Leo aquí que a Jonathan Franzen lle gustan os DVDs e as Blackberrys. Tan de trazo groso como queirades, en 2013 eses dous datos pintan un retrato da personaxe.
A filla de Salinger escribiu un libro sobre el, titulado aquí "El guardián de los sueños". Máis aló do xogo de palabras, ¿por qué guardián de los sueños?, pregúntome, ¿era, coma Holden Caulfield, moi protector coa infancia e os sonos infantiles, por exemplo dos seus fillos?
Despois caio en que, igual que "El guardián entre el centeno" é unha tradución algo aquelada de "The catcher in the rye", así "El guardián de los sueños" será unha traducción de "Dream catcher", é decir, o atrapasueños, o colgarexo ese hippie new age pseudo indio. Vaia.
"Escogió las betamax y los HD-DVD"
Pásome media hora tratando de twittear unha fotografia que saquei na librería do aeroporto, de "Honrarás a tu padre" metido entre un libro da filla de Punset e outro dalgunha Rojas Marcos, que pretendo acompañar cun texto do tipo de: "Ese ruido sordo que oio de fondo debe de se-lo dos meus dentes rillando". Non é un gran chiste, granted, pero dá o nivel do meu twitter, para qué nos vamos engañar. Inténtoo varias veces sin éxito: teño mala conexión no aeroporto e a foto pesa moito. Probo cambiando o chiste, pero aínda así non consigo envialo.
Inténtoo tantas veces que acabo por gastarlle a batería ó móbil, e téñome que poñer a buscar un enchufe onde cargalo. Están todos ocupados, nun claro signo dos tempos que non me paro a analizar, ou taponados. Finalmente atopo un, despois de dar voltas polo aeroporto durante dez minutos mirando para as paredes, e casi me sorprendo da boa sorte que tiven: queda ó lado dunhos asentos, pero naide o utilizou porque está escondido detrás dunha planta.
Pero o cable é xusto o suficientemente corto como para que non poida estar sentado nos asientos; en lugar deso téñome que sentar no chan, ó lado dun banco e detrás dunha planta enorme, como se estivese tratando estupidamente de camuflarme. Entre a vexetación, co codo apoiado nun asento, mentras na pantalla do móbil parpadea a mensaxe "sending drafts", penso no sentido da vida.
Os anglofalantes usan a palabra "turd" con moita máis facilidade da que nosoutros utilizamos a súa equivalente. Non o digo soamente por esta portada, téñolla oído a David Mitchell (o humorista), con todo o esnobismo intelectual que lle presupoño por ser Cambridge alumni (e por ser, en xeral, delightfuly snob). Non teño ningunha reflexión ó respecto, simplemente o constato. Por cierto, ó escribir este texto encóntrome co grave problema de non ser capaz de escribir a traducción de "turd". En serio, teño algún principio moral que descoñecía que me impide teclear esa palabra.
Despois caio en que, igual que "El guardián entre el centeno" é unha tradución algo aquelada de "The catcher in the rye", así "El guardián de los sueños" será unha traducción de "Dream catcher", é decir, o atrapasueños, o colgarexo ese hippie new age pseudo indio. Vaia.
"Escogió las betamax y los HD-DVD"
Pásome media hora tratando de twittear unha fotografia que saquei na librería do aeroporto, de "Honrarás a tu padre" metido entre un libro da filla de Punset e outro dalgunha Rojas Marcos, que pretendo acompañar cun texto do tipo de: "Ese ruido sordo que oio de fondo debe de se-lo dos meus dentes rillando". Non é un gran chiste, granted, pero dá o nivel do meu twitter, para qué nos vamos engañar. Inténtoo varias veces sin éxito: teño mala conexión no aeroporto e a foto pesa moito. Probo cambiando o chiste, pero aínda así non consigo envialo.
