martes, 22 de outubro de 2013

Alamo Gordo

Unha muller fixo que o instituto de Alamogordo, NM onde estudia a súa filla prohibise o mes pasado "Neverwhere", de Neil Gaiman.
Ó día seguinte, un medio estatal deu a noticia, titulándoa "Mai consigue que prohiban libro adulto". No vídeo que acabo de enlazar, cunningly concealed among the words, unhos presentadores introducen a noticia centrándose no punto de vista da muller e no seu "logro" (unha mai gana a batalla e obliga a unha institución a cambiar a súa actitude), e despois entra a reportaxe en si. Cito:
“It's a book the Arizona Daily Star says it's ‘seasoned with a very adult dose of horror’. Flip to page 86 and you'll see exactly what they're referring to”.
Mentras tanto, en pantalla aparecen imaxes de apoio: a cita do Daily Star pódese ler á vez que a reporteira (e comprobar que a parafrasea, pero vaia), despois saen unhos dedos flipping pages, e finalmente a imaxe (con tres palabras censuradas) da páxina 86 do libro. Como non hai menores na sala, vouvos poñer a transcripción do texto; preparádevos para o que a reporteira califica como a very adult dose of horror, a ver si a podedes aguantar:
“The man had his hand inside the woman's jumper, and was moving it around enthusiastically, a lone traveller discovering an unexplored continent.
‘I want my life back’, Richard told the couple.
‘I love you’, said the man to the woman.
‘But your wife-’ she said, licking the side of his face.
‘Fuck her’, said the man.
‘Don' wanna fuck her’, said the woman, and she giggled, drunkenly. ‘Wanna fuck you’. She put her hand on his crotch and giggled some more.”
Hai outra frase terrorífica un pouco máis adiante, esperade: “Anesthesia peered back, curiously, at the couple, who were gradually becoming more horizontal.”
Sí, no libro hai unha personaxe que se chamaba Anestesia; outra fai portas e chámase Lady Door. Da familia Portico, ademáis. E si nos poñemos a pensar, tamén había un Nobody, un Shadow, Death, Dream, Desire, primos tíos e demáis familia. Alguén debería decirllo, a Gaiman.

Volvendo ó vídeo, despois aparece a concerned mother en pantalla, miñaxoia, tan abrumada pola maldade do mundo que se lle puxo cara de conexo diante dos faros dun coche, contestándolle á periodista que non podería ler eso en alto, que é tan malo que non lle parecería apropiado poñelo nas noticias.
E eu, for one, ahí estou de acordo coa muller, a min tampouco me parecería apropiado que se puxese alegremente a lelo en voz alta na tele despois de facer que o prohibisen. Ahora, sería sensacional:
"- Podería lelo en alto?
- O qué? Lelo en alto, por qué?
- Para que poidamos-
- Non, imposible, ni de coña.
- Grabalo, así despois témolo... grabado en vídeo... Está- estase negando a lelo?
- Si, claro que me nego, non poido lelo, non me parecería apropiado...
- Pero así dará mala imaxe, non pode aparecer negándose nin siquiera a lelo, a xente pensará que é...
- Qué?
- Bueno, unha meapilas, xa sabe, unha puritana con unha repulsión inexplicable polo sexo-
- Oia, oia!
- .. unha mojigata que te-
- Señora, oia!
- ... que tería que persignarse despois de ler a palabra fuck, e queimaría a xente por bruxería e tal.
- Estase pasando moito da raia, señora!
- Non, eu non. Oia, nada máis lonxe, para nada. Solo digo que será o que pensaría a xente, creo que iría na súa contra... Non queremos que a vexan coma unha integrista, comprende?, senón coma unha mai preocupada
- Pero é que eu non son unha integrista!
- Nonono, claro que non.
- Nin unha meapilas, son perfectamente capaz...
- Claro, claro.
- A ver, traia aquí ese libro, traia: The man had his hand..."

O caso é que nin siquiera é tan escandaloso o texto como para que a situación fose graciosa de todo. Moito millor si se aclarase a garganta, agarrase firmemente o libro nas súas mans e, mirando fixamente a cámara, lese esto:
Squeeze! squeeze! squeeze! all the morning long; I squeezed that sperm till I myself almost melted into it; I squeezed that sperm till a strange sort of insanity came over me; and I found myself unwittingly squeezing my co-laborers’ hands in it, mistaking their hands for the gentle globules. Such an abounding, affectionate, friendly, loving feeling did this avocation beget; that at last I was continually squeezing their hands, and looking up into their eyes sentimentally; as much as to say,- Oh! my dear fellow beings, why should we longer cherish any social acerbities, or know the slightest ill-humor or envy! Come; let us squeeze hands all round; nay, let us all squeeze ourselves into each other; let us squeeze ourselves universally into the very milk and sperm of kindness.
Would that I could keep squeezing that sperm for ever!

martes, 15 de outubro de 2013

My week and some things about which I don't know what to think

A cooperativa de meu padrín chámase "Os Irmandiños". E leva chamándose igual 40 anos, asi que medrei acostumbrado a ve-lo nombre en pins, en gorras, no camión da leite que viña tódolos días a vaciarlle o enfriadero. Nunca se me ocurrira pensar que é aberta, belicosamente nacionalista.
Os Irmandiños, ademáis, están en Barreiros, na Mariña, onde todos falamos gallego: os nombres das tendas, as clases nos colexios, todo eso. Non por decreto, por costumbre.
E agora faigamos a pequena operación mental que vos estou insinuando. En lugar da Mariña, poñamos o Empordà. En vez dos Irmandiños, "Els Segadors", un nome que incluso tería algo máis que ver cunha cooperativa agraria. Eu son incapaz de facela sin, polo menos, sonreir irónicamente. Cóstame un montón valorar a opción de "Happy Birthday, sir, despite the circumstances". So there's that.

Carles Moyà é o novo seleccionador español de tenis. Resúltame frustrante desconocer si o soldo que lle pagarán é público e si está suficientemente capacitado para o posto, porque me da a sensación de que é simplemente un ex xogador famoso e amigo de Nadal ó que lle caeu un traballo do ceo por su cara bonita, pero qué sei eu.

Máis sobre eso: A nota de EFE sobre a novela nova de Pérez-Reverte, que reproducen varios diarios, dice o seguinte: "(...) al preparar esta novela, ha participado en algunas acciones de arte callejero y ha sentido la tensión y el peligro propios de esas actuaciones. Casi como en sus años de reportero de guerra."
Que a culpa do que escriba o periodista non é de Pérez-Reverte, pero sáleme de dentro imaxinalo en modo reportero de guerra intenso con chaleco de petos, mochando parejo cun rapeiro de pantalóns a punto de caerse, comparando o de pintar paredes coa defensa de Cartagena de Indias por Blas de Lezo: "aquello sí que era épica, zagal".

E ata aquí toda a continuidade que había de ter esta entrada; a partir de agora lasciate ogni speranza. Como botón de mostra, outro exemplo de negocio que extrañamente levaba un nome nacionalista: na calle da gasolinera Martínez, en Lugo, había unha inmobiliaria que se chamaba "A Nosa Terra". Genialidad táctica, que dirían en twitter os da 12 de Mourinho.

Os dous nacen a principios dos cincuenta e morren moi novos, a principios dos 2000. Ambos son escritores e supoño que lectores de Dieste. E creo que xa está, así a vuelapluma. ¿Alguén sabe si se podería chegar moito máis lonxe tirando do fío do paralelismo entre Roberto Bolaño e Roberto Vidal Bolaño? ¿Saberá algo Tallón?
 
Un rapaz de 16 anos deixa de estudiar e métese a poñer techos, por exemplo. Traballa catro ou cinco anos ganando cartos, aproveitando a burbulla inmobiliaria, esa situación transitoria pola cal hai demanda de obreiros e lle pagan razonablemente ben, tendo en conta que nunha situación normal había de estar estudiando. Pero el pode axudar na casa, aforrar, e incluso comprarse un coche.
Despois, con 20, a burbulla explota e el volve estudiar onde o deixou. Sigue sendo novo e tén a vida por diante, pero xa estuvo traballando, tén cartos, un certo coñecemento do que valen as cousas, qué sei eu.
Acaba a ESO e métese en FP, por exemplo. Ou incluso, para sacudirvos os prexuízos de clase, acaba o BAC e fai un grado en Ingeniería da Edificación. Hasta semella razonable.

