mércores, 15 de abril de 2015

Coma Cabeza, en Parets

Vexo ó baixarme do tren un cartel que dice: "Gallecs. No passaran!". Asústome ante a posibilidade de estar participando sin sabelo nunha invasión galega a Parets del Vallès; realizada por tren, é de supoñer, aproveitando o ancho ibérico.
Si alguén pode facelo, eu fíome da miña capacidade de conquistar un pobo de chorra, inexorablemente e sin querer. "A invasión galega de 2015", dirán os libros de texto, "foi un episodio moi confuso na historia de Parets. O propio invasor parecía non saber si estaba invadíndonos ou non, e non foi capaz de explica-los seus motivos; si acaso, parecía cabreado consigo mesmo por estar cumplindo co puñetero tópico da escaleira."

Versión en castelán aquí

domingo, 1 de febreiro de 2015

A soedade do corredor de fondo

O outro día, no aeroporto, boteille unha carreira a unha tipiña por ver quén chegaba antes ó bus a Barcelona. Unha carreira tácita, quero decir.
Cando volvo desde Galicia procuro viaxar sempre no último voo do día, que sae da Coruña ás dez e chega ó Prat ás doce menos cuarto. Collín o costume ultimamente de pensar que o servicio de bus dende o aeroporto acaba ás doce e si non me dou présa vou ter que baixar en taxi; así que en canto me vexo fóra do avión collo velocidade de cruceiro e comezo a adiantar a tódolos que se baixaron antes ca min. Con eficiencia, sin escándalos. Eles pasean pola terminal bromeando ou poñéndose abrigos ou quitándoos porque acaban de chegar a Barcelona; eu camiño so, estou concentrado, e coñezo millor a ruta: recorto esquinas, son máis eficiente nos xiros, métome por atallos. Unha vez perdinme e recorrín toda a terminal hacia o outro lado, tamén é verdade —iba feliz, marabillado pola miña eficacia: deixáraos a todos atrás, estaba so no aeroporto—, pero xeralmente vénzoos con facilidade.
Despois de acabar cos do meu avión márcome novos obxectivos ós que batir. Sempre hai alguén máis adiante, pasaxeiros doutros voos, e aplícome a adiantalos a eles tamén. Sin aspaventos, sin botar a correr, simplemente camiñando rápida e despiadadamente, sen dúbidas, optimizando a ruta.
Cando chego á cola para montarme no autobús recordo de súpeto que o servicio dura ata a unha e cuarto; nese mesmo momento cáeseme o cansancio encima, noto cóxegas nos xemelos, rompo a sudar. Mentras estou atascado na fila tratando de recupera-lo alento, colócaseme ó lado xente á que eu xa deixara atrás facía moito tempo.
É un hobby coma calquer outro, supoño.

A ultima vez que o fixen levaba xa dous ou tres minutos adiantando ós demáis pasaxeiros nas cintas transportadoras cando vin que me xurdira un rival. Unha rapaza diante miña camiñaba igual de rápido ca min, coa mesma voracidade. Eu perdera demasiado tempo colgando a bolsa no hombro, e agora levábame ventaxa; fixeina como obxectivo e apurei o paso. Fun recortando distancias con ela a través de grupos de pasaxeiros ociosos mentras pasábamos pola zona das tendas.
Comeuse a esquina do Desigual exactamente igual que o faría eu, e inmediatamente lanzouse cara a parede dereita do pasillo, cruzándose diante da marea de xente, en previsión dunha curva a dereitas que debía tomar para atallar por debaixo das escaleiras mecánicas. Practicamente recto, sen dubidar, coma unha leona cazando. Unha demostración impresionante
Aínda así alcanceina nas cintas de equipaxes e pasei polo control policial algo antes ca ela. Abrinme demasiado ó face-la curva da valla de separación que hai á salida das portas para evitar tapóns de xente, e ela aproveitou para recupera-la dianteira.
Por primeira vez nese momento, dinme conta de que ela tamén o sabía, de que despois de todo estaba realmente botando unha carreira. E ademáis estaba respetando as mesmas reglas ca min: non iba correndo, sólo camiñando millor ca os demáis. E millor ca min, de feito, porque me acababa de adiantar.
Continuei tras ela pola sala de espera, surfeando as riadas de viaxeiros, sorteando trolleys e familias recén reencontradas que amenazaban con incluirme no seu abrazo. A rapaza foise cara a dereita para esquivar a un conductor de limusina e encontrouse de frente cun monitor de chegadas que a frenou en seco.
Eu pasei de largo e ó facelo perdina de vista, pero xusto antes de entrar na rampa de baixada ós autobuses apareceu da nada e cruzóuseme diante,  aproveitando que nun momento de debilidade lle deixara pasar a unha nai cun carro de bebé. Intentei devolverlle o adiantamento na rampa, pero levaba a maleta cara a súa esquerda, maliciosamente, para bloquearme o paso ou para facerme tropezar. Igual o imaxinei todo, para qué volo vou negar.
Ó salir da rampa soamente me quedaban quince metros para pasala antes de que chegásemos á fila do autobús; parecía casi imposible. Imaxinei que ela iría relaméndose na súa victoria, e que probablemente eso a faría cometer un erro igual que fixera eu á entrada da rampa.
Abrinme hacia a dereita e esprintei contando con que ela afrouxaría o paso. Cheguei a colocarme en paralelo pero ela estaba alerta e mantivo o ritmo. O final da cola, a nosa liña de meta, achegábase máis rápido incluso do que nosoutros camiñabamos, e estábame quedando sen marxe; notei unha punzada nos xemelos.
O que quero decir é que no último segundo da carreira perdín a compostura e non fun quén de evitar poñerme a correr para entrar na cola antes ca ela, pero estaba baixo moita presión. Non fun elegante, recoñezoo, nin impasible coma un león, aínda que sí efectivo. Gañara a carreira, despois de todo.
Mentras esperabamos a que a xente fose entrando no autobús, pensei en darme a volta e felicitala polo ben que competira, con señorío, magnánima ou condescendentemente según se mire. Debíalle polo menos un sorriso amable. En todo caso, tiña que tratar de asegurarme de que ela tamén se dera conta do que pasara.
Pero tería que deixalo para máis tarde, de todas formas, porque a cola iba avanzando e xa me tocaba entrar no autobús, practicamente. Cando me acababa de montar e estaba sacando a carteira para pagar, o conductor pechou a porta xusto detrás miña e non lle deixou subirse a ela.
Sentinme mala persona. Eu creo que a rapaza tiña que saber que estábamos botando unha carreira, tácita e amistosa; pero cabe a posibilidade de que, mentras arrancaba o autobús, se preguntase por qué o capullo que se lle acababa de colar diante e que a deixara tirada en terra se lle quedaba mirando encima, ó outro lado do cristal, coa cara de pena dun can na porta dun supermercado.

