martes, 21 de xaneiro de 2014

Aprendamos sobre a formación da oleaxe de vento con Cabeça de Vaca

O vento empeza a soplar sobre un mar perfectamente en calma. Absolutamente en calma, como unha vaca esférica (igual é bon momento para aclarar que non teño demasiada idea, alas, de cómo se forma a oleaxe de vento). Cada ráfaga xenera unha subpresión xusto despois de pasar, que a nivel microscópico fai que as partículas superficiais da auga se eleven e despois teñan que rectificar, coma o pequeno volantazo que das cando te adianta un coche ó doble da túa velocidade na autovía porque estás ocupado tratando de recordar si vas no sentido correcto. Ata aquí estou bastante seguro. O volantazo das partículas superficiais xenera unha microvibración, e o monstruo empézase a desperezar.
 "Naquela mesma noite en que chegamos vieram algums índios até Castillo e lhe disseram que estabam muito doentes da cabeça, rogando que os curasse. Depois que os benzeu e encomendou-ou a Deus eles disseram que estavam completamente curados. Foram até suas casas e trouxeram muita tuna e um pedaço de veado, coisa que não sabíamos o que era. "
E estase producindo o mesmo fenómeno nas partículas inmediatamente próximas, pero cun desfase, porque o vento circulou sobre elas un diferencial de tempo despois. Igual subpresión, igual vibración, iguales amplitude e periodo e un lixeiro desfase: temos unha onda.
"Como a notícia logo se espalhou entre eles, (...) vieram outros enfermos para que nós os curássemos. Cada um trazia un pedaço de veado e eram tantos que não sabíamos onde colocar tanta carne. (...) Todos festejaram e dançaram até o raiar do so. Foram três dias consecutivos de festejos com a nossa chegada."
Ou algo así, francamente; a estas alturas xa encontro many a pigeonhole na teoría. Por exemplo, ¿móvense porque se repite o mesmo mecanismo, ou porque a auga é un medio contínuo e ó moverse unha partícula arrastra ás do lado?
O caso é que a ola avanza sin espera-las nosas explicacións, e como o vento sigue soprando propágase cada vez máis amplia, movendo grandes cantidades de auga, arrastrando profundidades con ela.
"Passado mais um dia, partimos dali, acompanhados por toda aquela gente, chegando até onde moravam outros indios. Estes nos receberam muito bem, nos dando carne de veado (...). Como aconteceu nos demais lugares, bastava nós fazermos uma oração junto a eles que já se diziam curados."
Chega á costa co ruxido dun monstruo e, cando a profundidade do leito mariño cumple a relación apropiada coa altura de ola significante, rompe sobre a area en gimnástico dibujo en el aire ou estalla sobre as rocas con autoridade, sin dar explicacións, inapelable coma unha avalancha ou unha reacción nuclear en cadea.
"(C)ontinuamos sendo bem recebidos, porém aqueles que nos acompanhavam começaram a saquear as casas dos que nos recebiam e tomar todos os seus pertences (...). Os própios indios que perdiam suas terras e casas (...), vinham nos consolar, dizendo que estavam muito felizes só por ter-nos encontrado e que mais adiante seriam recompensados por outros (...). A partir daqui houve uma mudança no hábito de receber-nos (...). Quando chegávamos nos lugares, as pessoas que vinham nos receber já nos ofereciam tudo que possuíam, inclusive suas casas (...). Aqueles que entregavam as suas coisas quase sempre nos seguiam, com o objetivo de na próxima parada receber alguma compensação."
Así se comportan os indios según Cabeza de Vaca. Unha marea que sube e entra nas casas polas ventanas ou estalla violenta contra as paredes. Difíciles de entender ou de explicar pero inevitables, coma un fenómeno físico ante o cal solo se pode encolle-los hombros e deixalo pasar.



REFERENCIAS:
"Naufragios y comentarios", de Álvar Núñez Cabeza de Vaca 

Ningún comentario: