Trenco perdido (I)

Soamente tés que distraerte un segundo. O que dura un parpadeo a destempo, un aleteo de avelaíña. A carretera é así. Perdes a concentración un momento e cando te queres dar conta saltácheste o desvío á autovía e tes que seguir pola Nacional outros vinte minutos.

No cruce da Espiñeira despisteime por unha Berlingo blanca que me viña detrás e tamén porque en xeral tendo a facer cousas desas, e incorporeime á 634 hacia a dereita, en dirección a Lugo, en vez de coller no outro sentido cara á autovía.

Francamente, fastidioume bastante. Acababa de ler un artígo moi curioso sobre a morte de Scott e iba medio apiolado pensando nel, pero levo feito ese camiño centos de veces e xa me debía saír intuitivamente. Ademáis, acostumbro a ir apiolado pola vida e non me perdo tan a menudo.
Intentei da-la volta, pero os apartadeiros que fun encontrando eran demasiado pequenos ou estaban nunha curva, ou tiña un coche pegado ou as tres á vez ou, incluso, eran apartadeiros perfectamente válidos en plena recta, con visibilidade, naide detrás, o ceo azul e un arco iris sinalándome o camiño, pero simplemente me din conta un pouco tarde de máis, un pouco lento de máis, e xa tiña pasado de largo.
Con cada minuto que andaba na dirección equivocada subíame a frustración. O caso é que taba volvendo para Lugo desde a costa, e en último término a nacional valíame perfectamente; pero metéraseme a angolemia de ir pola A-8, e ata que a abran de todo a autovía acábase en Mondoñedo, así que cada quilómetro quitáballe máis sentido á idea de da-la volta. Taba tan cabreado conmigo mesmo que apaguei a radio.
Que non é gran cousa, granted, pero si vas conducindo tampouco é que teñas a man un saco de boxeo ó que pegarlle puñetazos ou, digamos, un polo de goma que estrangular tratando infructuosamente de descarga-la rabia e conseguindo o efecto contrario, ata acabar en pleno ataque de furia homicida apuñalándoo cunha polea. Teste que frustrar baixiño, si vas conducindo. Non facer maniobras bruscas e agarra-lo o volante ás dez menos dez ou ás nove menos cuarto ou cando sexa, ata que co tempo se che acaba caendo encima a resignación, coma unha manta pesada sobre a cabeza que te vai introducindo a poucos nun sono hipóxico e tranquilizador.
Fáltame información sobre a expedición de Scott para saber si o artigo tén sentido ou é unha boutade sin máis. Escribo esto e doume conta de que me estou a meter por outro desvío sin saber ónde acaba. En xeral tendo a facer cousas desas, supoño.
O artigo escribiuno Robin McKie no Guardian en 2009. Non sei, por exemplo, se foi polémico no seu momento ou lle estou prestando eu máis atención da que nunca tuvo, pero o caso é que me resulta curioso: para defender a Scott, ó que se lle acusa moito de incompetencia dende a publicación dun libro de Roland Huntford que tampouco me esforcei por ler antes de lanzarme a escribir sobre o tema, McKie traza unha liña zigzagueante de causas e consecuencias que tarda varios anos en producirse e atravesa o globo de punta a punta. Paréceme demasiado alambicada para creerma de boas a primeiras, pero é un esforzo apreciable, e resúltame moi entretenida.
Pensando nestas cousas seguín camiño, maldecindo a Zenón de Elea. Crucei Villamar e a ponte de Vilanova, e cando acababa de pasala,vin de refilón un cartel azul dos que indican un desvío á autovía. Calculei rápidamente que me quedarían como moito vinte segundos de autovía antes de que se acabase o tramo aberto, así que era bastante ridículo meterme nela agora. Fíxeno, aínda así. Era unha cuestión de orgullo.
Cunha rapidez inaudita en min acabei de bota-las contas, puxen a intermitente, coloqueime no carril do desvío, frenei, reducín unha marcha, encendín a radio, reducín outra marcha, sentinme bastante satisfeito conmigo mesmo e coa miña vida en xeral e dispúxenme a recorre-los meus merecidos 400 metros de autovía non-fucking-chalantly, achuchando bebés e saludando transeúntes pola ventana do coche coma un Papa.
Contínúa no capítulo seguinte

Alamo Gordo

Unha muller fixo que o instituto de Alamogordo, NM onde estudia a súa filla prohibise o mes pasado "Neverwhere", de Neil Gaiman.

Ó día seguinte, un medio estatal deu a noticia, titulándoa "Mai consigue que prohiban libro adulto". No vídeo que acabo de enlazar, cunningly concealed among the words, unhos presentadores introducen a noticia centrándose no punto de vista da muller e no seu "logro" (unha mai gana a batalla e obliga a unha institución a cambiar a súa actitude), e despois entra a reportaxe en si. Cito:

“It's a book the Arizona Daily Star says it's ‘seasoned with a very adult dose of horror’. Flip to page 86 and you'll see exactly what they're referring to”.

Mentras tanto, en pantalla aparecen imaxes de apoio: a cita do Daily Star pódese ler á vez que a reporteira (e comprobar que a parafrasea, pero vaia), despois saen unhos dedos flipping pages, e finalmente a imaxe (con tres palabras censuradas) da páxina 86 do libro. Como non hai menores na sala, vouvos poñer a transcripción do texto; preparádevos para o que a reporteira califica como a very adult dose of horror, a ver si a podedes aguantar:

“The man had his hand inside the woman's jumper, and was moving it around enthusiastically, a lone traveller discovering an unexplored continent.

‘I want my life back’, Richard told the couple.
‘I love you’, said the man to the woman.
‘But your wife-’ she said, licking the side of his face.

‘Fuck her’, said the man.
‘Don' wanna fuck her’, said the woman, and she giggled, drunkenly. ‘Wanna fuck you’. She put her hand on his crotch and giggled some more.”

Hai outra frase terrorífica un pouco máis adiante, esperade: “Anesthesia peered back, curiously, at the couple, who were gradually becoming more horizontal.”

Sí, no libro hai unha personaxe que se chamaba Anestesia; outra fai portas e chámase Lady Door. Da familia Portico, ademáis. E si nos poñemos a pensar, tamén había un Nobody, un Shadow, Death, Dream, Desire, primos tíos e demáis familia. Alguén debería decirllo, a Gaiman.

Volvendo ó vídeo, despois aparece a concerned mother en pantalla, miñaxoia, tan abrumada pola maldade do mundo que se lle puxo cara de conexo diante dos faros dun coche, contestándolle á periodista que non podería ler eso en alto, que é tan malo que non lle parecería apropiado poñelo nas noticias.

E eu, for one, ahí estou de acordo coa muller, a min tampouco me parecería apropiado que se puxese alegremente a lelo en voz alta na tele despois de facer que o prohibisen. Ahora, sería sensacional:

"- Podería lelo en alto?

- O qué? Lelo en alto, por qué?

- Para que poidamos-

- Non, imposible, ni de coña.

- Grabalo, así despois témolo... grabado en vídeo... Está- estase negando a lelo?

- Si, claro que me nego, non poido lelo, non me parecería apropiado...

- Pero así dará mala imaxe, non pode aparecer negándose nin siquiera a lelo, a xente pensará que é...

- Qué?

- Bueno, unha meapilas, xa sabe, unha puritana con unha repulsión inexplicable polo sexo-

- Oia, oia!

- .. unha mojigata que te-

- Señora, oia!

- ... que tería que persignarse despois de ler a palabra fuck, e queimaría a xente por bruxería e tal.

- Estase pasando moito da raia, señora!

- Non, eu non. Oia, nada máis lonxe, para nada. Solo digo que será o que pensaría a xente, creo que iría na súa contra... Non queremos que a vexan coma unha integrista, comprende?, senón coma unha mai preocupada

- Pero é que eu non son unha integrista!

- Nonono, claro que non.
- Nin unha meapilas, son perfectamente capaz...
- Claro, claro.

- A ver, traia aquí ese libro, traia: ‘The man had his hand...’"

O caso é que nin siquiera é tan escandaloso o texto como para que a situación fose graciosa de todo. Moito millor si se aclarase a garganta, agarrase firmemente o libro nas súas mans e, mirando fixamente a cámara, lese esto:

“Squeeze! squeeze! squeeze! all the morning long; I squeezed that sperm till I myself almost melted into it; I squeezed that sperm till a strange sort of insanity came over me; and I found myself unwittingly squeezing my co-laborers’ hands in it, mistaking their hands for the gentle globules. Such an abounding, affectionate, friendly, loving feeling did this avocation beget; that at last I was continually squeezing their hands, and looking up into their eyes sentimentally; as much as to say,- Oh! my dear fellow beings, why should we longer cherish any social acerbities, or know the slightest ill-humor or envy! Come; let us squeeze hands all round; nay, let us all squeeze ourselves into each other; let us squeeze ourselves universally into the very milk and sperm of kindness.
Would that I could keep squeezing that sperm for ever!”

My week and some things about which I don't know what to think

A cooperativa de meu padrín chámase "Os Irmandiños". E leva chamándose igual 40 anos, asi que medrei acostumbrado a ve-lo nombre en pins, en gorras, no camión da leite que viña tódolos días a vaciarlle o enfriadero. Nunca se me ocurrira pensar que é aberta, belicosamente nacionalista.
Os Irmandiños, ademáis, están en Barreiros, na Mariña, onde todos falamos gallego: os nombres das tendas, as clases nos colexios, todo eso. Non por decreto, por costumbre.
E agora faigamos a pequena operación mental que vos estou insinuando. En lugar da Mariña, poñamos o Empordà. En vez dos Irmandiños, "Els Segadors", un nome que incluso tería algo máis que ver cunha cooperativa agraria. Eu son incapaz de facela sin, polo menos, sonreir irónicamente. Cóstame un montón valorar a opción de "Happy Birthday, sir, despite the circumstances". So there's that.

Carles Moyà é o novo seleccionador español de tenis. Resúltame frustrante desconocer si o soldo que lle pagarán é público e si está suficientemente capacitado para o posto, porque me da a sensación de que é simplemente un ex xogador famoso e amigo de Nadal ó que lle caeu un traballo do ceo por su cara bonita, pero qué sei eu.

Máis sobre eso: A nota de EFE sobre a novela nova de Pérez-Reverte, que reproducen varios diarios, dice o seguinte: "(...) al preparar esta novela, ha participado en algunas acciones de arte callejero y ha sentido la tensión y el peligro propios de esas actuaciones. Casi como en sus años de reportero de guerra."

Que a culpa do que escriba o periodista non é de Pérez-Reverte, pero sáleme de dentro imaxinalo en modo reportero de guerra intenso con chaleco de petos, mochando parejo cun rapeiro de pantalóns a punto de caerse, comparando o de pintar paredes coa defensa de Cartagena de Indias por Blas de Lezo: "aquello sí que era épica, zagal".

E ata aquí toda a continuidade que había de ter esta entrada; a partir de agora lasciate ogni speranza. Como botón de mostra, outro exemplo de negocio que extrañamente levaba un nome nacionalista: na calle da gasolinera Martínez, en Lugo, había unha inmobiliaria que se chamaba "A Nosa Terra". Genialidad táctica, que dirían en twitter os da 12 de Mourinho.

Os dous nacen a principios dos cincuenta e morren moi novos, a principios dos 2000. Ambos son escritores e supoño que lectores de Dieste. E creo que xa está, así a vuelapluma. ¿Alguén sabe si se podería chegar moito máis lonxe tirando do fío do paralelismo entre Roberto Bolaño e Roberto Vidal Bolaño? ¿Saberá algo Tallón?
 

Un rapaz de 16 anos deixa de estudiar e métese a poñer techos, por exemplo. Traballa catro ou cinco anos ganando cartos, aproveitando a burbulla inmobiliaria, esa situación transitoria pola cal hai demanda de obreiros e lle pagan razonablemente ben, tendo en conta que nunha situación normal había de estar estudiando. Pero el pode axudar na casa, aforrar, e incluso comprarse un coche.

Despois, con 20, a burbulla explota e el volve estudiar onde o deixou. Sigue sendo novo e tén a vida por diante, pero xa estuvo traballando, tén cartos, un certo coñecemento do que valen as cousas, qué sei eu.

Acaba a ESO e métese en FP, por exemplo. Ou incluso, para sacudirvos os prexuízos de clase, acaba o BAC e fai un grado en Ingeniería da Edificación. Hasta semella razonable.

Cando mataron a Kennedy, a miña bisavoa díxolle ó meu pai que había que rezar un rosario por el, porque era "un bon home que non trataba mal ós negros". "Miña abuela", reflexionaba meu pai despois de contarmo, "que vivía no rego e iría unha ducia de veces na súa vida a Lugo en coche de cabalos... tu mira hasta onde chegan".

Hoxe contoume qué estaba facendo cando estoupou o coche de Carrero Blanco. Acababa de cumplir 15 anos. Foi a primeira vez que escoitou a palabra ETA.

"Alaya, pepera/ métete en la lechera", parece ser que lle gritaban, demostrando que a dictadura da rima constriñe inevitablemente ó poeta. Unha poesía de verso libre, máis orgánica, sería máis apropiada: "Alaya, pepera/ dimitídequé, dimitídequé, dimitetú", por exemplo.

Pero son tan tontos, Lamia

Chapotea con algunha metáfora na orilla mentres tararea unha rumba, pero ata que se pon a falar de si mesmo non solta a man e comeza en serio a escribir. Enumera tódalas cousas que fixo durante as vacacións coma nunha redacción de colexio: foron moitas, e foron pretenciosas.

Despois fala da volta ó traballo: dedícanlle artigos, empezou a colaborar coa revista en papel e as lectoras mándanlle fotos en bikini lendo a súa columna... E entre o ben que lle foi e o ben que lle vai, burla burlando acábaselle o texto.

E eso que os fai largos. Máis do que deberían ser, por cierto, porque sustitúe as comas por puntos e aparte. Non sei cómo vai facer para meter un texto de 310 palabras no espacio dunha columna, van ter que empezar a publica-la revista en formato rollo. Ou fará columnas de dez palabras en 30 líneas.
Serán haikus.

Haikus del centeno.

Con fotos de modelos subidas en Lambretta.

Sobre gin tonics en Santander e amores de verán.

(Suspiro)

My week in bites that were just a tad too long to fit in a tweet

Leo aquí que a Jonathan Franzen lle gustan os DVDs e as Blackberrys. Tan de trazo groso como queirades, en 2013 eses dous datos pintan un retrato da personaxe.

A filla de Salinger escribiu un libro sobre el, titulado aquí "El guardián de los sueños". Máis aló do xogo de palabras, ¿por qué guardián de los sueños?, pregúntome, ¿era, coma Holden Caulfield, moi protector coa infancia e os sonos infantiles, por exemplo dos seus fillos?
Despois caio en que, igual que "El guardián entre el centeno" é unha tradución algo aquelada de "The catcher in the rye", así "El guardián de los sueños" será unha traducción de "Dream catcher", é decir, o atrapasueños, o colgarexo ese hippie new age pseudo indio. Vaia.

"Escogió las betamax y los HD-DVD"

Pásome media hora tratando de twittear unha fotografia que saquei na librería do aeroporto, de "Honrarás a tu padre" metido entre un libro da filla de Punset e outro dalgunha Rojas Marcos, que pretendo acompañar cun texto do tipo de: "Ese ruido sordo que oio de fondo debe de se-lo dos meus dentes rillando". Non é un gran chiste, granted, pero dá o nivel do meu twitter, para qué nos vamos engañar. Inténtoo varias veces sin éxito: teño mala conexión no aeroporto e a foto pesa moito. Probo cambiando o chiste, pero aínda así non consigo envialo.
Inténtoo tantas veces que acabo por gastarlle a batería ó móbil, e téñome que poñer a buscar un enchufe onde cargalo. Están todos ocupados, nun claro signo dos tempos que non me paro a analizar, ou taponados. Finalmente atopo un, despois de dar voltas polo aeroporto durante dez minutos mirando para as paredes, e casi me sorprendo da boa sorte que tiven: queda ó lado dunhos asentos, pero naide o utilizou porque está escondido detrás dunha planta.
Pero o cable é xusto o suficientemente corto como para que non poida estar sentado nos asientos; en lugar deso téñome que sentar no chan, ó lado dun banco e detrás dunha planta enorme, como se estivese tratando estupidamente de camuflarme. Entre a vexetación, co codo apoiado nun asento, mentras na pantalla do móbil parpadea a mensaxe "sending drafts", penso no sentido da vida.

Os anglofalantes usan a palabra "turd" con moita máis facilidade da que nosoutros utilizamos a súa equivalente. Non o digo soamente por esta portada, téñolla oído a David Mitchell (o humorista), con todo o esnobismo intelectual que lle presupoño por ser Cambridge alumni (e por ser, en xeral, delightfuly snob). Non teño ningunha reflexión ó respecto, simplemente o constato. Por cierto, ó escribir este texto encóntrome co grave problema de non ser capaz de escribir a traducción de "turd". En serio, teño algún principio moral que descoñecía que me impide teclear esa palabra.

Falando de principios morais, Pablo Mediavilla e Suanzes comentaban en twitter algunha vileza periodística, con palabras fortes: "pedazo de hijos de puta", dice un deles, e "buitres", "desgraciados", "rastreros"... Polo contexto, aventuro que terá que ver co caso da pícara de Santiago pero, como dixo Cabanela,  your guess is as good as mine.
En todo caso, somos varios os que preguntamos, indo e vindo por distintas contas de twitter porque queremos enterarnos deso tan morboso que Suanzes e Mediavilla insisten en manter en segredo, queremos saber, algo sucio, e indignarnos, morbo, buitres.

E outra cousa máis, apoiándome neso: paseime a esta semana bufándolle á radio e facendo teatrales aspavientos de defensa arxentino para non oír demasiado do da pícara, e acabei por volver a intentar ler "Moby Dick": "(...) tengo que echar mano de todos mis principios morales para evitar salir a la calle deliberadamente, y a golpes y de modo metódico quitarle a la gente los sombreros de la cabeza", e tal.
(Aínda non foi desta pero qué primeira páxina, qué maneira fenomenal de desbordar adverbios).

"People say the language of love is universal. It's not: we went to America, Ben tried to cuddle the immigration officers, they didn't understand him".
De novo, non teño ningunha reflexión que acompañe este comentario, pero si facedes a proba veredes que tén o tamaño xusto para non caber nun tuit. Por pouco, coma o cable do cargador e moitas outras cousas neste campo de enciños ó que chamamos vida.

My week in radio, in non-twittable-sized bites

Levo unhos días escuitando a radio sin naide con quen comentala, e encontreime cunha serie de textos sin moita importancia que por tamaño non podía twitear sin resultar pesado. Ocurríuseme publicalos aquí, dunha que teño o blog.
Igual o convirto nunha sección habitual. Posiblemente non, coñecéndome. En fin, en todo caso disculpen as molestias:

Escuito a Simeone decir: "Para ganar en el Bernabeu tenemos que dar el 110%", pese ó cal parece estar convencido de presentarse.

