Na Avenida da Coruña, enfrente do Barrio Feijoo
martes, 23 de setembro de 2008
luns, 4 de agosto de 2008
Por aclamación popular, novo Persoeiro Mediano da Humanidade: Hoxe, Thysanopoda
Abre esta entrada a que probablemente sexa única imaxe que existe no mundo do disco de debut de Thysanopoda, alcume da cantante e actriz norteamericana Pamela Brown (Greensboro, Carolina do Norte, 1 de Abril de 1950- Birmingham, Alabama, 28 de Decembro de 1977).
Brown naceu no seo dunha familia moi modesta e relixiosa en Carolina do Norte, que a educou nunha férrea disciplina moral, e dende moi pequena participaba no coro da súa congregación baptista. Con apenas 15 anos foi descuberta polo reverendo presbiteriano John W.Rice Jr. quen según conta a historia iba de camiño a Carolina do Sur cando se lle pinchou unha roda do coche, xusto diante da igrexa onde ensaiaba o coro liderado pola pequena Pam, e quedou impresionado por unha interpretación súa de "Goodnight Irene".
Pouco despois trasladouse co permiso da súa familia á cidade de Birmingham, Alabama, onde o reverendo Rice dirixía o Westminster Presbiterian Church Choir, probablemente o máis importante coro de gospel do sur dos EEUU na época. El acolleuna na súa propia casa, onde fixo moi boas migas coa súa filla maior, Condie, prácticamente da súa mesma idade.
Baixo o auspicio da familia Rice, convertida na solista principal do WPCC e nunha das máis grandes belezas da cidade (a diferencia da súa íntima amiga, que era máis ben fea), Pamela Brown chegou á maioría de idade coma unha rapaza feliz e chea de esperanzas. Sin embargo, en 1968 recibiu un duro golpe, xa que os seis pais morreron durante unha visita turística ó monte Rushmore, ó caérselles enriba un pedazo do bigote de Theodor Roosevelt.
Brown caeu entón nunha depresión moi forte, manifestando constantes episodios de ira, chegando nunha ocasión a lanzarse nunha patada voadora dende o atril sobre unha das fieles do pastor Rice que botara unha chapa de Coca-Cola no cepillo parroquial. O reverendo, preocupado, tratou de internala nun hospital psiquiátrico, pero o 1 de Xulio de 1969 Pamela escapouse de Birmingham, colándose coma polizón nun autobús da compañía Greyhound.
Desembarcada na cidade de Reno tras ser descuberta, continuou a súa fuga durante un mes, movéndose por estradas secundarias e roubando sucesivos coches que deixaba abandoados tras poucos quilómetros, así como pequenos bancos ou oficinas postais. A súa carreira delictiva, uns vinte atracos en total, coincidiu no tempo coa estrea da película "Easy Rider", o cal lle procurou unha fama instantánea entre a xuventude da época.
Chegou a entrar na lista dos máis buscados do FBI antes de ser detida o 8 de agosto, nunha espectacular persecución polas rúas de San Francisco que rematou ó atropelar mortalmente a un obreiro que transportaba unha lámina xigante de cristal.
Tras un xuízo moi polémico, foille diagnosicado unha personalidade bipolar, e foi internada no psiquiátrico penitenciario Fletcher Memorial Home, no cal publicou as súas memorias, rápidamente vendidas a Hollywood. Asimesmo, tamén grabou o seu disco, "Real without pleasure", baixo o pseudónimo de Thysanopoda, que tomou do nome das súas pastillas.
Saliu do hospital psiquiátrico cinco anos despois, en 1974, convertida nunha celebridade. Trasladouse a Hollywood, onde comezou unha carreira cinematográfica, que consistiu básicamente en musicales de xénero blaxploitation, coma "Foxy Jones in Wheels on Fire" (1975), a película que narraba a súa propia historia, ou "The Bride of Blackula"(1975), que xa non tiña nada que ver con ela.
Nas constantes festas que daba na súa mansión, a menudo con invitados coma Julius Erving ou Sidney Poitier, comezou a desenrolar unha adicción á bebida, que se uniu á súa dependencia da Thysanopoda e do Agar-agar, e finalmente fixo que morrese nas navidades de 1977, cando estaba en Birmingham pasando as festas coa súa familia, á temprana e fatídica idade de 27 anos, convertida finalmente nunha figura de culto funky.
xoves, 24 de xullo de 2008
venres, 11 de xullo de 2008
Persoeiros Medianos da Humanidade: Hoxe, Sadasivan Balaji
Sadasivan Balaji (Baktawng, Mizoram, 28 de Decembro de 1900-Patuvan, Kerala, 1 de Abril de 1950) foi un respetado músico e maestro de sitar indio.
Proveñente dunha modesta familia de pastores trashumantes do estado de Baktawng, no Noroeste de India, desde pequeno mostrou moito interés pola música, pese ás reticencias da súa familia. Escapou da súa casa ós 15 anos cunha das ovellas da familia, e, co diñeiro da súa venta, costeouse o seu ingreso na Imperial School of Music de Madrás (ISMM), donde moi pronto destacou como virtuoso da guitarra e do sitar.
Unha vez rematou os seus estudios, incorporouse en 1928 como profesor da ISMM, sendo o primeiro nativo indio que ocupaba un posto tal. Desde a súa cátedra da ISMM, exerceu de maestro de moi coñecidos músicos indios, coma Kasturba Ray, Aishwarya Annand e, sobre todo, Ravi Shankar, do que sempre dixo que era para el o fillo que nunca tivera (mentras Shankar dicía de Balaji que era o pai ó que nunca visitaba). Asimesmo, mantivo unha fecunda correspondencia con Ghandi, con quen soamente coincidiu unha vez: Balaji estivo con Ghandi en 1942, durante os seus famosos vinte días de xaxún no cárcere, tocando día e noite sen descanso o seu sitar para darlle ánimos ó lider.
A súa radical militancia na relixión zoroastriana, e os seus constantes enfrentamentos coa ortodoxia hindi fixeron que pouco despois caese en desgracia ó declarar en público, no acto de presentación do curso de 1946, "prefiro miles de veces ás miñas amadas ovellas de lana blanca coma a neve, coas súas orellas traviesas e as súas ubres e as delicadas patas que as sosteñen firmes que ás vacas, que para min non son máis que meras criadoras de moscas".
A partir de entonces perdeu o respeto dos seus alumnos, que o chamaban "o carneiro pestilente" ou "o cabrón", e foi forzado a dimitir do seu posto ó inicia-lo curso de 1947, cando a institución do ISMM se refundou ó independizarse a India do imperio inglés. Ademáis de eso, foille completamente imposible publicar ningún álbum, toda vez que tanto Shankar como Ghandi renegaron en público da súa amizade.
Desencantado pola súa situación decidiu retirarse á aldea de Patuvan, no distrito de Kerala, aldea na que tiña unha pequena granxa onde criaba ovellas. Nesta granxa recibiu o 17 de Novembro de 1949 a visita do folclorista americano Alan Lomax, que rexistrou por primeira e única vez a voz e a música de Balaji nunha grabación histórica, da cal se extraeron as cancións do seu único disco, chamado no mercado occidental "Like a windshield on a bug".
Este vinilo, largo tempo descatalogado, contén unha enérxica versión para sitar da canción tradicional estadounidense "Mary tiña un cordeiro", versión que á súa vez foi interpretada por George Harrison (con Eric Clapton ao sitar) nun mítico directo no CBGB de Nova York; así como a balada "Janam din mubarak ho", que co tempo se consolidou coma a canción de amor por antonomasia das películas de Bollywood.
Sin embargo, o éxito do disco chegou moi tarde para Sadasivan Balaji, que morreu apenas unhos meses despois da visita de Lomax no máis absoluto anonimato e sen ningún recoñecemento, na súa granxa de Patuvan, a causa das feridas gangrenadas que lle produxo un castrón ó mordelo nos testículos cando Balaji, irónicamente, estaba a tratar de castralo a el.
Triste final que sen dúbida cumplía á máxima vital de Balaji, da cal saíu o nome do seu disco: "Death sneaks up on you like a windshield on a bug".
Proveñente dunha modesta familia de pastores trashumantes do estado de Baktawng, no Noroeste de India, desde pequeno mostrou moito interés pola música, pese ás reticencias da súa familia. Escapou da súa casa ós 15 anos cunha das ovellas da familia, e, co diñeiro da súa venta, costeouse o seu ingreso na Imperial School of Music de Madrás (ISMM), donde moi pronto destacou como virtuoso da guitarra e do sitar.
Unha vez rematou os seus estudios, incorporouse en 1928 como profesor da ISMM, sendo o primeiro nativo indio que ocupaba un posto tal. Desde a súa cátedra da ISMM, exerceu de maestro de moi coñecidos músicos indios, coma Kasturba Ray, Aishwarya Annand e, sobre todo, Ravi Shankar, do que sempre dixo que era para el o fillo que nunca tivera (mentras Shankar dicía de Balaji que era o pai ó que nunca visitaba). Asimesmo, mantivo unha fecunda correspondencia con Ghandi, con quen soamente coincidiu unha vez: Balaji estivo con Ghandi en 1942, durante os seus famosos vinte días de xaxún no cárcere, tocando día e noite sen descanso o seu sitar para darlle ánimos ó lider.
A súa radical militancia na relixión zoroastriana, e os seus constantes enfrentamentos coa ortodoxia hindi fixeron que pouco despois caese en desgracia ó declarar en público, no acto de presentación do curso de 1946, "prefiro miles de veces ás miñas amadas ovellas de lana blanca coma a neve, coas súas orellas traviesas e as súas ubres e as delicadas patas que as sosteñen firmes que ás vacas, que para min non son máis que meras criadoras de moscas".
A partir de entonces perdeu o respeto dos seus alumnos, que o chamaban "o carneiro pestilente" ou "o cabrón", e foi forzado a dimitir do seu posto ó inicia-lo curso de 1947, cando a institución do ISMM se refundou ó independizarse a India do imperio inglés. Ademáis de eso, foille completamente imposible publicar ningún álbum, toda vez que tanto Shankar como Ghandi renegaron en público da súa amizade.
Desencantado pola súa situación decidiu retirarse á aldea de Patuvan, no distrito de Kerala, aldea na que tiña unha pequena granxa onde criaba ovellas. Nesta granxa recibiu o 17 de Novembro de 1949 a visita do folclorista americano Alan Lomax, que rexistrou por primeira e única vez a voz e a música de Balaji nunha grabación histórica, da cal se extraeron as cancións do seu único disco, chamado no mercado occidental "Like a windshield on a bug".
Este vinilo, largo tempo descatalogado, contén unha enérxica versión para sitar da canción tradicional estadounidense "Mary tiña un cordeiro", versión que á súa vez foi interpretada por George Harrison (con Eric Clapton ao sitar) nun mítico directo no CBGB de Nova York; así como a balada "Janam din mubarak ho", que co tempo se consolidou coma a canción de amor por antonomasia das películas de Bollywood.
Sin embargo, o éxito do disco chegou moi tarde para Sadasivan Balaji, que morreu apenas unhos meses despois da visita de Lomax no máis absoluto anonimato e sen ningún recoñecemento, na súa granxa de Patuvan, a causa das feridas gangrenadas que lle produxo un castrón ó mordelo nos testículos cando Balaji, irónicamente, estaba a tratar de castralo a el.
Triste final que sen dúbida cumplía á máxima vital de Balaji, da cal saíu o nome do seu disco: "Death sneaks up on you like a windshield on a bug".
mércores, 9 de xullo de 2008
Máis aló das pintadas políticas
Á maneira de Guillermo López Gallego, empezo nesta mesma entrada unha nova sección do blog:
Na Avenida da Coruña, á altura de Islas Canarias
Na Avenida da Coruña, á altura de Islas Canarias
martes, 8 de xullo de 2008
Sobre a distacia recorrida polos porteiros (...e II)
Antes de nada vouvos ser sincero: hasta que o mirei ontes pola tarde, non tiña nin idea de cómo coño se medían os 3,3 kilómetros. A única opción que se me ocurrira para que Íker completara esa distancia fora que no descanso, mentras todos repoñían forzas ou escuitaban ó entrenador ou facían o que seña que se fai nos descansos, el aproveitara para irse dar unha volta, quizáis para conxura-lo nerviosismo pola inminente victoria.
Incluso me tiña feito un circuliño de radio 1,5 kilómetros ó redor de estadio, cousa que por certo parece fácil dito así (e probablemente o sexa), pero que a min me costou dios e axuda: tuven que usar tres programas, acabei pintando o círculo a man alzada co Paint... En fin, e todo para nada, mala suerte...
