One day there had been a blizzard, and lying open to the view of all was a deserted nest, a pile of coveted stones. All the surrounding rookery made their way to and fro, each husband acquiring merit, for, after each journey, he gave his wife a stone. This was the plebeian way of doing things; but my friend who stood, ever so unconcerned, upon a rock knew a trick worth two of that: he and his wife who sat so cosily upon the other side.
The victim was a third penguin. He was without a mate, but this was an opportunity to get one. With all the speed his little legs could compass he ran to and fro, taking stones from the deserted nest, laying them beneath a rock, and hurrying back for more. On that same rock was my friend. When the victim came up with his stone he had his back turned. But as soon as the stone was laid and the other gone for more, he jumped down, seized it with his beak, ran round, gave it to his wife and was back on the rock (with his back turned) before you could say Killer Whale. Every now and then he looked over his shoulder, to see where the next stone might be.
Decíamos ontes que Cherry-Garrard era un dos nosos. "The Worst Journey In The World" está cheo de referencias ó honor e á covardía (propia, mind you), e dunha humildade tan grande que parece falsa.
E cando trata temas científicos o seu libro parece un examen dos que facíamos na ESO, intentando escribir todo o que sabíamos de cada pregunta aínda que desbordase o espacio para a resposta, pedíndolle ó profesor que nos deixase usar máis folios e quedarnos durante o recreo para acabalo a gusto: o nome científico dos animais, a época de cría do pingüino Emperador(1), a historia da exploración antártica, as costumbres de seducción do pingüino macho de Adelia(2), que lle da á hembra unha pedriña de cuarzo para que comece a construir con ela o nido común, as temperaturas máxima e mínima de cada día...
Ás veces permítese rebaixa-lo tono e bromear, coma na escena que vos copiei ó principio. Noutro capítulo conta cómo uns pingüinos tratan de razonar, righteously indignant, cunha xauría de cans famentos. En xeneral fala con moita simpatía dos pingüinos, ós que identifica con ingleses coma el, patosos e ever so British pero resistentes. "Take it all in all" -dice, por exemplo- "I do not believe anybody on Earth has a worse time than an Emperor Penguin".
E cando trata temas científicos o seu libro parece un examen dos que facíamos na ESO, intentando escribir todo o que sabíamos de cada pregunta aínda que desbordase o espacio para a resposta, pedíndolle ó profesor que nos deixase usar máis folios e quedarnos durante o recreo para acabalo a gusto: o nome científico dos animais, a época de cría do pingüino Emperador(1), a historia da exploración antártica, as costumbres de seducción do pingüino macho de Adelia(2), que lle da á hembra unha pedriña de cuarzo para que comece a construir con ela o nido común, as temperaturas máxima e mínima de cada día...
Ás veces permítese rebaixa-lo tono e bromear, coma na escena que vos copiei ó principio. Noutro capítulo conta cómo uns pingüinos tratan de razonar, righteously indignant, cunha xauría de cans famentos. En xeneral fala con moita simpatía dos pingüinos, ós que identifica con ingleses coma el, patosos e ever so British pero resistentes. "Take it all in all" -dice, por exemplo- "I do not believe anybody on Earth has a worse time than an Emperor Penguin".
Agradécense os toques de humor, sobre todo porque Cherry escribiu o libro como terapia para a depresión, e avanza por el con dificultades, arrastrando o sentimento de culpa sobre neve suave, os esquís afundíndose si se para a pensar.
Aínda que curou da depresión clínica, os remorsos duráronlle toda a vida e foi deixándose envellecer, patoso, estirado, victoriano, cada vez máis tímido e máis recluido na casa familiar, enfermo, covarde, simplemente esperando a que o tempo pasase. Hasta que ós 50 anos se permitiu rebaixa-lo tono, e embarcouse nun cruceiro por Noruega.
Estando nel, para a súa sorpresa, enamorouse dunha rapaza. Nunha das escalas en terra poideron zafarse do resto dos turistas e ir pasear a solas. Sentáronse un a carón doutro nun parque e, sin que ela entendese aínda por qué, Cherry estendeu o brazo e púxolle na palma da man unha pedriña de cuarzo.
REFERENCIAS:
"El peor viaje del Mundo", de Apsley Cherry-Garrard
"The Worst Journey in the World", de Mark Gatiss
(1) Aptenodytes Forsteri, da familia Spheniscidae, orden Sphenisciforme. Descuberto por George R. Gray, cuio irmán foi o primeiro coleccionista de sellos do mundo.
(2) Pygoscelis Adeliae, da mesma familia, orden e clase(3) que os anteriores. Deben o seu nome a Adelia, esposa de Jules Dumont D'Urville; un señor quese parece moito a Colin Firth, como xa señalei nunha entrada futura.
(3) A clase é a das aves, claro.
Aínda que curou da depresión clínica, os remorsos duráronlle toda a vida e foi deixándose envellecer, patoso, estirado, victoriano, cada vez máis tímido e máis recluido na casa familiar, enfermo, covarde, simplemente esperando a que o tempo pasase. Hasta que ós 50 anos se permitiu rebaixa-lo tono, e embarcouse nun cruceiro por Noruega.
Estando nel, para a súa sorpresa, enamorouse dunha rapaza. Nunha das escalas en terra poideron zafarse do resto dos turistas e ir pasear a solas. Sentáronse un a carón doutro nun parque e, sin que ela entendese aínda por qué, Cherry estendeu o brazo e púxolle na palma da man unha pedriña de cuarzo.
REFERENCIAS:
"El peor viaje del Mundo", de Apsley Cherry-Garrard
"The Worst Journey in the World", de Mark Gatiss
(1) Aptenodytes Forsteri, da familia Spheniscidae, orden Sphenisciforme. Descuberto por George R. Gray, cuio irmán foi o primeiro coleccionista de sellos do mundo.
(2) Pygoscelis Adeliae, da mesma familia, orden e clase(3) que os anteriores. Deben o seu nome a Adelia, esposa de Jules Dumont D'Urville; un señor quese parece moito a Colin Firth, como xa señalei nunha entrada futura.
(3) A clase é a das aves, claro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario