Un pesadelo

Versión en castelán aquí

Tres homes, one of whom at any rate is feeling quite frightened, camiñan a escuras sobre o mar. Levan dezanove días de viaxe en plena noite e están chegando ó seu destino, nas faldas do monte Terror.
Bill Wilson, "Birdie" Bowers e Apsley Cherry-Garrard parten da súa base no cabo Evans o 27 de xuño de 1911 con máis de 300 quilogramos de provisións en dous trineos. Rodean a illa de Ross camiñando a oscuras sobre o mar conxelado entre crevasses e seracs, fendas de presión no xeo que serían dificiles de ver incluso coa luz do día; antes de cada paso necesitan tentar co pé e guiarse polo sonido que lles devolve o chan para intuir si poden cargar todo o peso, así que camiñan en silencio.

Sufren temperaturas que se acercan ós -60º C. Os dentes pártenselles ó castañear, o sudor conxélase sobre a súa pel antes de chegar á roupa. Ó deitarse a durmir teñen alucinacións nas que soñan con dulces, e o aire que exhalan mentras tanto vai formando unha capa de xeo sobre a súa cara que provoca que cada vez respiren con máis fatiga.
Pero ó día seguinte teñen que levanta-lo campamento e continuar avanzando. Tratan de arrastrar ambos trineos á vez, pero en ocasións a neve é tan blanda que teñen que deixar un atrás mentras avanzan co outro. Varias veces por día algún dos tres ten que parar e golpearse metódicamente as pernas ou un brazo para evitar que se lle conxelen, mentras os outros siguen camiñando sen esperalo.
Francamente, non son capaz de facerlle xustiza ó mal que o pasaron. Comparto esta frustración co propio Cherry, quen titulou o seu libro The Worst Journey in the World por este inferno grisáceo de dezanove días, e escribe nel:

"The horror of the nineteen days it took us to travel from Cape Evans to Cape Crozier would have to be re-experienced to be appreciated; and any one would be a fool who went again: it is not possible to describe it"

Dedícalle un largo capítulo que se lee buscando aire a bocanadas coma un peixe fora da auga, no que enumera un problema novo e inesperado⁽¹⁾ en cada párrafo; pero non se queda satisfeito. Por peligrosas que sexan as grietas de presión, a súa foi unha batalla soterrada, sin un momento heroico no que escaparan dunha habitación menguante agarrando o sombreiro xusto antes de que se pechase a porta. Viviron o horror seco e simple das reglas da natureza cumplíndose sobre eles. Frío, sono, fame; un barruzo de pequenos inconvintes acumulándose un sobre o outro, un día tras outro, solamente porque non deberían estar alí.
A veces bromeo neste blog con pequenos desenganos cotidianos que se me caen encima coma folios kamikazes. Téñoos agrupados baixo a etiqueta "Como camiñar nun prado inzado de rastrillos", que é unha referencia ós Simpson, e cando os escribo imaxínome esa escena de slapstick: o protagonista (eu, vaia) da un paso decidido nunha dirección e lévase un golpe na cara co mango dun enciño. Desorientado, retrocede cun par de pasiños cortos e recibe outro no lombo (son golpes con efectos sonoros, que en realidade non doen); despois cáese hacia adiante sen poder evitar poñe-las mans para frena-lo golpe, ainda que sabe que vai disparar outro rastrillo con elas, e mira a cámara encollendo os hombros.

Agora pensade no pobre Cherry, un dos nosos, un rapaz pijo e torpón recén saído da universidade. Camiñando desorientado, pasando fame e frío. Notando por exemplo o dolor no codo por non durmir, e o cosquilleo no brazo coma si estivese tratando de escapar de si mesmo; o bloqueo da mandíbula por tela apretada; a pesadez de camiñar nun campo aberto, sin ter onde fixarse. Son sensacións que coñecemos, pero normalmente podemos sacudírnolas de encima e pasar a outra cousa, coma a miña lista de pequenas frustracións. Cherry o único que pode facer é dar un paso máis, atento ó sonido do xeo baixo o seu pé, e espera-lo seguinte golpe.

Continúa no capítulo seguinte
 
REFERENCIAS

"El peor viaje del mundo" de Apsley Cherry-Garrard

⁽¹⁾ A min nin se me ocurriría pensar, por exemplo, que cando levantan o campamento pola mañá teñen que decidir en qué postura queren arrastra-lo trineo durante todo o día: o abrigo váiselles quedar conxelado nada máis saír da tenda, e si colle unha posición incómoda (digamos que coa capucha demasiado baixa porque se encolleron ó sair) pasarán horas antes de que a poidan correxir.