Pola miña parte agradézolle que, nesta epoca na que a expresión está sobreexplotada e extenuada, me dé unha oportunidade de decir que esta usando as porcentaxes literalmente por encima das súas posibilidades.
Literalmente, por certo. Qué gustazo. (Escribo, mentras aínda me pregunto si poido usar o adxetivo "extenuada" referido a unha expresión. ¿E por cierto, adxetivo ou adxectivo? Poesía eres tú, supoño)

Repasando unha sesión parlamentaria, dixeron no Hora 14 do mércores que nela "la oposición acusó a Fatima Bañez de tomarles literalmente el pelo". Entendo que o que pretendían decir é que a oposición acusara a Báñez, literalmente, de tomarlles o pelo. Weirdly enough, no audio que acompañaba o titular un diputado da oposición acusaba a Bañez, casi literalmente, de tomalos por débiles mentales. 

"Cuando hay que elegir entre sufrir o la nada, sólo los cobardes eligen la nada", dixo hoxe Cospedal. Non poido evitar que me sone a comentario sobre o suicidio.

Debatian hoxe na Ventana, falando da Transición, si o tan cacareado consenso é intrisecamente bon. O debate non deu para moito porque todos se puxeron de acordo, bastante rapidamente, en que non.

Cando o tema languidecía, Cristina Fallarás arrancouse moi indignada a defender, coma todos os demáis, que o consenso era malo, pero con verdadeira pasión, citando incluso ós mortos da Guerra Civil. Un sensacional ataque de coherencia.

Monólogo do Sheriff de Nottingham, por John Finnemore.

"(...) Oh, no, he does that, I'm not saying he doesn't. He robs from the rich and gives to the poor. Mind, that's practically everyone on our way, with the King's taxes the way they are... I mean, everyone's on the breadline, scrabbling to feed and clothe themselves

You know what doesn't help with that? Some rich kid with a Messiah complex, all dressed in green because it goes with his eyes, nicking a purse of gold from a toff and then dumping it on some random village.

You know what happens then? Well, first off, everyone waves Robin Hood bye-bye, and then they help themselves a little riot, because if you're a starving peasant with a gold piece, and you know everyone in your village has also just been given a gold piece, you might be tempted to start doing a little bit of wealth distribution on your own account.

So an hour later, most of the village is as poor as ever, only a couple of then now have got a broken rib, or a cracked head, or a severe attack of the Deaths, and the strongest or most violent has got a purse of gold coins. Now, if he's the strongest it's possible he might not also be the brightest. So, like a snot, his next move is to tail a cart into the nearest town, roll into a merchant's, more likely a tavern, and give it the old 'Hello, my good man, I'm a stinking peasant what would like to buy lots of ale at this silk purse of gold I perfectly normally have'  (?)

At which point either he gets beaten up himself or they keep him talking, send their messenger for me, and I've got to arrest him, haven't I?, 'cause I'm presented with the baffling case of the penniless peasant with a purse of gold that looks uncannily like the purse of gold Guy of Gisbourne reported nicked last week.

(...) So I don't want to arrest him but... well, maybe I do, if he's beaten up all his neighbours, but maybe he hasn't because maybe he is a she, in which case it's perfectly possible Robin Hood gives her the whole lot to start with because he took a fancy to her, and she says 'Why, thank you, good sir Robin' -for an hour or so-, heads into town to buy a dress and it ends the same way.

Anyway, if I can't avoid arresting them, I arrest them, and I try to stop them getting killed and if I do, they end up in prison. Meanwhile, of course, I confiscate the stolen goods.

And I don't pocket it, because I happen not to be bent, actually, but nor do I take it back to the injured party myself -oh no!, because I can't be trusted with that job-, that is a job for -oh, goodness me!- His Majesty's Collector of Taxes.

So Guy of Gisbourne gets back maybe a quarter of what he lost and the rest is split between King John and the Tax Collector's backpocket.

So what's he actually done, Robin Hood? He's robbed from the rich... and given to the King!

And on the way he's left the poor injured, dead, imprisoned and, on at least two occasions to my certain knowledge, in the family way. Well done, Robin Hood!"

Cómo me deshice de quinientos libros (I)

Esta é a historia de cómo me desfixen de un solo libro, o título non é máis que unha homenaxe a un conto de Monterroso. Posto a poñer links, deixádeme tamén mencionar de pasada, por enésima vez, a Jacinto Antón.

En fin, circulemos, que con Antón estou moi pesado e hoxe vamos con présas. Digamos que cando se despertaron, os libros todavía seguían alí. E digamos despois que esto significa que ningún dos dous conseguiu desfacerse dos seu libros, por múltiples e moi ben escritas razóns.

Pero os tempos cambian: polo de pronto, ahora un conto titulado "Como me desfixen de quinientos libros" podería decir, simplemente "Dinlle a delete" (e sería un microconto). Pero ademáis, si o que queremos é físicamente desfacernos dun libro, porque nos falta espacio ou porque lle temos manía, temos por exemplo a opción de recurrir ó bookcrossing.

"El BookCrossing o BC (pronunciado becé)", aclara a Wikipedia con extraña atención ó detalle, "es la práctica de dejar libros en lugares públicos para que los recojan otros lectores, que después harán lo mismo. La idea es liberar libros 'en la jungla' para que sean encontrados por otras personas.
Si alguien decide liberar un libro vía BookCrossing, tendrá que registrarlo para conseguir un BCID (número de identificación de BookCrossing) que será lo que identifique ese ejemplar concreto en la base de datos del sistema. Ese número de registro lo lleva el libro escrito en una etiqueta en la que se pide a la persona que lo encuentre que entre en la web de BookCrossing y escriba un pequeño apunte para notificar el hallazgo, y finalmente que suelte de nuevo el libro una vez lo haya terminado."

En fin, sona ben, ¿non?

Bueno, pois pasemos da introdución xeral ó meu caso: queríame desfacer dun libro. De un en concreto... estaredes preguntándovos qué tería de malo ese libro para que decidise que non o quería na miña casa. Como hoxe temos cousas millores que facer e estos señores quererán irse durmir (por certo, creo que era o pai de Jabois ou o de Tallón quen lle dicía á sua muller, cando as visitas tardaban demasiado na casa, "bueno, vamos deitarnos que estas personas quererán irse"), pégovos directamente a primeira entrada que escribín no diario de viaxe o libro:

"La historia del libro, de momento, es ésta: mi madre lo compró en un hipermercado para regalárselo a la hija de una amiga, porque era gótica y adolescente, y supuso que le gustaría Crepúsculo y bueno, oye, más o menos todos son iguales, ¿no?
Pero resulta que la chica era una lectora bastante madura, que ya había pasado la fase de literatura vergonzosa y había llegado a Frankenstein y Drácula; cuando mi madre se enteró, decidió no regalarle el libro y esconderlo en algún cajón de casa, que por desgracia acabó siendo el de la mesilla de la habitación de invitados, lo cual también es casualidad, anda que no tendríamos sitio en el trastero.
En estos años, no he podido evitar pensar que los invitados me miraba raro después de pasar la noche en la habitación. Hasta ahora. Mañana me deshago de él. Su lugar en la habitación de los invitados lo voy a ocupar con el Ulises, o con el Tristram Shandy, o algo así."

En fin, o ominoso libro que caeu como un manto de vergoña sobre a miña casa é éste e, como curiosidade, a foto das escritoras que aparece na solapa do libro é ésta. Nótese que esta última a foto está sacada dunha páxina chamada edwardybella.com. The lengths I go to for your mild amusement.

Menciona arriba a Wikipedia que o normal é imprimir unha etiqueta co BCID e pegala dentro; pero tamén existe a opción de escribir un pequeno texto. Na web propuñan un como exemplo pero, xa posto a escribir, coas autoras mirandome desde a solapa do libro e á vez desde Tulsa, Oklahoma, deixeime levar e acaboume saíndo esto:

"He registrado este libro escrito por una señora de Tulsa, OK y su hija adoptiva, a través del cual consiguieron establecer una conexión sentimental después de los turbulentos años de adolescencia de la chica y también comprender el verdadero significado de Acción de Gracias, en www.bookcrossing-spain.com para así poder seguir su viaje (que, francamente, imagino corto e intrascendente) a través del mundo.

Pero oye, nunca se sabe. Podría acabar de vuelta en Tulsa. Podría cambiarte la vida; aunque lo dudo, los ingleses dicen 'don't judge a book by its cover' pero venga ya, mírasela, pone 'Crepúsculo' dos veces.

Si visitas www.bookcrossing-spain.com e introduces el código BCID del libro, el 695-12024009, sabré que lo encontraste. Después, léelo y pásalo de nuevo, para que siga su viaje hacia Tulsa (de donde creo, by its cover, que nunca debió haber salido). O, si te ha cambiado la vida, quédatelo y guárdalo bien, y borra si quieres este prólogo cínico y lleno de prejuicios.

Pero hagas lo que hagas, déjalo escrito en la web, y así podremos ir viendo entre todos qué pasa.

¡Muchas gracias!"

Pois eso, iremos vendo qué pasa.

As costuras do guión

Un vai aguantando millor ou peor todo o que a vida lle pon por diante ata que de repente lle ve as costuras ó guión.

Coma Fran o outro día, na porta da cafetería. Tomáramos un café no centro pola tarde, e despois volvéramos camiñando ó noso barrio. Cando xa estábamos lonxe dabondo dímonos conta de que nos olvidáramos un paraugas na cafetería, así que corrimos de volta e, to our credit, conseguimos  chegar bastante rápido, probablemente menos de dez minutos despois de que pechase.
E a min non me molestou, non demasiado, unha anécdota máis que contar aquí ó fin e ó cabo, pero Fran realmente tomouno coma unha derrota personal, porque el xa o sabía, el xa se dera conta antes de botarse a correr, antes incluso de levantarse aquel día, de que a cafetería non podía non estar pechada.

Meu pai viaxa a menudo ó estranxeiro e recibe frecuentemente cartas do xulgado. Unha frase perfectamente razonable. Meu pai recibe habitualmente cartas certificadas enviadas a través de Correos, o que significa que si o carteiro non me pilla na casa ou estou por algunha razón incapacitado para atenderlle, déixame un xustificante deses amarelos para que meu pai vaia a recolle-la carta na oficina da calle Mallorca.
Era cuestión de tempo que o carteiro viñese traerme un paquete e me pillase durmindo. Cando pasou non lle din moita importancia: recollín do buzón o resguardo amarelo, comín tranquilamente e pola tarde fun a Correos con el e cunha fotocopia compulsada do DNI de meu pai. Aquel primeiro día fixéronme volver á casa coas mans vacías porque o resguardo non iba firmado.

Volvín ó día seguinte con fuerte viento de levante, armado coa fotocopia do DNI (compulsada, menciono de novo) e o resguardo, asinado esta vez; cunha firma lixeiramente distinta cá do DNI de meu pai, granted, pero o bastante parecida como para que unhos cantos profesores a admitisen durante anos nalgún boletín de faltas do instituto ou en permisos para ir a excursións. Despois de examinala detidamente, a traballadora de Correos negouse a entregarme o paquete, outra vez, porque decidiu que a firma non se lle parecía dabondo á do DNI e podía estar falsificada.
Así que por segundo día consecutivo volvín á casa coas mans nos petos, sentíndome indignado e atascado no medio dun campo cheo de enciños e sin saber moi ben onde pisar; por non seguir coa mala racha, deixei deixar enfriar ó asunto e pasar un par de días sen facer nada.
Cando volvín á oficina, fresco e con ánimos renovados, intentei unha aproximación distinta. Entrei cun sorriso de boa persona, achegueime ó mostrador e expliqueille á de Correos que meu pai estaba no estranxeiro e non tiña moita maneira de que me volvese firmar o xustificante, e díxome que non había problema, que o único que tiña que facer meu pai era mandar un documento no que me dese permiso expreso para recolle-lo paquete, asinado cunha firma igual ca do DNI, e cando eu xa asentía ilusionado, pensando que xa pisaba en terra firme e podería salir da situación sin máis golpes imprevistos, engadiu: "...vía fax."

Lévovos contado xa bastantes anécdotas destas no blog, nas que una choiva de pequenas cousas medianamente incómodas me cae encima de repente, con desastrosos resultados. Chámolle á sección "Como camiñar nun prado inzado de rastrillos", e igual a estas alturas vos preguntaredes cál é o nivel exacto de frustración que me impulsa a escribir, cántas desgracias sin demasiada importancia equivalen a camiñar por un prado cheo de enciños, pero máis ou menos ven sendo este.
Encontras un problema que pensas que poderás solucionar facilmente, das un paso decidido nunha dirección e lévaste un golpe na cara co mango do rastrillo. Despois, descolocado polo golpe, das un par de pasiños cortos hacia adiante e recibes outro máis, e cando intentas dar marcha atrás volves pisa-lo primeiro e pégache un golpe, por exemplo, na rodilla. E máis ou menos con esto eu xa tería dabondo: salería a gatas da situación como boamente poidese, escribiría rapidamente un texto e despois edítaríao moi lentamente, e publicaríao aquí for your mild amusement.
Non vos contaría que para non tocarlle as narices a meu pai escaneei a fotocopia compulsada do DNI, recortei con Photoshop a súa firma, escribín o texto nun documento de Word e peguei o jpeg da firma ó final do documento, e despois mandeino vía fax, porque tiña que ser vía fax, desde un locutorio que hai nos anos 80, xusto a medio camiño entre a miña casa e a calle Mallorca; non volo contaría, claro, porque esa parte xa non sería narrativamente interesante, e porque probablemente sexa ilegal e ademáis non o fixen así. en absoluto. En fin, como empecei dicindo, un vai aguantando millor ou peor o que a vida lle pon por diante e facendo o posible por recolle-las cartas de seu pai.

Pero o caso é que a miña moza, Adri, comproume un libro como regalo de cumpleanos. Vive en Barcelona e por non cargar con el na maleta ó virse de vacacións, encargouno por internet e escribiu directamente o meu piso de Lugo como dirección de entrega.

