Como camiñar nun prado inzado de rastrillos

Para empezar temos un módem, que lle alquilamos a R e que en teoría soamente podería dar servicio mediante cable a un ordenador. Pero en lugar del temos ladinamente conectado un router, para... lanzar a wifi... ó... ambiente.
O caso é que non tiña internet, e para saber si o que estaba estropeado era o módem (é decir, culpa de R) ou o router (é decir, culpa miña por andar enchufando cables ó tuntún), ocurríuseme probar a enchufa-lo módem directamente ó ordenador. Era unha idea estúpida, porque como ó conectalo non aparecese máxicamente The Internet no escritorio seguiría sin saber si R non me daba servicio ou eu tiña que facer algo máis que enchufar cables e cruza-los dedos coma un nativo de Galveston, pero qué sei eu, estaba improvisando.

Desconectei o cable do router e nese instante asaltoume o seguinte problema: tiña que encontra-lo cable vello co que o módem se conectaba ó ordenador.
Ataquei o problema con determinación. Desde onde estaba, sentado no suelo debaixo da mesa de despacho de meu pai, coa torre do ordenador entre as pernas e unha soa man libre porque coa outra seguía agarrando o cable do router, abrín ó caixón do escritorio, á altura da miña cabeza, donde me parecía que meu pai gardaba os cables, e asomeime estirando o cuello coma unha tortuga.
Mentras facía esto, outro problema salira ó meu encontro. No caixón non había cables, pero sí unhos CDs formando unha pila demasiado alta e o primeiro do montón sobresalía do borde traseiro do caixón, así ó abrilo, tropezou contra algo e escurriuse, hacia atrás, no de abaixo.

Esto seino agora, claro; no momento soamente notei que algo caía hacia atrás, así que fixen o que me parecía máis lóxico: pechei o caixón do CD e abrín o seguinte hacia abaixo. E o CD, evidentemente, repetiu o proceso que seguira antes: tropezou mentras eu abría un caixón co resalto inferior do frontal do que estaba a pechar, e caeu outra vez hacia atrás polo mismo furado.
Pero esta vez acabou no fondo do mueble; a única maneira de recuperalo era desmontar o caixón. E a esas alturas debería ter parado, pero xa era presa dunha fiereza frenética, así que o desmontei dun tirón. E collín o disco, como novedade, sin problemas.

Sudoroso, sentado no chan baixo a mesa do despacho de meu pai abrazando coas pernas un procesador, coma un koala, con un cable nunha man e un router e máis un caixón metálico desmontado tirados no chan ó lado, levantei o CD como si fose o óso de "2001" ou o micrófono de Operación Triunfo, sin querer darlle demasiada importancia a que fose unha recopilación de demos de programas da Computer Hoy de Junio do 1996.
Vencera, demonios. Chegara ó final do camiño de ida e agora solo tiña que ir pouco a pouco desfacendo o andado e desenguedellándome. O primeiro paso era coloca-lo caixón no seu sitio.
Sona fácil, pero era un caixón metálico cheo literalmente ata os topes e eu solo tiña unha man libre para levantalo e colocalo sobre os raíles. E non din feito, aínda que soltei o cable do router (creo que foi nese momento cando me din conta de que era o que levaba buscando desde o principio), así que non me quedaba máis remedio que vacialo un pouco.

Había unha  pila de libros e documentos soltos apilados. Tiña pinta de ser o que máis pesaba de todo, e decidín sacala e probar outra vez.

Mentras tiña os libros no aire e buscaba algún sitio onde pousalos, esquivando o caixón, o cable, o router, o CD e a torre de ordenador que me rodeaban, caéuseme na cabeza un montón de papeis que había sobre a mesa. Sin que viñese a conto, sin provocación previa; coma un ataque kamikaze, lanzáronse sobre min aparecendo de improviso e abatíronme.
Nese momento soltei sin querer os libros, que caeron encima do router, e antes de que me puidese dar conta o gato entrou na habitación como unha centella e levouse xogando polo pasillo adiante o cable do módem.

Cando despertei había un dinosaurio.