolas por los suaves globos. Tal fecundo,
afectuoso, <a href="http://tipotimidetto.blogspot.com.es/2013/10/alamo-gordo.html">amistoso sentimiento</a> que engendra esta práctica, que finalmente me hallé estrechando las manos de mis compañeros de modo continuo, y mirándoles amablemente a los ojos como diciendo: «¡Oh, mis queridos prójimos!, ¿por
qué esforzarnos en continuar manteniendo acerbas dificultades sociales, o la más leve ira o envidia? Vamos, estrechémonos en círculos las manos; es más: estrechémonos mutuamente y de manera universal hasta convertirnos en la leche y en la esperma de la amabilidad».</i>"</div>
</blockquote>
Noéhttp://www.blogger.com/profile/01510460993976112884noreply@blogger.com0