O regalo non deu chegado en todo o nadal, o cal xa foi un pouco frustrante de por si; pero un día a mediados de xaneiro, cando ela xa estaba de volta en Barcelona, o carteiro pasou pola miña casa. Timbrou ó porteiro e eu, en contra do que estaredes temendo, contestei o telefonillo, eu cumplín coa miña parte. O carteiro, sin embargo, fixo entonces algo que non lle tocaba: preguntoume si Adriana T vivía alí, no meu piso de Lugo.

Non me esperaba aquelo e non o acababa de entender, así que lle abrín o portal sin contestarlle. Cando chegou ó meu piso non traía ningún paquete. Contoume non sei qué historia de que a partir de determinado peso non repartían a domicilio e Adri tería que ir recollelo á oficina de correos.

E nese momento, dinme conta. Como cando adivinas o asesino dez minutos antes do final do capítulo na serie de policías, vin perfectamente claro o que pasaría, encontrei o guión porque a trampa era moi obvia, o conto aquela do peso parecía un artificio narrativo, unha improvisación a última hora do guionista mentras o carteiro subía no ascensor para que o paquete desaparecese da escena e así tivese aínda máis gracia.
Despois deso, o guión estaba claro: o carteiro daríame un resguardo no que figuraría, por erro, o nome de Adri como receptora en vez de como remitente. Eu intentaría ir recollelo solo co resguardo pero a de Correos pediríame un DNI compulsado, ou firmaría, por si acaso colaba e a muller sospeitaría da firma, e acabaría tendo que chamar a Adri para que me mandase desde Barcelona unha autorización por escrito para recolle-lo meu regalo de nadal.
Vía fax.
Adri non encontraría un fax porque vive no século XXI, e ademáis tería que escanea-lo seu DNI para mandarmo, pero nin siquiera tén impresora na súa casa porque francamente ¿quén imprime estes días? E todo eso pasaría -soupeno naquel mesmo momento- porque xa estaba escrito e tiña que pasar así, igual que a cafetería non podía non estar pechada.

Consellos dun experto no campo dos rastrillos

Fran estábame esperando no meu portal baixo a choiva, coma un cadelo abandonado. Metino debaixo do paraugas e fumos dar unha volta.

Empezou a falar inmediatamente. Levaba unha mala racha, e mentres andábamos foime desgranando unha serie de problemas máis ou menos graves que lle caían encima coma un barruzo constante e contra os que non acertaba a saber qué facer.

O máis importante, o que sobrevolaba todo o seu monólogo, era o paro; volvía unha e outra vez a el. Levaba demasiado tempo buscando traballo e estábase quedando sin enerxías para seguir mandando currículos e  levantándose da cama tódolos días ás oito da mañá sin ter adonde ir. Estaba bloqueado, desanimado, necesitaba un empuxón. E, pese a que son aproximadamente tan pouco indicado para ese menester coma un delfín para da-la hora, tocábame darllo a min.

Creo que fun de bastante axuda, que conste: repasamos o seu currículo e encontramos varios apartados nos que o podería mellorar; buscamos maneiras productivas de que pasase o tempo sin estar encerrado na casa e cursos que podería facer, e el ó principio todo o que me contestaba era "estaría ben que, a ver si un día destes" e vaguedades así, pero pouco a pouco fun acorralándoo e agobiándoo e chegamos a un punto de excitación nerviosa no que todo era urxente; íbamos cambiarlle a vida aquel mesmo día, todo era importante e ó salir da cafetería volveríamos correndo á miña casa a apuntarnos ó examen do Advanced e buscar un curso de alemán, e eso soamente para quentar motores.

Despois tíñamos que ir ó cine ver "Los diarios del ron", que resultaba bastante anticlimático pero as entradas xa estaban compradas. E ademáis a sesión era ás nove e solo tíñamos unha hora libre, pero íbanos dar tempo a todo, incluso a cenar algo na casa, solo tíñamos que correr. Así que salimos da Ramón atropellando vellas, cruzando semáforos en ámbar e saltando sobre o capó de carritos de bebé porque non había tempo que perder. Recorrimo-la Rúa Nova, salimos da Muralla, cruzamo-la Rue Amyot e seguimos correndo polo 18 de Julio ata a altura da Divina Pastora, e nese momento púxose a chover.

E Fran, que iba algo por diante de min, detívose para esperarme e abrigarse debaixo do paraugas pero eu, como é esperable,  deixáramo na confitería.
Volvimos por el, claro. Mollándonos. Todo o rápido que puidemos, que non é moito decir porque unha vez que se nos pasara a efervescencia do momento dímonos conta de que estábamos cansados de narices.
Cando chegamos de novo á confitería Ramón xa pasaban das oito e estaba pechada.
Fran sorría porque el xa o sabía. Estaba pasando unha desas rachas nas que os problemas simplemente che caen encima, un detrás doutro coma un barruzo constante, non podía esperar outra cousa.
Así que non lle cambiei a vida aquel día. A duras penas chegamos ó cine, empapados coma bobos e sin cenar.