Versión en castelán aquí

venres, 16 de xaneiro de 2015

O prado dos rastrillos non se acaba nunca

A finais de outubro encontrei unha habitación de alquiler en Barcelona, despois de mes e medio con tódolos meus trastos metidos en caixas no salón de A. Era pequena, interior e barata, nun piso cheo de libros vellos e goteiras e discos de jazz e lixo nas esquinas, que compartiría cunha cantante de tangos arxentina e cunha mexicana simpática, con ventiladores estropeados e unha lavadora vella no salón como mesiña da tele. Parecía un sitio onde ser pobre e feliz, coma un Vila Matas en París.
A habitación non quedaba libre ata unhas semanas despois e eu tiña que ir a Galicia, así que non me mudei ata mediados de novembro. Nada máis entrar pola porta as miñas novas compañeiras explicáronme que nese tempo decidiran volverse ós seus países antes do fin de ano, e que me devolverían a fianza si quería irme e buscar habitación noutra parte.
E igual o debería ter feito, ó millor o normal sería ter recollido os meus cartos e cargado coas caixas da mudanza e baixar con elas os tres pisos que acababa de subir, pero nun arrebato bohemio e optimista imaxineime bebendo viño blanco en tarros de cristal e comendo tamales mentras a arxentina cantaba "Nostalgia", e decidín quedarme.
Metín as caixas no meu cuarto e nin me preocupei de desempaquetalas, encendín o ordenador, conecteime á wifi do piso e celebrei que xa acabara a mudanza contribuíndo improvisadamente á campaña en Indiegogo do novo disco de Edgar Oliver, porque me sentía optimista e bohemio.
Despois pechei a porta da habitación e basicamente non salín en todo o mes, por outra parte, porque máis aló dos arrebatos bohemios son tirando a reservado e non hai fantasía artística parisina que me dé a paciencia suficiente para aguantar conversacións sobre os debates da Sexta. Tampouco foi todo tan pedestre como sona; non bebín absenta e viño blanco en tarros de cristal, pero as rapazas querían vender tódolos mobles do piso antes de mudarse, así que estivemos dúas semanas sin mesa no salón e cinco ou seis días sen microondas, comendo pasta fría sobre unha lavadora vella coma un escritor en Ménilmontant.
O 12 de decembro tiven que volver ó piso de A, coas mesmas caixas ca un mes antes e con dous detalliños que salvei da basura por honra-lo espírito bohemio co que me mudara: unha botella do mellor alcohol da casa e un libro de segunda man. A falta de absenta a botella tivo que ser de cava brut, que non me gusta particularmente; e o libro, unha noveliña de Ben Elton de cando pretendía ser novo e provocador, tiña unha pinta atroz. Acabei bastante satisfeito.
____

Acordeime do disco ontes ás tres da mañá. De repente, deitado na cama; dinme conta de que levaba dous meses, dende aquel arrebato pasional, sen prestarlle ningunha atención á páxina da campaña, e entroume unha urxencia como soamente pode xurdirche de madrugada. Tiven que levantarme da cama e ir ó salón a buscar en internet.
Resultou que a campaña se financiara exitosamente. Mandáranme algún correo para poñerse en contacto comigo que acabara enterrado nunha carpeta na que non lle prestara atención, e non tiña maneira de saber, simplemente mirando a web en Indiegogo, si xa fixeran os envíos ou non.
Tiña dereito a que me mandasen un email cunha copia dixital do disco e máis unha postal cun dibuxo de Coney Island a principios de século, firmada por Edgar; e —esto sí que o descubrín en Indiegogo— a dirección de envío que lles pasara, nos días de viño e rosas, fora a do piso das rapazas.
Entroume un medo de madrugada a que xa me tiveran mandado a postal á dirección equivocada; así que lles escribín un correo confuso e con parágrafos mestos coma a fraga de Eirís, onde tódalas noites o lobo saúda á xente, no que pretendía sonar informal e despreocupado, probablemente fracasando por completo. Dalgunha maneira perdín o fío a metade do correo, soprenderavos descubrir, e olvideime de mencionar que me mudara e a dirección que lles tiña mandado non era correcta, porque ás veces póñome a escribir sobre unha postal de Edgar Oliver e acabo falando de "Nostalgia", de absenta, e de lavadoras estropeadas.
Así que cando me levantei hoxe —a unha hora, por certo, francamente bohemia— esperábame no buzón un correo da organizadora da campaña. "Estimado Noé", me decía. "Sinto moito o retraso no envío da súa postal. Acabámoslla de mandar hoxe mesmo, e alégrame informalo de que adicionalmente incluímos unha copia física do CD como mostra de boa vontade".
Así que lles acabo de regalar un disco de Edgar Oliver e unha postal de Coney Island ós inquilinos novos do piso. Espero, polo menos, que sexan bohemios.

Versión en castelán aquí