Cando mataron a Kennedy, a miña bisavoa díxolle ó meu pai que había que rezar un rosario por el, porque era "un bon home que non trataba mal ós negros". "Miña abuela", reflexionaba meu pai despois de contarmo, "que vivía no rego e iría unha ducia de veces na súa vida a Lugo en coche de cabalos... tu mira hasta onde chegan".
Hoxe contoume qué estaba facendo cando estoupou o coche de Carrero Blanco. Acababa de cumplir 15 anos. Foi a primeira vez que escoitou a palabra ETA.

"Alaya, pepera/ métete en la lechera", parece ser que lle gritaban, demostrando que a dictadura da rima constriñe inevitablemente ó poeta. Unha poesía de verso libre, máis orgánica, sería máis apropiada: "Alaya, pepera/ dimitídequé, dimitídequé, dimitetú", por exemplo.

venres, 11 de outubro de 2013

Pero son tan tontos, Lamia

Chapotea con algunha metáfora na orilla mentres tararea unha rumba, pero ata que se pon a falar de si mesmo non solta a man e comeza en serio a escribir. Enumera tódalas cousas que fixo durante as vacacións coma nunha redacción de colexio: foron moitas, e foron pretenciosas.
Despois fala da volta ó traballo: dedícanlle artigos, empezou a colaborar coa revista en papel e as lectoras mándanlle fotos en bikini lendo a súa columna... E entre o ben que lle foi e o ben que lle vai, burla burlando acábaselle o texto.
E eso que os fai largos. Máis do que deberían ser, por cierto, porque sustitúe as comas por puntos e aparte. Non sei cómo vai facer para meter un texto de 310 palabras no espacio dunha columna, van ter que empezar a publica-la revista en formato rollo. Ou fará columnas de dez palabras en 30 líneas.
Serán haikus.

Haikus del centeno.

Con fotos de modelos subidas en Lambretta.

Sobre gin tonics en Santander e amores de verán.

(Suspiro)

luns, 7 de outubro de 2013

My week in bites that were just a tad too long to fit in a tweet

Leo aquí que a Jonathan Franzen lle gustan os DVDs e as Blackberrys. Tan de trazo groso como queirades, en 2013 eses dous datos pintan un retrato da personaxe.

A filla de Salinger escribiu un libro sobre el, titulado aquí "El guardián de los sueños". Máis aló do xogo de palabras, ¿por qué guardián de los sueños?, pregúntome, ¿era, coma Holden Caulfield, moi protector coa infancia e os sonos infantiles, por exemplo dos seus fillos?
Despois caio en que, igual que "El guardián entre el centeno" é unha tradución algo aquelada de "The catcher in the rye", así "El guardián de los sueños" será unha traducción de "Dream catcher", é decir, o atrapasueños, o colgarexo ese hippie new age pseudo indio. Vaia.

"Escogió las betamax y los HD-DVD"

Pásome media hora tratando de twittear unha fotografia que saquei na librería do aeroporto, de "Honrarás a tu padre" metido entre un libro da filla de Punset e outro dalgunha Rojas Marcos, que pretendo acompañar cun texto do tipo de: "Ese ruido sordo que oio de fondo debe de se-lo dos meus dentes rillando". Non é un gran chiste, granted, pero dá o nivel do meu twitter, para qué nos vamos engañar. Inténtoo varias veces sin éxito: teño mala conexión no aeroporto e a foto pesa moito. Probo cambiando o chiste, pero aínda así non consigo envialo.
Inténtoo tantas veces que acabo por gastarlle a batería ó móbil, e téñome que poñer a buscar un enchufe onde cargalo. Están todos ocupados, nun claro signo dos tempos que non me paro a analizar, ou taponados. Finalmente atopo un, despois de dar voltas polo aeroporto durante dez minutos mirando para as paredes, e casi me sorprendo da boa sorte que tiven: queda ó lado dunhos asentos, pero naide o utilizou porque está escondido detrás dunha planta.
Pero o cable é xusto o suficientemente corto como para que non poida estar sentado nos asientos; en lugar deso téñome que sentar no chan, ó lado dun banco e detrás dunha planta enorme, como se estivese tratando estupidamente de camuflarme. Entre a vexetación, co codo apoiado nun asento, mentras na pantalla do móbil parpadea a mensaxe "sending drafts", penso no sentido da vida.