Non sei si o círculo se ve demasiado claro, pero resulta que prácticamente ó único que lle daría tempo (quero decir espacio) sería a ter andado por unha ponte atirantada sobre o Danubio recén construida e bastante riquiña, que aparece mal encuadrada na foto do lado.
Dame a sensación de que, de todas formas, Iker Casillas non é un amante da enxeñería civil, así que é de supoñer que trataría de ir en dirección NNO, acaso para subirse á Riesenrad, a famosa noria no parque do Prater á que Orson Welles se subía con Joe Cotten en "El tercer hombre", despois de dicirlle aquelo do reloxo de cuco:
“En Italia, durante treinta años bajo los Borgia tuvieron guerras, terror, asesinatos, derramamiento de sangre - pero produjeron a Miguel Ángel, Leonardo da Vinci y el Renacimiento. En Suiza tuvieron amor de hermanos, 500 años de democracia y paz, y ¿qué produjeron? El reloj de cuco".
Tristemente para o porteiro, a Riesenrad quédase fóra do noso círculo por unhos 300 metros (ademáis de que dudo muito que tuvese funcionando un domingo...)
Tamén se quedan fóra por pouco unha iglesia a orillas do Danubio que seguro que é mui interesante, e sobre todo, o punto naranxa ese que vedes exactamente en dirección Oeste no mapa de arriba, como medio kilómetro fóra da área que podería cubrir Íker: pois eso vén sendo a Hundertwasserhaus (perdón polos acentos), un enorme complexo desquiciadamente diseñado por un tal Friedrich Hundertwasser, artista austríaco ó que lle chamaban "o Gaudi austríaco" (de maneira pouco orixinal), básicamente porque non hai cristo que lle encontre o sentido ós edificios que facía, edificios por outra parte moi recomendables.
¿Sabedes qué vos digo? Que lle dén por saco ó ejército de Suecia e ó trackeo e ó círculo rojo, a min non me convenceron. Non sei qué pensaredes vosoutros pero eu pola miña parte prefiero imaxinar que Íker Casillas, cando España estaba ganando 1-0 no descanso da final, foise dar un paseo para toma-lo aire. Subiuse a dar unha volta na noria (ainda que fose domingo e ademáis non lle dese tempo nin espacio), e cando volveu xa empezara a segunda parte, pero non o vimos chegar porque normalmente as cámaras nunca enfocan ó porteiro...
Igual sería unha boa idea para unha sección independiente do blog éste, resumir un pouco a onde van os porteiros cando non os miramos... Ocúrreseme así a bote pronto que Aouate pode ir pegarse un chapuzón á plaia de Riazor. Pero máis aló, sería interesante saber qué hai cerca dos grandes estadios europeos, nas cidades emblemáticas: hasta onde chegarían Cech ou Almunia paseando por Londres (¿encontraríanse, de casualidade?), ou o porteiro da Roma, por exemplo. Ou Reina(nese caso sólo faría falta saber cal é a taberna máis cercana a Anfield...) En fin, que me desvío do tema... Acabo a entrada cunhas cuantas fotos da Hundertwasser:
Incluso me tiña feito un circuliño de radio 1,5 kilómetros ó redor de estadio, cousa que por certo parece fácil dito así (e probablemente o sexa), pero que a min me costou dios e axuda: tuven que usar tres programas, acabei pintando o círculo a man alzada co Paint... En fin, e todo para nada, mala suerte...
Non sei si o círculo se ve demasiado claro, pero resulta que prácticamente ó único que lle daría tempo (quero decir espacio) sería a ter andado por unha ponte atirantada sobre o Danubio recén construida e bastante riquiña, que aparece mal encuadrada na foto do lado.Dame a sensación de que, de todas formas, Iker Casillas non é un amante da enxeñería civil, así que é de supoñer que trataría de ir en dirección NNO, acaso para subirse á Riesenrad, a famosa noria no parque do Prater á que Orson Welles se subía con Joe Cotten en "El tercer hombre", despois de dicirlle aquelo do reloxo de cuco:
“En Italia, durante treinta años bajo los Borgia tuvieron guerras, terror, asesinatos, derramamiento de sangre - pero produjeron a Miguel Ángel, Leonardo da Vinci y el Renacimiento. En Suiza tuvieron amor de hermanos, 500 años de democracia y paz, y ¿qué produjeron? El reloj de cuco".
