venres, 16 de xaneiro de 2015

O prado dos rastrillos non se acaba nunca

A finais de outubro encontrei unha habitación de alquiler en Barcelona, despois de mes e medio con tódolos meus trastos metidos en caixas no salón de A. Era pequena, interior e barata, nun piso cheo de libros vellos e goteiras e discos de jazz e lixo nas esquinas, que compartiría cunha cantante de tangos arxentina e cunha mexicana simpática, con ventiladores estropeados e unha lavadora vella no salón como mesiña da tele. Parecía un sitio onde ser pobre e feliz, coma un Vila Matas en París.
A habitación non quedaba libre ata unhas semanas despois e eu tiña que ir a Galicia, así que non me mudei ata mediados de novembro. Nada máis entrar pola porta as miñas novas compañeiras explicáronme que nese tempo decidiran volverse ós seus países antes do fin de ano, e que me devolverían a fianza si quería irme e buscar habitación noutra parte.
E igual o debería ter feito, ó millor o normal sería ter recollido os meus cartos e cargado coas caixas da mudanza e baixar con elas os tres pisos que acababa de subir, pero nun arrebato bohemio e optimista imaxineime bebendo viño blanco en tarros de cristal e comendo tamales mentras a arxentina cantaba "Nostalgia", e decidín quedarme.
Metín as caixas no meu cuarto e nin me preocupei de desempaquetalas, encendín o ordenador, conecteime á wifi do piso e celebrei que xa acabara a mudanza contribuíndo improvisadamente á campaña en Indiegogo do novo disco de Edgar Oliver, porque me sentía optimista e bohemio.
Despois pechei a porta da habitación e basicamente non salín en todo o mes, por outra parte, porque máis aló dos arrebatos bohemios son tirando a reservado e non hai fantasía artística parisina que me dé a paciencia suficiente para aguantar conversacións sobre os debates da Sexta. Tampouco foi todo tan pedestre como sona; non bebín absenta e viño blanco en tarros de cristal, pero as rapazas querían vender tódolos mobles do piso antes de mudarse, así que estivemos dúas semanas sin mesa no salón e cinco ou seis días sen microondas, comendo pasta fría sobre unha lavadora vella coma un escritor en Ménilmontant.
O 12 de decembro tiven que volver ó piso de A, coas mesmas caixas ca un mes antes e con dous detalliños que salvei da basura por honra-lo espírito bohemio co que me mudara: unha botella do mellor alcohol da casa e un libro de segunda man. A falta de absenta a botella tivo que ser de cava brut, que non me gusta particularmente; e o libro, unha noveliña de Ben Elton de cando pretendía ser novo e provocador, tiña unha pinta atroz. Acabei bastante satisfeito.
____

Acordeime do disco ontes ás tres da mañá. De repente, deitado na cama; dinme conta de que levaba dous meses, dende aquel arrebato pasional, sen prestarlle ningunha atención á páxina da campaña, e entroume unha urxencia como soamente pode xurdirche de madrugada. Tiven que levantarme da cama e ir ó salón a buscar en internet.
Resultou que a campaña se financiara exitosamente. Mandáranme algún correo para poñerse en contacto comigo que acabara enterrado nunha carpeta na que non lle prestara atención, e non tiña maneira de saber, simplemente mirando a web en Indiegogo, si xa fixeran os envíos ou non.
Tiña dereito a que me mandasen un email cunha copia dixital do disco e máis unha postal cun dibuxo de Coney Island a principios de século, firmada por Edgar; e —esto sí que o descubrín en Indiegogo— a dirección de envío que lles pasara, nos días de viño e rosas, fora a do piso das rapazas.
Entroume un medo de madrugada a que xa me tiveran mandado a postal á dirección equivocada; así que lles escribín un correo confuso e con parágrafos mestos coma a fraga de Eirís, onde tódalas noites o lobo saúda á xente, no que pretendía sonar informal e despreocupado, probablemente fracasando por completo. Dalgunha maneira perdín o fío a metade do correo, soprenderavos descubrir, e olvideime de mencionar que me mudara e a dirección que lles tiña mandado non era correcta, porque ás veces póñome a escribir sobre unha postal de Edgar Oliver e acabo falando de "Nostalgia", de absenta, e de lavadoras estropeadas.
Así que cando me levantei hoxe —a unha hora, por certo, francamente bohemia— esperábame no buzón un correo da organizadora da campaña. "Estimado Noé", me decía. "Sinto moito o retraso no envío da súa postal. Acabámoslla de mandar hoxe mesmo, e alégrame informalo de que adicionalmente incluímos unha copia física do CD como mostra de boa vontade".
Así que lles acabo de regalar un disco de Edgar Oliver e unha postal de Coney Island ós inquilinos novos do piso. Espero, polo menos, que sexan bohemios.

Versión en castelán aquí