My week and some things about which I don't know what to think

A cooperativa de meu padrín chámase "Os Irmandiños". E leva chamándose igual 40 anos, asi que medrei acostumbrado a ve-lo nombre en pins, en gorras, no camión da leite que viña tódolos días a vaciarlle o enfriadero. Nunca se me ocurrira pensar que é aberta, belicosamente nacionalista.
Os Irmandiños, ademáis, están en Barreiros, na Mariña, onde todos falamos gallego: os nombres das tendas, as clases nos colexios, todo eso. Non por decreto, por costumbre.
E agora faigamos a pequena operación mental que vos estou insinuando. En lugar da Mariña, poñamos o Empordà. En vez dos Irmandiños, "Els Segadors", un nome que incluso tería algo máis que ver cunha cooperativa agraria. Eu son incapaz de facela sin, polo menos, sonreir irónicamente. Cóstame un montón valorar a opción de "Happy Birthday, sir, despite the circumstances". So there's that.

Carles Moyà é o novo seleccionador español de tenis. Resúltame frustrante desconocer si o soldo que lle pagarán é público e si está suficientemente capacitado para o posto, porque me da a sensación de que é simplemente un ex xogador famoso e amigo de Nadal ó que lle caeu un traballo do ceo por su cara bonita, pero qué sei eu.

Máis sobre eso: A nota de EFE sobre a novela nova de Pérez-Reverte, que reproducen varios diarios, dice o seguinte: "(...) al preparar esta novela, ha participado en algunas acciones de arte callejero y ha sentido la tensión y el peligro propios de esas actuaciones. Casi como en sus años de reportero de guerra."

Que a culpa do que escriba o periodista non é de Pérez-Reverte, pero sáleme de dentro imaxinalo en modo reportero de guerra intenso con chaleco de petos, mochando parejo cun rapeiro de pantalóns a punto de caerse, comparando o de pintar paredes coa defensa de Cartagena de Indias por Blas de Lezo: "aquello sí que era épica, zagal".

E ata aquí toda a continuidade que había de ter esta entrada; a partir de agora lasciate ogni speranza. Como botón de mostra, outro exemplo de negocio que extrañamente levaba un nome nacionalista: na calle da gasolinera Martínez, en Lugo, había unha inmobiliaria que se chamaba "A Nosa Terra". Genialidad táctica, que dirían en twitter os da 12 de Mourinho.

Os dous nacen a principios dos cincuenta e morren moi novos, a principios dos 2000. Ambos son escritores e supoño que lectores de Dieste. E creo que xa está, así a vuelapluma. ¿Alguén sabe si se podería chegar moito máis lonxe tirando do fío do paralelismo entre Roberto Bolaño e Roberto Vidal Bolaño? ¿Saberá algo Tallón?
 

Un rapaz de 16 anos deixa de estudiar e métese a poñer techos, por exemplo. Traballa catro ou cinco anos ganando cartos, aproveitando a burbulla inmobiliaria, esa situación transitoria pola cal hai demanda de obreiros e lle pagan razonablemente ben, tendo en conta que nunha situación normal había de estar estudiando. Pero el pode axudar na casa, aforrar, e incluso comprarse un coche.

Despois, con 20, a burbulla explota e el volve estudiar onde o deixou. Sigue sendo novo e tén a vida por diante, pero xa estuvo traballando, tén cartos, un certo coñecemento do que valen as cousas, qué sei eu.

Acaba a ESO e métese en FP, por exemplo. Ou incluso, para sacudirvos os prexuízos de clase, acaba o BAC e fai un grado en Ingeniería da Edificación. Hasta semella razonable.

Cando mataron a Kennedy, a miña bisavoa díxolle ó meu pai que había que rezar un rosario por el, porque era "un bon home que non trataba mal ós negros". "Miña abuela", reflexionaba meu pai despois de contarmo, "que vivía no rego e iría unha ducia de veces na súa vida a Lugo en coche de cabalos... tu mira hasta onde chegan".

Hoxe contoume qué estaba facendo cando estoupou o coche de Carrero Blanco. Acababa de cumplir 15 anos. Foi a primeira vez que escoitou a palabra ETA.

"Alaya, pepera/ métete en la lechera", parece ser que lle gritaban, demostrando que a dictadura da rima constriñe inevitablemente ó poeta. Unha poesía de verso libre, máis orgánica, sería máis apropiada: "Alaya, pepera/ dimitídequé, dimitídequé, dimitetú", por exemplo.