Soamente tés que distraerte un segundo. O que dura un parpadeo a destempo, un aleteo de avelaíña. A carretera é así. Perdes a concentración un momento e cando te queres dar conta saltácheste o desvío á autovía e tes que seguir pola Nacional outros vinte minutos.
No cruce da Espiñeira despisteime por unha Berlingo blanca que me viña detrás e tamén porque en xeral tendo a facer cousas desas, e incorporeime á 634 hacia a dereita, en dirección a Lugo, en vez de coller no outro sentido cara á autovía.
Francamente, fastidioume bastante. Acababa de ler un artígo moi curioso sobre a morte de Scott e iba medio apiolado pensando nel, pero levo feito ese camiño centos de veces e xa me debía saír intuitivamente. Ademáis, acostumbro a ir apiolado pola vida e non me perdo tan a menudo.
Intentei da-la volta, pero os apartadeiros que fun encontrando eran demasiado pequenos ou estaban nunha curva, ou tiña un coche pegado ou as tres á vez ou, incluso, eran apartadeiros perfectamente válidos en plena recta, con visibilidade, naide detrás, o ceo azul e un arco iris sinalándome o camiño, pero simplemente me din conta un pouco tarde de máis, un pouco lento de máis, e xa tiña pasado de largo.
Con cada minuto que andaba na dirección equivocada subíame a frustración. O caso é que taba volvendo para Lugo desde a costa, e en último término a nacional valíame perfectamente; pero metéraseme a angolemia de ir pola A-8, e ata que a abran de todo a autovía acábase en Mondoñedo, así que cada quilómetro quitáballe máis sentido á idea de da-la volta. Taba tan cabreado conmigo mesmo que apaguei a radio.
Que non é gran cousa, granted, pero si vas conducindo tampouco é que teñas a man un saco de boxeo ó que pegarlle puñetazos ou, digamos, un polo de goma que estrangular tratando infructuosamente de descarga-la rabia e conseguindo o efecto contrario, ata acabar en pleno ataque de furia homicida apuñalándoo cunha polea. Teste que frustrar baixiño, si vas conducindo. Non facer maniobras bruscas e agarra-lo o volante ás dez menos dez ou ás nove menos cuarto ou cando sexa, ata que co tempo se che acaba caendo encima a resignación, coma unha manta pesada sobre a cabeza que te vai introducindo a poucos nun sono hipóxico e tranquilizador.
Fáltame información sobre a expedición de Scott para saber si o artigo tén sentido ou é unha boutade sin máis. Escribo esto e doume conta de que me estou a meter por outro desvío sin saber ónde acaba. En xeral tendo a facer cousas desas, supoño.
O artigo escribiuno Robin McKie no Guardian en 2009. Non sei, por exemplo, se foi polémico no seu momento ou lle estou prestando eu máis atención da que nunca tuvo, pero o caso é que me resulta curioso: para defender a Scott, ó que se lle acusa moito de incompetencia dende a publicación dun libro de Roland Huntford que tampouco me esforcei por ler antes de lanzarme a escribir sobre o tema, McKie traza unha liña zigzagueante de causas e consecuencias que tarda varios anos en producirse e atravesa o globo de punta a punta. Paréceme demasiado alambicada para creerma de boas a primeiras, pero é un esforzo apreciable, e resúltame moi entretenida.
Pensando nestas cousas seguín camiño, maldecindo a Zenón de Elea. Crucei Villamar e a ponte de Vilanova, e cando acababa de pasala,vin de refilón un cartel azul dos que indican un desvío á autovía. Calculei rápidamente que me quedarían como moito vinte segundos de autovía antes de que se acabase o tramo aberto, así que era bastante ridículo meterme nela agora. Fíxeno, aínda así. Era unha cuestión de orgullo.
Cunha rapidez inaudita en min acabei de bota-las contas, puxen a intermitente, coloqueime no carril do desvío, frenei, reducín unha marcha, encendín a radio, reducín outra marcha, sentinme bastante satisfeito conmigo mesmo e coa miña vida en xeral e dispúxenme a recorre-los meus merecidos 400 metros de autovía non-fucking-chalantly, achuchando bebés e saludando transeúntes pola ventana do coche coma un Papa.
Contínúa no capítulo seguinte
Intentei da-la volta, pero os apartadeiros que fun encontrando eran demasiado pequenos ou estaban nunha curva, ou tiña un coche pegado ou as tres á vez ou, incluso, eran apartadeiros perfectamente válidos en plena recta, con visibilidade, naide detrás, o ceo azul e un arco iris sinalándome o camiño, pero simplemente me din conta un pouco tarde de máis, un pouco lento de máis, e xa tiña pasado de largo.
Con cada minuto que andaba na dirección equivocada subíame a frustración. O caso é que taba volvendo para Lugo desde a costa, e en último término a nacional valíame perfectamente; pero metéraseme a angolemia de ir pola A-8, e ata que a abran de todo a autovía acábase en Mondoñedo, así que cada quilómetro quitáballe máis sentido á idea de da-la volta. Taba tan cabreado conmigo mesmo que apaguei a radio.
Que non é gran cousa, granted, pero si vas conducindo tampouco é que teñas a man un saco de boxeo ó que pegarlle puñetazos ou, digamos, un polo de goma que estrangular tratando infructuosamente de descarga-la rabia e conseguindo o efecto contrario, ata acabar en pleno ataque de furia homicida apuñalándoo cunha polea. Teste que frustrar baixiño, si vas conducindo. Non facer maniobras bruscas e agarra-lo o volante ás dez menos dez ou ás nove menos cuarto ou cando sexa, ata que co tempo se che acaba caendo encima a resignación, coma unha manta pesada sobre a cabeza que te vai introducindo a poucos nun sono hipóxico e tranquilizador.
Fáltame información sobre a expedición de Scott para saber si o artigo tén sentido ou é unha boutade sin máis. Escribo esto e doume conta de que me estou a meter por outro desvío sin saber ónde acaba. En xeral tendo a facer cousas desas, supoño.
O artigo escribiuno Robin McKie no Guardian en 2009. Non sei, por exemplo, se foi polémico no seu momento ou lle estou prestando eu máis atención da que nunca tuvo, pero o caso é que me resulta curioso: para defender a Scott, ó que se lle acusa moito de incompetencia dende a publicación dun libro de Roland Huntford que tampouco me esforcei por ler antes de lanzarme a escribir sobre o tema, McKie traza unha liña zigzagueante de causas e consecuencias que tarda varios anos en producirse e atravesa o globo de punta a punta. Paréceme demasiado alambicada para creerma de boas a primeiras, pero é un esforzo apreciable, e resúltame moi entretenida.
Pensando nestas cousas seguín camiño, maldecindo a Zenón de Elea. Crucei Villamar e a ponte de Vilanova, e cando acababa de pasala,vin de refilón un cartel azul dos que indican un desvío á autovía. Calculei rápidamente que me quedarían como moito vinte segundos de autovía antes de que se acabase o tramo aberto, así que era bastante ridículo meterme nela agora. Fíxeno, aínda así. Era unha cuestión de orgullo.
Cunha rapidez inaudita en min acabei de bota-las contas, puxen a intermitente, coloqueime no carril do desvío, frenei, reducín unha marcha, encendín a radio, reducín outra marcha, sentinme bastante satisfeito conmigo mesmo e coa miña vida en xeral e dispúxenme a recorre-los meus merecidos 400 metros de autovía non-fucking-chalantly, achuchando bebés e saludando transeúntes pola ventana do coche coma un Papa.
Contínúa no capítulo seguinte
Ningún comentario:
Publicar un comentario