Os anglofalantes usan a palabra "turd" con moita máis facilidade da que nosoutros utilizamos a súa equivalente. Non o digo soamente por esta portada, téñolla oído a David Mitchell (o humorista), con todo o esnobismo intelectual que lle presupoño por ser Cambridge alumni (e por ser, en xeral, delightfuly snob). Non teño ningunha reflexión ó respecto, simplemente o constato. Por cierto, ó escribir este texto encóntrome co grave problema de non ser capaz de escribir a traducción de "turd". En serio, teño algún principio moral que descoñecía que me impide teclear esa palabra.

Falando de principios morais, Pablo Mediavilla e Suanzes comentaban en twitter algunha vileza periodística, con palabras fortes: "pedazo de hijos de puta", dice un deles, e "buitres", "desgraciados", "rastreros"... Polo contexto, aventuro que terá que ver co caso da pícara de Santiago pero, como dixo Cabanela,  your guess is as good as mine.
En todo caso, somos varios os que preguntamos, indo e vindo por distintas contas de twitter porque queremos enterarnos deso tan morboso que Suanzes e Mediavilla insisten en manter en segredo, queremos saber, algo sucio, e indignarnos, morbo, buitres.

E outra cousa máis, apoiándome neso: paseime a esta semana bufándolle á radio e facendo teatrales aspavientos de defensa arxentino para non oír demasiado do da pícara, e acabei por volver a intentar ler "Moby Dick": "(...) tengo que echar mano de todos mis principios morales para evitar salir a la calle deliberadamente, y a golpes y de modo metódico quitarle a la gente los sombreros de la cabeza", e tal.
(Aínda non foi desta pero qué primeira páxina, qué maneira fenomenal de desbordar adverbios).

"People say the language of love is universal. It's not: we went to America, Ben tried to cuddle the immigration officers, they didn't understand him".
De novo, non teño ningunha reflexión que acompañe este comentario, pero si facedes a proba veredes que tén o tamaño xusto para non caber nun tuit. Por pouco, coma o cable do cargador e moitas outras cousas neste campo de enciños ó que chamamos vida.

martes, 1 de outubro de 2013

My week in radio, in non-twittable-sized bites

Levo unhos días escuitando a radio sin naide con quen comentala, e encontreime cunha serie de textos sin moita importancia que por tamaño non podía twitear sin resultar pesado. Ocurríuseme publicalos aquí, dunha que teño o blog.
Igual o convirto nunha sección habitual. Posiblemente non, coñecéndome. En fin, en todo caso disculpen as molestias:

Escuito a Simeone decir: "Para ganar en el Bernabeu tenemos que dar el 110%", pese ó cal parece estar convencido de presentarse.
Pola miña parte agradézolle que, nesta epoca na que a expresión está sobreexplotada e extenuada, me dé unha oportunidade de decir que esta usando as porcentaxes literalmente por encima das súas posibilidades.
Literalmente, por certo. Qué gustazo. (Escribo, mentras aínda me pregunto si poido usar o adxetivo "extenuada" referido a unha expresión. ¿E por cierto, adxetivo ou adxectivo? Poesía eres tú, supoño)

Repasando unha sesión parlamentaria, dixeron no Hora 14 do mércores que nela "la oposición acusó a Fatima Bañez de tomarles literalmente el pelo". Entendo que o que pretendían decir é que a oposición acusara a Báñez, literalmente, de tomarlles o pelo. Weirdly enough, no audio que acompañaba o titular un diputado da oposición acusaba a Bañez, casi literalmente, de tomalos por débiles mentales. 

"Cuando hay que elegir entre sufrir o la nada, sólo los cobardes eligen la nada", dixo hoxe Cospedal. Non poido evitar que me sone a comentario sobre o suicidio.

Debatian hoxe na Ventana, falando da Transición, si o tan cacareado consenso é intrisecamente bon. O debate non deu para moito porque todos se puxeron de acordo, bastante rapidamente, en que non.
Cando o tema languidecía, Cristina Fallarás arrancouse moi indignada a defender, coma todos os demáis, que o consenso era malo, pero con verdadeira pasión, citando incluso ós mortos da Guerra Civil. Un sensacional ataque de coherencia.