Tristemente para o porteiro, a Riesenrad quédase fóra do noso círculo por unhos 300 metros (ademáis de que dudo muito que tuvese funcionando un domingo...)
Tamén se quedan fóra por pouco unha iglesia a orillas do Danubio que seguro que é mui interesante, e sobre todo, o punto naranxa ese que vedes exactamente en dirección Oeste no mapa de arriba, como medio kilómetro fóra da área que podería cubrir Íker: pois eso vén sendo a Hundertwasserhaus (perdón polos acentos), un enorme complexo desquiciadamente diseñado por un tal Friedrich Hundertwasser, artista austríaco ó que lle chamaban "o Gaudi austríaco" (de maneira pouco orixinal), básicamente porque non hai cristo que lle encontre o sentido ós edificios que facía, edificios por outra parte moi recomendables.
¿Sabedes qué vos digo? Que lle dén por saco ó ejército de Suecia e ó trackeo e ó círculo rojo, a min non me convenceron. Non sei qué pensaredes vosoutros pero eu pola miña parte prefiero imaxinar que Íker Casillas, cando España estaba ganando 1-0 no descanso da final, foise dar un paseo para toma-lo aire. Subiuse a dar unha volta na noria (ainda que fose domingo e ademáis non lle dese tempo nin espacio), e cando volveu xa empezara a segunda parte, pero non o vimos chegar porque normalmente as cámaras nunca enfocan ó porteiro...
Igual sería unha boa idea para unha sección independiente do blog éste, resumir un pouco a onde van os porteiros cando non os miramos... Ocúrreseme así a bote pronto que Aouate pode ir pegarse un chapuzón á plaia de Riazor. Pero máis aló, sería interesante saber qué hai cerca dos grandes estadios europeos, nas cidades emblemáticas: hasta onde chegarían Cech ou Almunia paseando por Londres (¿encontraríanse, de casualidade?), ou o porteiro da Roma, por exemplo. Ou Reina(nese caso sólo faría falta saber cal é a taberna máis cercana a Anfield...) En fin, que me desvío do tema... Acabo a entrada cunhas cuantas fotos da Hundertwasser:
luns, 7 de xullo de 2008
Sobre a distancia recorrida polos porteiros (I)
Vamos a ver: durante a Eurocopa, cada vez que se producía un cambio, aparecían na pantalla as estadísticas do xogador que salía: goles, tiros á porta, pases completados, distancia percorrida...
O certo é que eu fun un deses que fixo o comentario de "¿quén coño andará contando a distancia que recorre un xogador? ¿qué tenen, vintedous becarios mirando tódalas cámaras do campo con escalímetros nas mans?". Sí, non era un comentario moi ocurrente, supoño que habería un en cada casa...
Polo que puiden buscar en Google, o método de medición está desarrollado pola empresa italiana Delta Tree, empleando tecnología militar sueca: consiste realmente en grabar todo o campo mediante 16 cámaras colocadas de maneira radial a unha altura maior de 15 metros; eso sí, a partir de ahí os datos procésanse por ordenador, sin becarios, e xenéranse réplicas 3D do partido mediante unha técnica de trackeo, ou algo así...
Sona ben, ¿verdade? Bastante profesional: ejército de Suecia, palabras en inglés, ordenadores... Bastante verosímil, ¿non?
Bueno, pois é unha milonga de campeonato, a narices tén que selo: según as estadísticas oficiales da UEFA, Casillas recorreu (andando ou correndo) 3299 metros durante a final contra Italia.
Hai cousas que xa saltan á vista, coma o do exército de Suecia (¿Suecia, en serio? Home, non é o exército de Suíza, pero desde os vikingos non creo que ós suecos lles dera por meterse en problemas...), ou o dos 3299 metros (por Dios, qué número, si está claro... ¡desconfiade dos números que acaban en 99!), pero aparte deso, si botamos unhas contiñas, dámonos conta de que nos están vendendo unha moto:
Tendo en conta que a portería mide aproximádamente 7.5 metros, tuvo que pasearse máis ou menos 440 veces de lado a lado da portería, a razón de 220 en cada sentido, ou si o preferides, de 220 en cada tempo.
Bueno, dirédesme, non estaba sólo debaixo do largueiro, tamén andaría algo pola área... Pois mirade, mide de largoo 15 metros, é dicir, que serían necesarias unhas 220 carreiras desde a línea de gol hasta o semicírculo (ir, saudar a Puyol e volverse).
Ou ben, e tendo en conta que mide de ancho unhos 40 metros, e que por tanto tén un perímetro de 110 metros... facendo a conta rápido, tería que dar trinta voltas ó redor da área para cumplir a estadística. Unha cada tres minutos, menudo coñazo...
O certo é que eu fun un deses que fixo o comentario de "¿quén coño andará contando a distancia que recorre un xogador? ¿qué tenen, vintedous becarios mirando tódalas cámaras do campo con escalímetros nas mans?". Sí, non era un comentario moi ocurrente, supoño que habería un en cada casa...
Polo que puiden buscar en Google, o método de medición está desarrollado pola empresa italiana Delta Tree, empleando tecnología militar sueca: consiste realmente en grabar todo o campo mediante 16 cámaras colocadas de maneira radial a unha altura maior de 15 metros; eso sí, a partir de ahí os datos procésanse por ordenador, sin becarios, e xenéranse réplicas 3D do partido mediante unha técnica de trackeo, ou algo así...
Sona ben, ¿verdade? Bastante profesional: ejército de Suecia, palabras en inglés, ordenadores... Bastante verosímil, ¿non?
Bueno, pois é unha milonga de campeonato, a narices tén que selo: según as estadísticas oficiales da UEFA, Casillas recorreu (andando ou correndo) 3299 metros durante a final contra Italia.
Hai cousas que xa saltan á vista, coma o do exército de Suecia (¿Suecia, en serio? Home, non é o exército de Suíza, pero desde os vikingos non creo que ós suecos lles dera por meterse en problemas...), ou o dos 3299 metros (por Dios, qué número, si está claro... ¡desconfiade dos números que acaban en 99!), pero aparte deso, si botamos unhas contiñas, dámonos conta de que nos están vendendo unha moto:
Tendo en conta que a portería mide aproximádamente 7.5 metros, tuvo que pasearse máis ou menos 440 veces de lado a lado da portería, a razón de 220 en cada sentido, ou si o preferides, de 220 en cada tempo.
Bueno, dirédesme, non estaba sólo debaixo do largueiro, tamén andaría algo pola área... Pois mirade, mide de largoo 15 metros, é dicir, que serían necesarias unhas 220 carreiras desde a línea de gol hasta o semicírculo (ir, saudar a Puyol e volverse).
Ou ben, e tendo en conta que mide de ancho unhos 40 metros, e que por tanto tén un perímetro de 110 metros... facendo a conta rápido, tería que dar trinta voltas ó redor da área para cumplir a estadística. Unha cada tres minutos, menudo coñazo...
martes, 24 de xuño de 2008
Entrada de actualidade mezclada con experiencia personal (pena de tema)
O ano pasado en Roma encontramos un póster extraño... A verdad é que lle sacamos unha foto porque tíñamos o dedo solto (debo ter 500 fotos do viaxe ese, ou así), pero non o o entendimos demasiado ben... eu interpreteino como unha ataque bastante gratuíto contra o día do orgullo gay (ademáis ben vedes que leva abaixo a dirección dunha página de cristianos reformistas...), pero tampouco o tiña mui claro.
Pois resulta que este ano entérome de que realmente a algún degenerado se lle ocurriu celebrar un día do orgullo pedófilo, que vén caendo por estas fechas (non me preocupei de buscar cando); ahora mismo acabo de escuitar pola radio que a policía está investigando si a página de onde saliu a idea está feita en España.
Paréceme curioso eso de que unha noticia de actualidade (máis ou menos) teña (pouco) que ver con unha experiencia personal... pregúntome si empezo a ter dereito de poñer ahora unha frase tipo: "este blog, sempre ó cabo da actualidade", ou algo así...
Por empezar por algún sitio
Vamos a ver: teño a sensación de que me pasei toda a adolescencia xugando ó Mario Tennis con Alberto e con Marcos na súa N-64 (algo máis fixen, claro, ata deporte).
O caso é que un día puxémolo en italiano (éramos novos e tíñamos ganas de experimentar), e os bichiños estes (que en español se chamaban shyguy e flyguy, nin en traducir se molestaron), convertíronse de repente en tipo timidetto e tipo raretto. En fin, qué tempos irrepetibles...
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)