Inténtoo tantas veces que acabo por gastarlle a batería ó móbil, e téñome que poñer a buscar un enchufe onde cargalo. Están todos ocupados, nun claro signo dos tempos que non me paro a analizar, ou taponados. Finalmente atopo un, despois de dar voltas polo aeroporto durante dez minutos mirando para as paredes, e casi me sorprendo da boa sorte que tiven: queda ó lado dunhos asentos, pero naide o utilizou porque está escondido detrás dunha planta.
Pero o cable é xusto o suficientemente corto como para que non poida estar sentado nos asientos; en lugar deso téñome que sentar no chan, ó lado dun banco e detrás dunha planta enorme, como se estivese tratando estupidamente de camuflarme. Entre a vexetación, co codo apoiado nun asento, mentras na pantalla do móbil parpadea a mensaxe "sending drafts", penso no sentido da vida.
Os anglofalantes usan a palabra "turd" con moita máis facilidade da que nosoutros utilizamos a súa equivalente. Non o digo soamente por esta portada, téñolla oído a David Mitchell (o humorista), con todo o esnobismo intelectual que lle presupoño por ser Cambridge alumni (e por ser, en xeral, delightfuly snob). Non teño ningunha reflexión ó respecto, simplemente o constato. Por cierto, ó escribir este texto encóntrome co grave problema de non ser capaz de escribir a traducción de "turd". En serio, teño algún principio moral que descoñecía que me impide teclear esa palabra.
Falando de principios morais, Pablo Mediavilla e Suanzes comentaban en twitter algunha vileza periodística, con palabras fortes: "pedazo de hijos de puta", dice un deles, e "buitres", "desgraciados", "rastreros"... Polo contexto, aventuro que terá que ver co caso da pícara de Santiago pero, como dixo Cabanela, your guess is as good as mine.
En todo caso, somos varios os que preguntamos, indo e vindo por distintas contas de twitter porque queremos enterarnos deso tan morboso que Suanzes e Mediavilla insisten en manter en segredo, queremos saber, algo sucio, e indignarnos, morbo, buitres.
E outra cousa máis, apoiándome neso: paseime a esta semana bufándolle á radio e facendo teatrales aspavientos de defensa arxentino para non oír demasiado do da pícara, e acabei por volver a intentar ler "Moby Dick": "(...) tengo que echar mano de todos mis principios morales para evitar salir a la calle deliberadamente, y a golpes y de modo metódico quitarle a la gente los sombreros de la cabeza", e tal.
(Aínda non foi desta pero qué primeira páxina, qué maneira fenomenal de desbordar adverbios).
"People say the language of love is universal. It's not: we went to America, Ben tried to cuddle the immigration officers, they didn't understand him".
De novo, non teño ningunha reflexión que acompañe este comentario, pero si facedes a proba veredes que tén o tamaño xusto para non caber nun tuit. Por pouco, coma o cable do cargador e moitas outras cousas neste campo de enciños ó que chamamos vida.
En todo caso, somos varios os que preguntamos, indo e vindo por distintas contas de twitter porque queremos enterarnos deso tan morboso que Suanzes e Mediavilla insisten en manter en segredo, queremos saber, algo sucio, e indignarnos, morbo, buitres.
E outra cousa máis, apoiándome neso: paseime a esta semana bufándolle á radio e facendo teatrales aspavientos de defensa arxentino para non oír demasiado do da pícara, e acabei por volver a intentar ler "Moby Dick": "(...) tengo que echar mano de todos mis principios morales para evitar salir a la calle deliberadamente, y a golpes y de modo metódico quitarle a la gente los sombreros de la cabeza", e tal.
(Aínda non foi desta pero qué primeira páxina, qué maneira fenomenal de desbordar adverbios).
"People say the language of love is universal. It's not: we went to America, Ben tried to cuddle the immigration officers, they didn't understand him".
De novo, non teño ningunha reflexión que acompañe este comentario, pero si facedes a proba veredes que tén o tamaño xusto para non caber nun tuit. Por pouco, coma o cable do cargador e moitas outras cousas neste campo de enciños ó que chamamos vida.
Ningún comentario:
Publicar un comentario